Α ρε TDE, α ρε TDE! Όπου TDE βάλτε Top Dawg Entertainment, τη δισκογραφική δηλαδή στέγη της παρέας του Kendrick Lamar, του Schoolboy Q, του Ab-Soul και των υπόλοιπων της εν λόγω μουσικής κλίκας. Περί good Kid, M.A.A.D City τα έχουμε πει (εδώ), τα ξέρετε, ας μην επαναλαμβανόμαστε. Μετά λοιπόν τη σαρωτική επιτυχία που γνώρισε ο Kendrick Lamar το 2012, όσοι ασχολούνταν με τη μαύρη μουσική περίμεναν με ανυπομονησία τα επόμενα δισκογραφικά βήματα των έτερων σημαντικών κεφαλών του label. Ο Schoolboy Q με το Oxymoron (κριτική εδώ), έστω και οριακά, κατάφερε να βγάλει έναν δίσκο που τελικά οφείλει να ακουστεί –με τα θετικά να ξεπερνούν τα αρνητικά στην τελική καταμέτρηση. Με τον Soulo όμως, τι έγινε τελικά;
Ο Ab-Soul είχε κυκλοφορήσει λοιπόν έναν πολύ όμορφο δίσκο στην προηγούμενή του απόπειρα, το Control System. Αν μη τι άλλο ήταν εκείνο που παρέα με το Habits & Contradictions του Schoolboy Q είχαν λιάνει το δρόμο προκειμένου να έρθει ο Lamar και να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα. Όμως οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες φαίνεται τελικά πως, αντί να κάνουν το παραπάνω βήμα με τις νέες τους δουλειές, σημειώνουν ποιοτική πτώση.
Το These Days… έρχεται λ.χ. με πρόθεση να ανοίξει τον ήχο και την παλέτα των επιρροών του Ab-Soul, να ρίξει λίγο φως και εναλλακτικότητα στα... σκοτάδια του Control System και (εν τέλει) να στοχεύσει σε ευρύτερο ακροατήριο –γιατί όχι, και εκτός των χιπ χοπ κύκλων. Αλλά η απόπειρά του γίνεται θαρρείς χωρίς πυξίδα και φιξαρισμένη κατεύθυνση, βγάζοντας σ' ένα αποτέλεσμα ασύνδετο, με σκαμπανεβάσματα: σ' ένα ψηφιδωτό που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι για το όραμα του δημιουργού του.
Δεν είναι πάντως μόνο η διαφορετικότητα του υλικού που δυσκολεύει τα πράγματα εδώ. Είναι και η υπερβολικά μεγάλη διάρκεια του δίσκου (σχεδόν 80 λεπτά), αλλά και η μετριότητα ορισμένων τραγουδιών. Μπορεί να μη συναντάς τίποτα εκτρώματα, όμως είναι αρκετές οι στιγμές που αισθάνεσαι πως ακούς κομμάτια τα οποία ξεχωρίζουν ανάκατα με αδιάφορους συνδετικούς κρίκους, που δεν προσβάλουν μεν, δεν αξίζουν δε κάποιας ιδιαίτερης προσοχής.
Αδικεί έτσι ο Soulo μερικά ιδιαίτερα και συναρπαστικά άσματα, σαν π.χ. τα “Just Have Fun”, “Stigmata” και “W.R.O.H.”, τα οποία κινούνται πράγματι προς έναν φιλόδοξο ήχο και δείχνουν επιπλέον τη νοητή καλλιτεχνική συνέχεια μεταξύ του Ab-Soul του 2012 και του σήμερα. Αλλά εδώ χάνονται μέσα σε ένα πλήθος συνθετικών ιδεών, οι οποίες σχεδόν παρακαλούν για ένα σοβαρότερο ξεσκαρτάρισμα από αυτό που τελικά έγινε. Δεν απέχει έτσι πολύ το These Days… από το Oxymoron του Schoolboy Q. Απλά ο τελευταίος φάνηκε καλύτερος στην τελική επιλογή κομματιών. Μ' αυτά και μ' αυτά, τελικά τον καλύτερο δίσκο του φετινού (φιλόδοξου από πλευράς κυκλοφοριών) έτους για την TDE παρέδωσε ο νεοφερμένος Isaiah Rashad με το Cilvia Demo. Έστω κι αν δεν θα το παραδεχτεί κανείς, λόγω της βαρύτητας των κύριων ονομάτων του label...
{youtube}xXDxeSXk2Qg{/youtube}
