Έσπειρε υποσχέσεις πριν 3 χρόνια, μα φέτος θερίζει απογοητεύσεις η κακόμοιρη EMA. Το Past Life Martyred Saints του 2011 είχε ένα σχετικό εκτόπισμα και βρήκε μια θέση στη σκηνή των ατίθασων κοριτσιών με κιθάρα και τσαγανό. Αλλά το φετινό Future's Void μοιάζει με αποθέωση μιας κακοφορμισμένης συνταγής. Ως μια καρτ ποστάλ από την πρωτεύουσα του «δήθεν».
Πραγματικά, ακόμα και μετά από πολλές ακροάσεις, δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις έστω μία πρωτότυπη ή άξια λόγου ιδέα στα τραγούδια. O τρόπος δε με τον οποίον η Erika Μ. Anderson ξεστομίζει τους ξεκούδουνους στίχους της μοιάζει υποκριτικά παθητικός. Σαν η ίδια να βασανίζεται από αναίτιες τραγωδίες, μόνο και μόνο για να βρει αφορμή να βγάλει δίσκο.
Για λόγους που ξέρουν μόνο ο μάνατζερ και η καλύτερή της φίλη, η ΕΜΑ αναπτύσσει εδώ μια ολέθρια συνδιαλλαγή με το industrial του Marilyn Manson (θα της φάνηκε cool και επικίνδυνο), πατάει χωρίς λόγο στις πλάτες της cyberpunk φαντασίας του William Gibson (θα διάβασε κανά άρθρο στο ίντερνετ και θα εντυπωσιάστηκε) και –χωρίς να της το ζητήσει κανείς– παριστάνει την Karen O (αρχίζοντας μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου της, κρατώντας τη βούρτσα). Ιδέες και πρακτικές που δεν υπογραμμίζουν καμία καλλιέργεια, μα αντιθέτως στάζουν μιμητισμό και ξεχειλωμένη ηδυπάθεια.
Πάνω στην αυτάρεσκη προσπάθειά της να ηγηθεί της στρατιάς των θηλυκών προσκόπων που ψυχανεμίζονται ηλεκτρισμένες μπαλάντες και κολασμένα λάιβ μπροστά σε αλαφιασμένα πλήθη, αφού πρώτα κατάπιαν την ουσία της Coutney Love (και ας ντρέπονται να το παραδεχτούν) και της PJ Harvey (αυτήν πάλι την έχουν κορόνα στο κεφάλι τους), η ΕΜΑ πλασάρεται ως αυτόκλητη ιέρεια. Έτοιμη, με το στέμμα της, να ηγηθεί της φυλής –οποιασδήποτε– που θα της φέρουν μπροστά της, χωρίς καν να έχει συναίσθηση του καλλιτεχνικού τερέν που ενστερνίζεται. Προς το παρόν μπορεί απλά να είναι ιέρεια ενός τσούρμου κοριτσιών με άδεια βλέμματα και κρύα χαμόγελα, τα οποία μόνο σωματικά υγρά μπορούν να παράγουν και να προκαλέσουν.
Το Future's Void δεν πρόσεξε κι έπεσε φαρδύ-πλατύ στο διάκενο ανάμεσα στον μουδιασμένο ερωτισμό και στη στείρα παραγωγή. Αποδεικνύεται άδειο από ιδέες και τραγούδια, γεμάτο από εξυπνακίστικα λογοπαίγνια. Θα λειτουργήσει λοιπόν καλύτερα σαν μουσική υπόκρουση σε διαμερίσματα όπου συγκατοικούν φετιχίστριες, μαυροντυμένες στα δερμάτινα, οι οποίες δηλώνουν «alternative chics» και προσποιούνται οργασμούς.
{youtube}DvV1eYRKRNY{/youtube}
