Την άργησα πολύ αυτήν την κριτική, αλλά πιστεύω ότι αν βρείτε τη διάθεση να ακούσετε τα νέα τραγούδια του Jamie Stewart θα μου το συγχωρέσετε. Δεν έφτανε δηλαδή που είναι από μόνοι τους μυστήρια υπόθεση οι Xiu Xiu και έχουν κι έναν σωρό κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, ήρθε τώρα κι ετούτο το ομώνυμο μιας γιαπωνέζικης τσόντας του 1979 στρυφνό πόνημα να με κάνει να αναβάλλω επ’ αόριστον την αποτίμηση.
Το υλικό του Angel Guts: Red Classroom προέκυψε έπειτα από τις εμπειρίες που έζησε ο Stewart σε μια περιοχή της Καλιφόρνια με αυξημένη εγκληματικότητα, στην οποία μετακόμισε επί τούτου. Φαίνεται πως όσα πέρασε εκεί (μεταξύ αυτών και μια ληστεία) ξύπνησαν μέσα του μια μισάνθρωπη οπτική, η οποία σε στιγμές φτάνει μέχρι και την ακραία ρατσιστική διάθεση. Έτσι τουλάχιστον προκύπτει από την υστερική πολλές φορές στιχουργία, όπως λ.χ. στο κομματάκι ανυπόφορο “Black Dick”, που αναλώνεται στην επανάληψη των δύο λέξεων του τίτλου με αποτελέσματα όχι ιδιαίτερα σπουδαία.
Το πρόβλημα με την όλη διάθεση του δίσκου είναι ότι αποδεικνύεται δύσκολο να αποφασίσεις αν η υπερβολή και η ακραία μελοδραματικότητα (ή γελοιότητα κιόλας, γιατί να μασάμε τα λόγια μας;) που εκπέμπουν πολλά σημεία του είναι επιτηδευμένη ή προέκυψε... κατά λάθος! Γιατί ομολογουμένως οι Xiu Xiu δεν είναι ξένοι με το να φέρνουν το ακροατήριό τους σε άβολη θέση μέσω της πρόκλησης ακραίων συναισθημάτων –αυτό άλλωστε ήταν σχεδόν πάντα το κόλπο τους. Εκεί όμως που στο παρελθόν μια τέτοια μέθοδος χρησιμοποιούνταν για να μεταφέρει μηνύματα που έμοιαζαν αγαθά, εδώ όλα δείχουν ότι έχουμε να κάνουμε είτε με ένα μίζερο και στραβοχυμένο κύρηγμα μίσους, είτε απλά με πρόκληση για την πρόκληση.
Υπάρχουν πάντως και τρία-τέσσερα κομμάτια που ξεφεύγουν από τη γενικότερη αίσθηση αποπροσανατολισμού την οποία προκαλεί το Angel Guts: Red Classroom. Το “Bitter Melon”, για παράδειγμα, ή τα “New Life Immigration”, “Botanica De Los Angeles” και “Stupid In The Dark” βρίσκουν τον Stewart να ελέγχει τον ήχο και τη φωνή του, η οποία σε όλο το υπόλοιπο άλμπουμ ακούγεται με τον γνωστό πια κουραστικό τρόπο, που παραπέμπει έντονα στην avant garde φάση του Scott Walker. Αλλά και οι «ενορχηστρώσεις» (σε εισαγωγικά, επειδή δεν είναι πάντα προφανές ότι ακούς κάποια ορχήστρα εδώ) προς την αβανγκαρντίστικη μεριά κλίνουν, όπως και προς industrial κατευθύνσεις· περιστρεφόμενες, όμως, γύρω από ιδέες που έχουν ξαναεξερευνήσει οι Xiu Xiu στο παρελθόν με μεγαλύτερη, κατά την άποψή μου, επιτυχία.
Έστω λοιπόν κι αν παραμένουν μερικές αμφιβολίες σχετικά με τις προθέσεις που κρύβονται πίσω από τη νέα δουλειά των Xiu Xiu, η δική μου αποτίμηση δεν είναι υπέρ της –αν μη τι άλλο επειδή διαπιστώνω ότι στο μεγαλύτερο μέρος της προκύπτει ως καρικατούρα του ποια είναι και τι κάνει όλα αυτά τα χρόνια η μπάντα. Και, τέλος πάντων, αν υπάρχει κάποιο κρυφό μήνυμα πίσω από την όλη διάθεση του Angel Guts: Red Classroom, καλό θα ήταν να τη μάθουμε κι εμείς, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να κατανοήσουμε το δισκογράφημα με τον τρόπο που θέλει ο δημιουργός του. Ο ίδιος μπήκε άλλωστε στον κόπο να δώσει μονάχα ένα τσιτάτο ως λανσάρισμα του δίσκου: «the sound of Xiu Xiu’s death».
Μπερδευτήκατε περισσότερο ε; Κι εγώ το ίδιο...
{youtube}A3enAoLk3U8{/youtube}
