Δεν ξέρω αν πρέπει να αξιολογηθεί ότι ο VHS Head είναι από το Μπλάκπουλ. Ξεκίνησε να κάνει μουσική το 1999, αλλά μόλις το 2009 απόκτησε τη δυνατότητα να εκδώσει (επισήμως) δουλειά του. Και μου άρεσε εξ αρχής το πρωτογενές υλικό, μα και το σκεπτικό του: μουσική φτιαγμένη από κόψε/ράψε ήχου βιντεοκασετών.
Δεν μου άρεσε βέβαια ποτέ το αισθητικό του πράγματος. Κι εκεί που πήγε να το φτιάξει σε αυτόν τον δίσκο, ξεφεύγοντας από τις electronica γραμματοσειρές και τοποθετήσεις επί του artwork, τελικώς οδηγήθηκε κάπου αλλού. Ο άνθρωπος-δέντρο ο οποίος απεικονίζεται στο εξώφυλλο εν έξαρση, έχει μια αισθητική περάτωση που ομοιάζει με (και παραπέμπει σε) μια αποτύπωση ιδεών και συναισθημάτων της μετα-trance/rave σχολής· με μια βέβαια ελαφρώς cyberpunk ιχνογραμμή.
Δεν μου αρέσει, επίσης, που ο Abe Blacow δείχνει διαρκώς και περισσότερο την επιρροή του από τους Daft Punk. Μπορεί στους πρώτους δίσκους και EP να μην ήταν τόσο φανερή, αλλά εδώ πια βγάζει μάτι –οι ηχοεπενδύσεις πίσω από το πρώτο επίπεδο σκισίματος/μοντάζ/κόλλησης είναι ολοφάνερα επηρεασμένες από τους Ντάφτηδες και την οπτική τους στα 1970s. Κι εδώ την πατάει, διότι μπερδεύει τις δεκαετίες: ο ίδιος δεν έχει δηλώσει ότι δουλεύει αποκλειστικά με υλικό της δεκαετίας του 1980;
(Συνεχίζει) να μου αρέσει ότι υπάρχει ένας καλλιτέχνης που κατάφερε να βρει, έστω και σε επίπεδο ημι-ποζεριάς, κάτι διαφορετικό να κάνει μέσα στον ορυμαγδό των λάπτοπ. Μου αρέσει, επιπλέον, ότι έχει καταφέρει να βγάλει μελωδίες μέσα από αυτό το πλεκτό. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και τη δεύτερη φορά που θα ακούσεις τον δίσκο, το "Red Ocean Apocalypse" θα σου καρφωθεί στον εγκέφαλο με σηματωρό αναγνώρισης.
Μου αρέσει επίσης που διατηρεί μια lo-fi αισθητική και δεν υπέκυψε στον πειρασμό της εποχής να κάνει τούβλο τον δίσκο στο mastering. Κάτι τέτοιο θα αλλοίωνε τη λογική όχι μόνο του τελευταίου, μα και της ίδιας της καλλιτεχνικής του περσόνας. Και μου αρέσει βέβαια που οι δίσκοι του VHS Head παραμένουν ινστρουμενταλάτοι: δεν ακούγεται καμιά καρακαηδόνα που θα έδινε μια άφατη καυλίλα στο υλικό, καταστρέφοντάς το για πάντα την ίδια στιγμή.
Από την άλλη, δεν μου αρέσει που σε κάποιες στιγμές ο βόρβορος του cut-up δεν παίρνει το πάνω χέρι, με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε προς σκληρές easy listening επιστρώσεις στην καλύτερη περίπτωση. Αλλά αυτό είναι προσωπική προτίμηση και δεν πρέπει να χρεώνεται ως κριτική αποτίμηση.
Δεν μου αρέσει πάντως που δεν μου (πολυ)αρέσει το Persistence Of Vision...
Γιατί μου αρέσει που βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι
Και μου αρέσει που ο VHS Head συνεχίζει να υποστηρίζει ότι τις βιντεοκασέτες τις αγοράζει από βιντεοκλάμπ τα οποία ξεπουλάνε –όπως και στην ημεδαπή– το παλιό υλικό τους.
{youtube}SDw2OF6bEDo{/youtube}
