Αν η παγκόσμια ειρήνη δεν είναι καθόλου δική μας υπόθεση –είτε γιατί είμαστε μικροί και έχουμε αποκλειστεί από το τραπέζι των συζητήσεων, είτε γιατί αντιμετωπίζουμε τα πιο σύνθετα ζητήματα αποσβολωμένοι, κουβαλώντας όλη την αφέλεια των εστεμμένων μοντέλων όταν ερωτούνται για τη μεγαλύτερη ευχή τους– τότε δεν θα πρέπει να είναι και δική μας υπόθεση η ποιότητα του νέου δίσκου ενός καταξιωμένου μουσικού. Άλλωστε οι ορκισμένοι έχουν ήδη αποφανθεί με το καλημέρα για την ποιότητα του World Peace Is None Of Your Business και οι πολέμιοι θα βρίσκονται πάντα απέναντι, ενώ οι υπόλοιποι θα ψυχανεμιζόμαστε με καντάρια αφέλειας τις διαθέσεις και τις δημιουργικές ορέξεις μιας τόσο μοναδικής στα χρονικά προσωπικότητας.
Ο Morrissey, αφού φέτος τα είπε (περίπου) όλα στην αυτοβιογραφία του, ηχογραφεί νέο υλικό, για το οποίο γυρίζει στα εσωστρεφή χρόνια της δεκαετίας του 1990 και δεν βγαίνει καθόλου από τα ρουχαλάκια της καλά οχυρωμένης περσόνας του· δεν ξεμυτίζει καθόλου από τα σύνορα του brand του. Όμως στο φετινό άλμπουμ όλα τα στοιχεία της προσωπικής δισκογραφίας του δηλώνουν «παρών» σε όλη τους τη μεγαλοσύνη: η γοητευτική σκατοψυχιά, η αστειότητα ενός αυτιστικού ακτιβισμού, το μαγνητικό βλέμμα που δηλώνει απερίφραστα πως δεν-είμαι-ένας-από-εσάς, η σνομπ επιτήδευση, η πόζα σε αόρατο καθρέφτη, η αθεράπευτα ανέραστη φύση που παραδόξως εκκρίνει χυμούς και δημιουργεί ερωτεύσιμη αύρα... Όλα εδώ. Απλώς, αυτή τη φορά, καθώς ανεβοκατεβαίνουμε τα επίπεδα της πολυσχιδούς προσωπικότητας του Moz, τα πατώματα φαντάζουν λίγο πιο χαμηλοτάβανα και στενόχωρα. Το «εγώ» του Moz σχεδόν πετάγεται πρώτα από τα ηχεία και οι συνθέσεις έπονται.
Η μουσική του Morrissey εν έτει 2014 μοιάζει να έχει ελάχιστη παρεμβατική δύναμη στις καρδιές και στις ψυχές όσων απευθύνεται. Αλλά παρά την έλλειψη εκτοπίσματος, ο άσσος στο μανίκι του άλμπουμ είναι η άφθαρτη από τον χρόνο χροιά της φωνής του Morrissey και η πειθώ που κουβαλάει. Είτε ακούμε για τη μοναξιά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος (στο υπέροχο "Earth Is The Loneliest Planet"), είτε απλώς για ένα αιματηρό πέσιμο από μια σκάλα (στο "Staircase At The University"), το World Peace Is None Of Your Business –μέσα στα 80, εξοντωτικά είναι η αλήθεια, λεπτά του (μισή ώρα την πετάς εύκολα)– είναι ένας δίσκος αποκλειστικά για όσους είναι άρρωστοι με τον κάποτε ραγδαία μεταδιδόμενο ιό του Morrissey. Ο οποίος γιατρεύεται βέβαια με έναν τρόπο και μόνο: με περισσότερο Morrissey. Αυτοί πάλι που έχουν ανοσία στον εθισμό, θα απομείνουν μερικώς ικανοποιημένοι με έναν σκασμό από τραγούδια στα χέρια τους, με περισσότερα fillers απ’ όσα θα έπρεπε και με τις λυρικές στιγμές των μεγάλων σε ιδέες ρεφρέν να υπερκαλύπτουν τις πιο αδύνατες, χαμηλών τόνων, στιγμές.
Ο Moz επιμένει να έχει άκαμπτες ιδέες για τον ήχο του. Δεν θέλει πειραματισμούς και νέα στοιχεία να μπερδέψουν το ύφος του. Δυσανασχετεί με τις εκπλήξεις, τον κουράζουν τα περιττά. Παραμένει πάντως περιπαικτικός με τις λέξεις και άριστος χειριστής του λόγου και των κρυφών του νοημάτων μετά από 30 χρόνια καριέρας. Χρίζεται λοιπόν αφέντης και δούλος του μύθου του και της ιδέας που καλλιεργεί για τον εαυτό του: αυτή που ψυχορραγεί δραματικά και με στόμφο για τους δαίμονες στο μυαλό του, μπροστά σε εκστασιασμένα πλήθη, κάτω από τεράστια φωταγωγημένα γράμματα τα οποία σχηματίζουν το όνομά του, για να φαίνονται μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να κάνουν τα αντίστοιχα γράμματα του Χόλυγουντ να κρυφτούν από ντροπή. Καλά κάνει. Εμείς να κοιτάμε τη δουλειά μας.
{youtube}qP-SQyCaZr0{/youtube}
