Το ομολογώ: δεν περίμενα με την καμία να δω τους Kaiser Chiefs να βγάζουν αξιοπρεπή δίσκο στην παρούσα φάση. Όταν μάλιστα ο Χάρης Συμβουλίδης κούνησε προς το μέρος μου το νέο τους CD, προτρέποντάς με να το αναλάβω, μέσα μου εκτιλύχθηκε στιγμιαία ένας έντονος διάλογος, με τη μία φωνή να φωνάζει «μακριά, ποιος κάθεται να τους ακούει τώρα αυτούς» και την άλλη να πανηγυρίζει για το εύκολο έργο που με περίμενε στην καταδίκη της κυκλοφορίας. Και μπορεί η ακρόαση του Education, Education, Education & War να ήταν πράγματι έργο εύκολο (αναμενόμενο), όμως η τελική ετυμηγορία δεν είναι σε καμία περίπτωση εκείνη που φανταζόμουν στην αρχή.
Επιτρέψτε μου να σας πάω μια βόλτα πίσω στο 2005 και στο ντεμπούτο της πεντάδας από το Leeds. Οι Βρετανοί έβγαζαν φρεσκάδα σε εκείνα τα πρώτα τραγούδια τους, είχαν χιούμορ, αλλά κι ένα αγωνιστικό πνεύμα· στοιχεία τα οποία δεν κατάφεραν ποτέ στη συνέχεια να εξελίξουν ή έστω να επαναλάβουν. Τα επόμενα τρία άλμπουμ, παρότι στη μεταξύ τους αναμέτρηση δεν προκύπτουν εξίσου αδιάφορα (το The Future Is Medieval, λ.χ., δεν έχει ανταγωνιστή στη διεκδίκηση της τελευταίας θέσης), υστερούσαν τόσο πολύ σε σχέση με το Employment, ώστε το γεγονός ότι οι Chief-τηδες είναι ακόμα μαζί μας –με δεδομένη και την αποχώρηση του ντράμερ και κύριου δημιουργού Nick Hodgson το 2012– μοιάζει με ένα μικρό θαύμα.
Ως μεγαλύτερο θαύμα, πάντως, προβάλει το ότι το νέο τους άλμπουμ ακούγεται άνετα ολόκληρο. Από το διπλό εναρκτήριο χτύπημα με τα “The Factory Gates” και “Coming Home” μέχρι και την επικών φιλοδοξιών μπαλάντα “Roses” που κλείνει τον δίσκο, το Education, Education, Education & War στέκεται ως ένα σύνολο τραγουδιών που δεν σε βάζει να ασχοληθείς ιδιαίτερα με το πλήκτρο skip. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάμποσα χτυπητά ψεγάδια –ας μην ξεχνάμε με ποιους έχουμε να κάνουμε... Υπάρχουν δηλαδή κι εδώ τραγούδια τα οποία εγκλωβίζονται σε αδιάφορες ιδέες (“Misery Company”), ή άλλα που αστοχούν είτε στο κουπλέ (“Meanwhile Up In Heaven”), είτε στο ρεφρέν (“One More Last Song”). Κι είναι κι εκείνη η ρημάδα η στιχουργία τους, η οποία για κάθε μία φορά που βρίσκει στόχο στον κοινωνικοπολιτικό οίστρο της, σκοντάφτει και τρώει τα μούτρα της δύο...
Αν το καλοσκεφτείς, δεν μοιάζει τελικά και τόσο σπουδαίο το κατόρθωμα των Kaiser Chiefs να κυκλοφορήσουν έναν ευάκουστο δίσκο: όταν πιάσεις πάτο, μόνο προς τα πάνω μπορείς να πας. Ναι, με το Education, Education, Education & War σημειώνεται ανοδική τάση στο διάγραμμα της δισκογραφίας τους· τάση, όμως, που δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά, αν οι ίδιοι δεν κάνουν επιτέλους αυτό που κάθε καλλιτεχνική οντότητα οφείλει να δοκιμάσει, έστω μία φορά: να πάρουν τα ρίσκα τους και να προσπαθήσουν να εξελίξουν την τραγουδοποιία και τον ήχο τους. Είναι κάτι που έχουν αργήσει χαρακτηριστικά να επιχειρήσουν.
{youtube}MPipMQvKgKk{/youtube}
