Ποιος είπε ότι η εμπορική ποπ δεν μπορεί να είναι ποιοτική ή/και διαχρονική; Καλά, αρκετοί το έχουν πει (και συνεχίζουν να το λένε), αλλά για την ώρα ας το προσπεράσουμε. Το έχουν άλλωστε αποδείξει διάφοροι δίσκοι· και παλαιότεροι, που φέρουν και λίγο το στάτους του ιερού τοτέμ, αλλά και νεότερης σοδειάς –δουλειές που έχουν επιδείξει εντυπωσιακές αντοχές στον χρόνο, όπως ας πούμε το ντεμπούτο της Lily Allen, Alright, Still (2006). Το οποίο κατάφερε όχι μόνο να πιάσει τον παλμό της εποχής του, μα και να ακούγεται με το ίδιο, αμείωτο ενδιαφέρον 8 χρόνια μετά. Κι αυτό γιατί διαθέτει σπιρτάδα και στον παραγωγικό τομέα μα και στον τραγουδιστικό, όπου μια 20άρα Allen κεντρίζει το ενδιαφέρον τόσο ως performer, όσο και σαν στιχουργός.
Φέτος, η Lily Allen επιχειρεί τη μεγάλη επιστροφή, ύστερα από 5 χρόνια απουσίας. Τόσα τη χωρίζουν από το δεύτερο άλμπουμ της It's Not Me, It's You, μια άνιση δουλειά, που πρόσφερε μεν απενοχοποιημένη διασκέδαση και κέφι, δεν διεκδίκησε όμως δάφνες διαχρονικότητας ή σημαντικότητας. Ταυτόχρονα, οριοθέτησε και την εποχή κατά την οποία η Allen άρχισε ν' απασχολείται με διάφορα άλλα, πλην μουσικής: με την ηθοποιία, με τη δική της μάρκα ρούχων, με το άνοιγμα δικού της label και βέβαια με τη γέννηση των δύο παιδιών της, τα οποία –κατά δική της δήλωση– την έκαναν να βαριέται και λίγο (όσο τουλάχιστον δεν μιλούσαν ακόμα)...
Στους στίχους του εναρκτήριου "Sheezus", η 29χρονη Αγγλίδα δείχνει έτοιμη να ανταπεξέλθει της πρόκλησης να επιστρέψει στα πράγματα, δηλώνοντας πως «the game is changing, can't just come back/Jump on the mic and do the same thing». Έλα όμως που άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη… Γιατί στο Sheezus συναντούμε μεν συνθέσεις που συμβαδίζουν με την εποχή, μπερδεύουν όμως το εμπορικό με το αφόρητα ανάλαφρο –έως και παιδαριώδες. Κάτι που δυστυχώς επεκτείνεται και στον στιχουργικό τομέα: ως τώρα, το μυαλό της Allen έβρισκε πάντα τρόπους να λάμπει, διαθέτοντας στιγμές οξυδέρκειας και χιούμορ· αλλά εδώ παρατηρείται είτε παντελής έλλειψη ουσίας/περιεχομένου, είτε μια γενικευμένη σύγχυση ως προς την κατεύθυνση και τα νοήματα των τραγουδιών. Μ' αυτά και μ' αυτά, καταλήγεις να ακούς τον δίσκο και να μένεις με την εντύπωση πως τίποτα απολύτως δεν πέρασε από τα αυτιά σου κατά τα προηγούμενα τρία τέταρτα της ώρας.
Η Lily Allen έφτιαξε το όνομά της πλασάροντας μια περσόνα ενδιαφέρουσα, η οποία δεν φοβόταν να σκεφτεί έξω από τα συνηθισμένα και να τσιγκλίσει τα όρια (τόσο τα δικά της, όσο κι εκείνα του φιλόμουσου ακροατηρίου). Όμως στο Sheezus οποιαδήποτε υπόνοια ιδιαιτερότητας και νεύρου ισοπεδώνεται, χάριν μιας ποπ που άνετα προστίθεται σε όσα παραδείγματα επικαλούνται οι πολέμιοι αυτής της κουλτούρας, για να στηρίξουν την άποψή τους περί κενότητας του είδους. Τώρα, αν πετύχετε κατά τη διάρκεια και κανά κομμάτι που θα διεκδικήσει παραπάνω ακροάσεις –όπως για παράδειγμα το “Insincerely Yours”, το οποίο γυρνάει πίσω στους g funk ήχους του Warren G, ή το “URL Badman” με τα dubstep λοξοκοιτάγματα– μην ανησυχήσετε. Εφήμερο και παροδικό είναι, ακριβώς όπως και το σύνολο του άλμπουμ...
{youtube}E0CazRHB0so{/youtube}
