Ακόμα κι αν δεν θυμάστε τους Fray, θα μπορέσετε σίγουρα να ανασύρετε από τις μνήμες του (όχι και τόσο μακρινού) παρελθόντος τα “How To Save A Life” και “You Found Me”, μιας και τα ραδιόφωνα συνεχίζουν να τα εντάσσουν στις φιξαρισμένες playlists τους. Τα αγόρια από το Κολοράντο είναι λοιπόν και πάλι εδώ και θέλουν λέει ν' αφήσουν πίσω τις κλαψιάρικες μέρες και να βγουν στο φως. Σίγουρα... Αυτό με το χούι και την ψυχή το ξέρετε φαντάζομαι, ε;
Με ελληνοπρεπές όνομα παρακαλώ, το Helios είναι το τέταρτο άλμπουμ των Αμερικανών, οι οποίοι προσπαθούν εδώ να βαδίσουν στα βήματα των πρώιμων Killers, να δανειστούν λίγη από την αυθάδεια και τη σπιρτάδα των Black Keys και να δημιουργήσουν το «γηπεδικό» αίσθημα που προκαλούν οι συνθέσεις των Kings Οf Leon. Φευ λεβέντες, για τέτοια πράγματα χρειάζονται πολλά παραπάνω από θέληση...
Εμφανή παραδείγματα της τάσης να διαφοροποιήσουν το προφίλ τους, το εναρκτήριο “Hold My Hand” και το single “Love Don’t Die” με τις κάντρι πινελιές –ιδανικό για ζωντανές εμφανίσεις στις οποίες οι εγγονές της Ντέιζι Ντιούκ θα σηκώνουνε ψηλά τα χεράκια τους, σιγοντάροντας τον μορφονιό Isaac Slade. Τα funk πάλι ψήγματα του “Give It Away” δίνουν μια πιο ανάλαφρη νότα, το τραγούδι ακούγεται όμως εντελώς εκτός τόπου και χρόνου μέσα στον συγκεκριμένο δίσκο. Εκνευριστικό και το “Hurricane”, που προσπαθεί με μπλιμπλίκια περασμένης δεκαετίας να μιμηθεί τη μπάντα του Brandon Flowers. Για να μη μιλήσουμε δε για την ηλεκτρονική στροφή στο “Shadow And A Dancer”, ένα κομμάτι με χαζούς στίχους και με τη γνωστή κλαψο(δεν το λέω, θα με κόψει η λογοκρισία) εκ μέρους του Slade. Λίγο-πολύ, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του Helios κινούνται στο ίδιο μοτίβο· με δυναμικές και καλά μπαλάντες και με λόγια για τη δύναμη της θέλησης, την αγάπη που νικά τα εμπόδια, τον πόνο του χωρισμού. Μια από τα ίδια, ξανά και ξανά.
Είναι απορίας άξιο, πάντως, πώς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι Fray πλασάρονταν τόσα χρόνια σαν μια «αληθινή» μπάντα, η οποία χρησιμοποιεί «αληθινά» μουσικά όργανα και εκφράζει «αληθινά» συναισθήματα. Γιατί δεν είναι μια μπάντα για να περνάς καλά, μα ένα γκρουπ-φόρος τιμής στη μίρλα: εκεί τους καταδίκασαν τόσο οι μόνιμα απαίσιες ερμηνείες του Slade και οι εφηβικοί τους στίχοι, με τη μουσική να έρχεται απλά να καταδείξει ένα σύνολο αδιάφορο, χωρίς ίχνος «αληθινής» έμπνευσης. Δεν είναι βαρετοί οι Fray. Είναι απλά κακοί, όπως πιστοποιεί κι αυτό το νέο άλμπουμ.
Εσάς τώρα που τους βλέπετε ως ιδανικό μουσικό χαλί για να συνοδεύσετε έντονες στιγμές –από αυτές που κρατάς το έτερον ήμισυ αγκαλιά, με μια μπύρα στο άλλο χέρι και λες «αχ, Θεέ μου ευτυχία»– σας ξέρω καλά. Είστε οι ίδιοι που όταν σας ρωτάνε «Tι μουσική ακούς;» απαντάτε, «Ε, ξέρεις μωρέ, ροκάκια». Εσείς, λοιπόν, καλά να περάσετε...
