Το Love, Marriage & Divorce θέτει εξ αρχής, λόγω τίτλου, μια θεματική που μου τράβηξε την προσοχή. Στην απόφασή μου βέβαια να ενσκύψω πάνω του μέτρησε και το ότι ο Βabyface υπήρξε παραγωγός σε ένα πολύ αγαπημένο μου soundtrack (βλέπε Bodyguard), αλλά και το ότι η Toni Braxton ήταν κάποτε φωνάρα. Ένας δίσκος λοιπόν όπου οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες ασχολούνται με ένα ντυμένο σε πάθος και δάκρυα τρίπτυχο της σύγχρονης αστικής ζωής έχει από μόνος του μεγάλο ενδιαφέρον –στην εγχώρια δισκογραφία, ας πούμε, δεν έχουμε δει παρά μόνο διάσπαρτες σχετικές καταθέσεις.
Ως εκ τούτου, οι στίχοι είναι εδώ ένα αποφασιστικό σημείο του άλμπουμ. Διεκδικούν δηλαδή περισσότερη προσοχή από όση τους δίνεται στη συνήθη πρακτική ακρόασης, όπου πρώτα τσεκάρουμε τον ήχο και μετά κοιτάμε και το λεκτικό του πράγματος, άμα φιξάρει καλά με τα πιστεύω/ενδιαφέροντα/περιέργειές μας. Και η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ικανοποιητικούς στίχους. Δεν φτάνουν βέβαια στο υψηλό επίπεδο του Peter Hammill, ο οποίος ασχολήθηκε με το ίδιο πάνω-κάτω ζήτημα το 1986 στο And Close As This (φαινομενικά μόνο με το διαζύγιο, κατ' ουσίαν όμως με το όλο τρίπτυχο), διαθέτουν εντούτοις ευθύτητα και αμεσότητα· ειδικότερα σε τραγούδια όπως το "Take Ιt Βack", το οποίο πραγματεύεται την προσπάθεια του –υποθετικού– πρωταγωνιστικού ζεύγους να ξαναβρεί τη χαμένη νιότη του έρωτά του.
Όμως, υπάρχει και η μουσική. Και θα ψέξω έτσι τον φίλο μας τον Babyface, γιατί δεν έβαλε το φορτίσιμο της συνθετικής του ικανότητας στο Love, Marriage & Divorce. Φυσικά και περίμενα κλασικότροπες R&B μπαλάντες (προσοχή: R&B, όχι R'n'B), ένα είδος soundtrack στα πολύ ερωτευμένα ή στα πολύ πικραμένα λόγια του ζευγαριού. Όχι όμως και μια τόσο μονότονη αντιμετώπιση, η οποία μένει συνεχώς ίδια, ανεξαρτήτως των ζητημάτων που πραγματεύονται τα 11 τραγούδια του δίσκου. Ένα ακόμα σημείο που με έκανε να απορήσω, είναι ότι τα φωνητικά του Babyface ακούγονται πιο εντυπωσιακά, σε επίπεδο ερμηνείας, από εκείνα της Toni Braxton. Η οποία μένει καθ' όλη τη διάρκεια εγκλωβισμένη σε ένα αναιμικό επίπεδο.
Υπήρχαν λοιπόν εδώ τα φόντα να φτιαχτεί ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς, εκ μέρους δύο μεγάλων ονομάτων, που όχι μόνο συνεργάζονται εκ νέου, αλλά έχουν μάλιστα αμφότερα ένα (τουλάχιστον) διαζύγιο στην πλάτη τους –άρα και βιωματική άποψη για τη θεματική του Love, Marriage & Divorce. Τελικά, όμως, μένουμε με μια ηχητική επένδυση για ανέμελες βόλτες με καμπριολέ... Χαμένη ευκαιρία, επομένως: Babyface & Toni Braxton θα μπορούσαν να διδάξουν, αλλά προτίμησαν καθώς φαίνεται να υποκύψουν σε φευγαλέες εμπορικότητες.
{youtube}rnyav7pbBbk{/youtube}
