Το κορίτσι μάς το είχε πει ευθέως και προ τριετίας, με εκείνο το ωραίο "Sadness Is A Blessing”: «sadness is my boyfriend / oh, sadness I’m your girl». Είναι στην ψυχοσύνθεση της Σουηδέζας τραγουδοποιού η μελαγχολία, η στενοχώρια, ακόμα και η αυτολύπηση. Και στο νέο –τρίτο κατά σειρά– άλμπουμ της σε αυτά τα χωράφια κινείται και πάλι. Το μαρτυρούν άλλωστε και οι πλερέζες του εξωφύλλου.
Αφορμή για τη «μαυρίλα» και τούτη τη φορά (όπως δηλαδή και την προηγούμενη), ένας χωρισμός. Φαίνεται όμως πως το νέο χτύπημα ήταν πολύ δυνατότερο για τη Lykke Li: εκεί που στο WoundedRhymes έβρισκες και κάποιες τσαμπουκαλεμένες στιγμές, στο INeverLearn η λύπη αφήνεται σχεδόν ανενόχλητη να κάνει πάρτυ. Είναι ενδεικτικό ότι τα 9 του τραγούδια γράφτηκαν ως ημερολογιακές καταχωρήσεις ή ως θεραπείες για την πονεμένη καρδιά της δημιουργού, χωρίς να υπάρχει σχέδιο να δημοσιοποιηθούν. Κάπως έτσι δεν προκύπτουν άλλωστε όλα τα άλμπουμ χωρισμού;
Όπως και να 'χει, τα 33 λεπτά του INeverLearn επαληθεύουν μεν όλα τα ατού που αναγνωρίστηκαν προηγουμένως στη Li –κυρίως την ικανότητά της να σκαρώνει θελκτικές ποπ μελωδίες– αποδεικνύονται δε μάλλον άνισα και συνολικά κάπως κατώτερα της προηγούμενης δουλειάς της. Για κάθε σπουδαίο τραγούδι εδώ (όπως τα “No Rest For The Wicked” και “Gunshot”, ας πούμε) υπάρχει και μια έτσι-κι-έτσι στιγμή: τα “Love Me Like I’m Not Made Of Stone” και “Silver Line”, για παράδειγμα. Είναι πάντως κυρίως ως σύνολο που δεν λειτουργούν τα συγκεκριμένα τραγούδια, καθώς δεν καταφέρνουν να σχηματίσουν ένα σταθερά ενδιαφέρον ακουστικό τοπίο. Και είναι κι εκείνη η «φιλσπεκτορική» τάση της παραγωγής, η οποία άλλοτε λειτουργεί πολύ όμορφα κι άλλοτε πνίγει τα πάντα στην αντήχηση· συμβάλλει στο να στέκεσαι με επιφυλάξεις απέναντι στον δίσκο.
Να πω, βέβαια, ότι το κείμενο αυτό θα μπορούσε και να συνοδεύεται από ένα 7άρι στη βαθμολογία, χωρίς να χρειαστεί να αλλαχθεί ούτε λέξη του. Είναι δηλαδή καλό άλμπουμ το INeverLearn: διαθέτει μερικές πραγματικά συγκινητικές και άξιες στιγμές, ενώ διατηρεί και μια αρκετά υψηλή ποιότητα σε όλη τη διάρκειά του. Ο λόγος που ο βαθμός μένει τελικά στο 6 έχει να κάνει περισσότερο με το ζύγισμα της κάπως μονοδιάστατης διάθεσής του και της αίσθησης ότι υπολείπεται σε σχέση με τη δυναμική και το υλικό που διέθετε το προηγούμενο βήμα της Lykke Li. Αλλά έτσι είναι οι χωρισμοί· όταν σε βρουν θες απλά να τους τραγουδήσεις, δεν γίνεται να σκέφτεσαι τους δισκοκριτικούς και τις χαζές απαιτήσεις τους...
{youtube}Hh-0y8Qe0Sw{/youtube}
