Δεν υφίσταται τεμάχιο της βασικής δισκογραφίας των Μαστόδοντων το οποίο θα βαθμολογούσα κάτω από 8 στα 10: από το κολασμένο Remission του 2002 έως και το επιβλητικό The Hunter (2011), το θεριό από την Ατλάντα της Τζόρτζια ποτέ δεν κατόρθωσε να με απογοητεύσει. Αλλά το ενθουσιώδες σερί έφτασε στο τέλος του μ' αυτό το 6ο άλμπουμ, παρότι δεν καταλογίζεται από μέρους μου κάποια αστοχία ολκής. Το φετινό ταξίδι γύρω από τον Ήλιο τον Ηλιάτορα αποτυγχάνει να εισέλθει στο πάνθεον των προηγούμενων κυκλοφοριών επειδή ακολουθεί μια ανορθόδοξη τροχιά· κάπως πιο μακριά από το φωτεινό επίκεντρο της έμπνευσης που φώτιζε τον δρόμο των Sanders, Hinds, Dailor & Kelliher όλον αυτόν τον καιρό.
Ίσως βέβαια το προφανές «Once More» του τίτλου να προδιαθέτει για ένα σχετικό αναμάσημα ιδεών και για εκτελεστική νηνεμία, ελέω μιας αναμενόμενης(;) υφολογικής επανάληψης. Πάντως δεν είναι αυτή η ουσία του προβλήματος αφού, αν και οι παραπάνω ανασταλτικοί παράγοντες κάνουν πράγματι την εμφάνισή τους, δεν δρουν σε βαθμό καταλυτικό. Τραγούδια όπως τα "The Motherload", "Chimes At Midnight", "Aunt Lisa" και "Haloween" σκοράρουν από τα αποδυτήρια με τις ξέφρενες κιθαριστικές τους ομοβροντίες, υπενθυμίζοντας γιατί οι Mastodon θεωρούνται οι καλύτεροι εκπρόσωποι του σκληρού ήχου από τα zeros κι έπειτα.
Ροκάρει λοιπόν το Once More 'Round The Sun, και μάλιστα σε παραπάνω από ικανοποιητικό βαθμό. Ενίοτε και λυσσαλέα! Διατηρεί τον χαρακτηριστικό ήχο των Αμερικανών, περιορίζοντας όμως στην πορεία τα ακραία μέταλ στοιχεία (διεργασία που ξεκίνησε σταδιακά από το Crack The Skye) και προσθέτοντας μελωδικά μοτίβα, κυρίως στον τομέα των φωνητικών. Αν συνδυάσουμε αυτήν την εικόνα με τη λιγότερο πολύπλοκη, κατευνασμένη διάθεση του The Hunter και με την οριστική θεματική απεμπλοκή των μαστοδοντικών τραγουδιών από ολοκληρωμένα concept, δείχνει ως φυσικό επακόλουθο η επιλογή τους να βαδίσουν στο μονοπάτι μιας ήπιας ωρίμανσης.
Τιθασεύοντας έτσι τη φούρια των πρώιμων δισκογραφημάτων, το κουαρτέτο εναπόθεσε τα 11 νέα του δημιουργήματα στα χέρια του Nick Raskulinecz –παραγωγού φήμης Deftones και λοιπών μεγαθηρίων– ώστε να ολοκληρωθεί η λείανση όσων αιχμηρών απολήξεων είχαν απομείνει και να ομογενοποιηθεί ο ήχος τους σε arena rock επίπεδα. Κι εδώ ακριβώς είναι που εμφατικά τοποθετώ τη μεγάλη μου ένσταση. Γιατί ο δίσκος τοποθετεί μεν ως επίκεντρο ένα μαζικό κιθαριστικό τείχος, βρίσκοντας έτσι (θεωρητικά) κατάλληλο πεδίο δράσης για την «ήπια ωρίμανση» που λέγαμε, μα στην πορεία εξαλείφει την ιδιαίτερη βιοποικιλότητα των Mastodon, σπρώχνοντας την περιπετειώδη διαδραστικότητά τους κάτω από ένα γενικοφανές heavy πέπλο. Επιπλέον, μια δεύτερη παρατήρηση αφορά στα ίδια τα τραγούδια· τα οποία, μαζί με την κάποια ραδιοφωνικότητα που απόκτησαν, κατέφυγαν σε αναίμακτα, ανώδυνα ρεφραίν. Τελικά, πάντως, το Once More 'Round The Sun δεν αποτυγχάνει. Είναι ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ, το οποίο ακούγεται παραπάνω από ευχάριστα και ανά στιγμές κατορθώνει και πωρώνει. Στερείται όμως εκείνο το στοιχείο του εντυπωσιασμού ή το κάτι παραπάνω που οι έως τώρα κυκλοφορίες της μπάντας προσέφεραν απλόχερα στο ακροαστικό κοινό.
Σίγουρα, όπως και να έχει, δεν διατηρούν και πολλές ομοιότητες οι Mastodon του 2014 με το συγκρότημα που έγραψε το ανυπέρβλητο prog metal έπος "The Last Baron", μια πενταετία νωρίτερα. Δείχνουν πλέον να αρκούνται σε λιγότερο φιλόδοξα πεδία δράσης, εκτονώνοντας την ηλεκτροφόρα τους ενέργεια σε πακέτα όχι και τόσο μεγαλεπήβολα. Κάτι που, όπως έχει αποδειχτεί εμπράκτως στο παρελθόν, μπορεί να αποτελέσει ακόμα και θρίαμβο (βλέπε το πολυσχιδές Blood Mountain). Αρκεί βέβαια να αποφεύγονται τα αναίμακτα στεγανά της εμπορικής ροκ σκηνής.
{youtube}6Aw1WnNVcYw{/youtube}
