Πιάνο, ερωτικοί ψίθυροι, μετρημένα σοκολατί ξεσπάσματα...
Η Mariah Carey δακρύζει στο "Cry" καθώς ξαναθυμάται τα του χωρισμού σε μια στιγμή νυχτερινής αδυναμίας –τότε που τα πρωτεύοντα θηλαστικά λυγίζουμε, υπακούοντας σε πολύ αρχέγονες συνήθειες– κι εσύ τη σκέφτεσαι σε διαφορετική φάση, χρόνια πριν, με μαλλί μπούκλες, να τραγουδά "I Don't Wanna Cry". Τότε που τη συμπαθούσες. Τότε που σε είχε γοητεύσει με τη φωνάρα της, πριν διαλύσει αμετροεπώς το "Without You" του Harry Nilsson και τοποθετήσει τη φωτογραφία της στο λήμμα «χαζορομαντισμός», με βλακείες τύπου "Hero" και τα λοιπά.
To Me. I Am Mariah... The Elusive Chanteuse συνεχίζει να παίζει, βηματίζοντας σταθερά προς το R'n'B των καιρών μας, όμως εσύ εξακολουθείς να σκέφτεσαι άλλα. Κοιτάς τον αλαζονικό του τίτλο κι αναρωτιέσαι πώς τη διάλεξες πρώτη στις εμφανισιακές σου προτιμήσεις από τραγουδίστριες –σε κουίζ που σου έθεσε ένα βράδυ ο συνάδελφος Ανδρέας Κύρκος– αφού παλιά δεν σου άρεσε ως γυναίκα· το εντοπίζεις κάπου στα τέλη των 1990s, εποχές Rainbow. Ναι, τότε ήταν «elusive chanteuse» ή «άπιαστη σαν όλα τα ωραία», που λέει κι ο Φίλιππος Νικολάου. Και τώρα ωραία είσαι στα 44/45, λες από μέσα σου, αλλά όχι κι όπως σε δείχνει το εξώφυλλο. Κοροϊδευόμαστε... Εμείς μάλιστα περισσότερο, αφού αυτή η άφθαρτη από τον χρόνο φωνή που ακούγεται στο φόντο δεν παίζει να έχει βγει δίχως κάποια παρέμβαση από την τεχνολογία: παραείναι τέλεια.
Το αυτί σου πιάνει εντωμεταξύ διάφορα χιπ χοπ περάσματα. Αναγνωρίζεις τον «καυτό» Miguel να δίνει τη νότα του στο "#Beautiful", αναγνωρίζεις τον παλιόφιλο Nas στο "Dedicated", πιο κάτω την πλήξη κατά Mary J. Blige, κάπου είναι λέει και ο R. Kelly, αλλά το περίεργο θα ήταν να τον αντιλαμβανόσουν χωρίς να τον αναζητήσεις στα credits. Και πάλι, όμως, φεύγεις από τον δίσκο. Βηματίζεις στο δωμάτιο, κοιτάς έξω από το παράθυρο τη νυχτερινή Αθήνα· κι ενώ οι κρυστάλλινες «μαύρες» τσιρίδες σε ευφραίνουν, προσπαθείς να θυμηθείς πότε τα ξαναβρήκατε με τη Μαριγούλα. 2003, καταλήγεις –τότε περίπου που έβγαλε μεν τον χειρότερο ίσως δίσκο στην καριέρα της (Charmbracelet), μα συμμετείχε σε ένα single του Busta Rhymes που συνεχίζεις να θεωρείς ως υποδειγματικό R'n'B, το "I Know What You Want". Ε, και μετά ήρθε εκείνο το Emancipation Of Mimi (2005), με το οποίο έκλεισαν διάφορα στόματα, παρότι εσύ το έβρισκες πάντα κομματάκι δειλό ως προς την ολοκλήρωση του καλλιτεχνικού του οράματος.
Όμως ο δίσκος τελειώνει κι εσύ έχεις χαθεί στις σκέψεις σου. Έχεις σημειώσει το "Cry" πρόχειρα σε ένα μπλοκάκι, έχεις σημειώσει το "#Beautiful", έχεις σημειώσει τη φωνάρα της Mariah, μα δεν σου έχει μείνει τίποτα άλλο. Γιατί;
Οι επόμενες –πιο συγκεντρωμένες– ακροάσεις σε πείθουν ότι δεν φταις εσύ. Φταίει αυτό το ξεψυχισμένο, άχρωμο, άγευστο και πλαδαρό R'n'B του Me. I Am Mariah... The Elusive Chanteuse, που απ' το ένα αυτί σου μπαίνει κι απ' το άλλο φεύγει. Σταριλίκι καντάρια εκ μέρους της Νεοϋρκέζας, τσαχπινιά μηδέν... Τα πάντα στρογγυλεμένα, η μηχανή στο ρελαντί, η όλη διαδρομή μια μακρά ευθεία. Και το γενικό κλίμα κομμένο και ραμμένο για τους 35+, όσους έχουν κουραστεί να βγαίνουν και προτιμούν μαχμουρλίδικες αγκαλιές στον καναπέ, DVD και take away –απλά πετάμε κι ένα "Meteorite", φωνάζουμε και τον Fabolous να πούμε μαζί το "Money", για να μην μας πουν και κοιμήσηδες.
Τη φωνή βέβαια την έχει η Carey για να σώσει στο τσακ το ψωνίστικο πακέτο του νέου της άλμπουμ από τη χοντρή την κατρακύλα. Από μυαλά, όμως, από αντίληψη, από συνεργάτες, από όραμα, δεν πάμε καθόλου καλά. Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία σπουδαία τραγουδίστρια που πάσχει από αυτήν την «ασθένεια». Οπότε μάλλον φταίω εγώ, που εξακολουθώ να περιμένω έναν γενναίο δίσκο από μεριά της.
{youtube}oe1wtkkt9-E{/youtube}
