Άρχισαν τα όργανα... Ακούγοντας το δεύτερο μεταθανάτιο άλμπουμ του Μάϊκολ δεν μπορεί παρά να σου έρθει τούτη η έκφραση στο μυαλό. Γιατί από τον θάνατο του Βασιλιά της Ποπ το 2009 έχουν περάσει 5 χρόνια, κατά τα οποία έχουμε δει δύο δίσκους, μαζί με το Xscape. Ξέρετε πόσους δίσκους είχαμε δει κατά τα τελευταία 18 χρόνια της ζωής του; Ακριβώς τον ίδιο αριθμό! Ήταν τελειομανής ο Michael Jackson, γι' αυτό και υπήρχε τόσο μεγάλη χρονική διαφορά μεταξύ των κυκλοφοριών του, όσο ακόμα βρισκόταν «ανάμεσά μας».
Ξέρετε επομένως για ποιον λόγο δεν είχαμε δει τα τραγούδια του Xscape σε κάποιο από τα εν ζωή άλμπουμ του; Καλά μαντεύετε: επειδή δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δώσει ο μακαρίτης το πράσινο φως για κάτι τέτοιο. Και δικαίως. Η πρώτη ύλη των συγκεκριμένων συνθέσεων δεν αποτελεί ιδιαίτερα πρόσφορο έδαφος. Γι' αυτό λοιπόν ο Timbaland –ο οποίος ανέλαβε τη γενικότερη καθοδήγηση της ομάδας παραγωγών του Xscape– φρόντισε να τα εμπλουτίσει στο στούντιο, με σύγχρονη γαρνιτούρα και με τάσεις της εποχής. Αν όμως δεν διαθέτεις τον λαγό, μην περιμένεις να φτιάξεις στιφάδο...
Τι να το κάνω δηλαδή το βαρετό “Chicago”; Ούτε για b-side δεν θα το ενέκρινε ο Jackson πίσω στα late 1990s/early '00s (άσε που πιθανότατα θα είχε αντιληφθεί πως η ερμηνεία του δεν ήταν ιδιαίτερου επιπέδου). Κι ας μην αρχίσω για το “Loving You” καλύτερα, που όχι μόνο δεν σε προκαλεί να το ακούσεις δεύτερη φορά, αλλά πραγματικά ντροπιάζει το όνομα Michael Jackson με την πιο-ανέμπνευστη-πεθαίνεις φόρμα του και τα φωνητικά του. Το “A Place With No Name”, πάλι, μυρίζει τόσο '00s ποπ ναφθαλίνη, ώστε δεν μπορείς καν να γελάσεις μαζί του. Όσο για το “Do You Know Where Your Children Are?”, πρέπει να είναι κάποιου είδους διεστραμμένο αστείο από τη πλευρά των συντελεστών –δεδομένων των προβλημάτων του συγκεκριμένου καλλιτέχνη με την παιδεραστία, κατηγορίες που συχνά τακτοποιήθηκαν θυμίζω με εξωδικαστικούς συμβιβασμούς. Το εν λόγω βέβαια τραγούδι έχει γραφτεί με εντελώς διαφορετικό πνεύμα (και θέμα), αλλά πολύ απλά δεν το συμπεριλαμβάνεις στην tracklist αν σέβεσαι τη μνήμη εκείνου που υποτίθεται τιμάς με το όλο Xscape εγχείρημα.
Με τι μένουμε λοιπόν; Με τον 1970s αέρα του “Love Never Felt So Good”, το οποίο στην κανονική έκδοση του άλμπουμ ηχεί λίγο αναχρονιστικό αλλά στην ειδική –με το εξτρά δισκάκι, όπου βρίσκεται η εκδοχή με τον Justin Timberlake– έχει υποστεί ένα «νταφτπανκικό» λίφτιγκ, που κουβαλάει τις τσιμπητές κιθάρες της σχολής του Nile Rodgers κι έναν πιο groovy χαρακτήρα. Το “Slave To The Rhythm”, από την άλλη, μπορεί να μην είναι το κομμάτι που θα σου πάρει τα μυαλά, είναι όμως ευχάριστο άκουσμα, που στο εδώ πλαίσιο καταλήγει να αποτελεί ηχητική όαση. Υπάρχει επίσης το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, το οποίο καταφέρνει να συνδυάσει τα trademark φωνητικά του Jackson με τον κλαμπίστικο ήχο του σήμερα, διεκδικώντας έτσι με άνεση χρόνο παιξίματος σε ραδιόφωνα και χοροεσπερίδες εν έτει 2014.
Κάπου εκεί μας τελειώνει πάντως το παραμύθι του Xscape. Τουτέστιν, 5 τραγούδια που δεν θα ξανακούσεις ποτέ, ένα απλώς επαρκές και δύο με αξιώσεις να ακουστούν επανειλλημένα. 2,5 στα 8 επομένως –ποσοστό που, με μερικά απλά μαθηματικά, μας οδηγεί με ακρίβεια στην παραπάνω αβοπολίτικη βαθμολογία. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον Michael Jackson, αλλά για όσα πρόλαβε να δει να κυκλοφορούν και ο ίδιος...
{youtube}oG08ukJPtR8{/youtube}
