Έχοντας ανακαλύψει τους Καλιφορνέζους Nico Vega πίσω στο 2012 μέσω ενός εκρηκτικού trailer για το BioShock Infinite (εξαιρετικά γενναίο fps game παρεμπιπτόντως, με αναφορές στη θρησκεία και στον ρατσισμό μεταξύ άλλων ευαίσθητων θεμάτων), το μουσικό σκέλος του οποίου ντυνόταν ιδανικά με το δικό τους "Beast", ένιωσα έντονο déjà vu: με παρόμοιο τρόπο είχε πέσει στην αντίληψή μου και ο Woodkid, με εκείνο το πρώτο του EP (βλέπε κριτική εδώ). Πληθαίνουν λοιπόν οι ενδείξεις μιας ολοένα και επεκτεινόμενης cross-media συμμαχίας, η οποία προσφέρει σε ταλαντούχα νέα ονόματα μια εύκολη και μαζική προβολή δια της πλαγίας οδού.
Η απρόσμενα μεγάλη επιτυχία του "Beast" αποδείχτηκε ωστόσο νόμισμα με δύο πλευρές για την Aja Volkman και την παρέα της, καθώς έχει πλέον εκμετρήσει κατά πολύ το αληθινό μουσικό εκτόπισμα των Nico Vega. Κάτι για το οποίο φέρει βέβαια μεγάλο ποσοστό ευθύνης και η ίδια, αφού το επανακυκλοφόρησε ένα κάρο φορές, ξεζουμίζοντας έτσι την cult δυναμική του. Τελευταία(;) του παρουσία στο περσινό –συμπαθητικό– ΕΡ Fury Oh Fury, προτιμήστε πάντως την extended πεντάλεπτη εκδοχή του για μέγιστη απόλαυση.
Επιτυγχάνοντας λοιπόν ένα όλο και αυξανόμενο άνοιγμα σε νέα ακροατήρια κι έχοντας βέβαια και την απεριόριστη αβάντα των Imagine Dragons (η Volkman είναι παντρεμένη με τον Dan Reynolds, ο οποίος εκτελεί χρέη συμπαραγωγού στο παρόν άλμπουμ), το δημιουργικό τρίο προτίμησε φέτος να απαρνηθεί τα άγρια ροκ ένστικτα με τα οποία μας συστήθηκε προ πενταετίας, προσεγγίζοντας μια πιο ποπ και αισιόδοξη τραγουδοποιία. Το Lead To Light διακρίνεται έτσι από feel-good διάθεση και ποντάρει στην περαιτέρω διάτρηση των ραδιοκυμάτων της UsofA.
Δεν διατηρώ επιφυλάξεις: ο στόχος θα επιτευχθεί με σχετική άνεση. Δεν αισιοδοξώ όμως για τη διάρκεια και για το εύρος αυτής της επιτυχίας, καθώς όλο το νεύρο και η αντισυμβατικότητα των Nico Vega δείχνει να έχει αντικατασταθεί από μια διόλου πρωτότυπη, πασπαρτού διάθεση. Στα πλαίσια της οποίας οι λιγοστές ροκ στιγμές αποτελούν αναμασήματα από τον κατάλογο της μπάντας, ενώ τα μπαλαντοειδή ακούγονται τετριμμένα και τα ποπάκια ευκρινή μεν, μα απλοϊκά. Είναι πάντως αυτά τα τελευταία που αποτελούν το ζουμί του δίσκου.
Παρότι λοιπόν η Aja Volkman προσάρμοσε παραπάνω από ικανοποιητικά το αντιδραστικό της υφάκι και τη φωνητική της απόχρωση προς το φιλικότερο και φωτεινότερο, επιτυγχάνει μόνο μερικώς να εγκαθιδρύσει τη μπάντα της ως νέο μεγάλο όνομα στην εναλλακτική ποπ σκηνή των Η.Π.Α. Ο κατά Nico Vega Δρόμος του Φωτός γιορτάζει τα απλά, καθημερινά συναισθήματα με απλές, καθημερινές μελωδίες που όσο εύκολα σιγοτραγουδιούνται τόσο εύκολα περνούν κατόπιν στη λήθη. Ας είναι, μην ξεχνιόμαστε πως υπάρχει και το "Beast" άλλωστε.
{youtube}1sDKvzdJ_uE{/youtube}
