Κάπου διάβασα ότι το SilverRails θυμίζει τις μέρες του SongForATailor (1969). Μιλάμε για το θρυλικό σόλο άλμπουμ του Jack Bruce σε παραγωγή του Felix Papalardi, όχι αστεία. Από τότε ο εκπληκτικός μπασίστας και δημιουργός έχει περάσει τα πάντα, είτε σε προσωπικό, είτε σε μουσικό επίπεδο. Κι αυτό το νέο άλμπουμ διαθέτει συμμετρία μόνο στο μέτρο που είσαστε θαυμαστές του. Κακά τα ψέματα, απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους οπαδούς των Cream και στους θαυμαστές της σόλο πορείας του Bruce, που θα βρουν μεγάλο ενδιαφέρον στο ν' ακούσουν πώς μερικοί παλιόφιλοι (π.χ. ο Phil Manzanera των Roxy Music ή ο Robin Trower των Procol Harum) συνδιαλέγονται μουσικώς με τον κολλητό τους. Προσωπικώς, τα γουστάρω κάτι τέτοια δισκάκια.
Ο Bruce τώρα δεν είναι σε καμία περίπτωση ίδιο κόλπο με τον πρώην ομόσταυλό του, τον Eric Clapton. Πρώτα-πρώτα, δεν έχει να διαφυλάξει ένα ισχυρό mainstream στάτους όπως εκείνος, δεν αποτελεί icon. Για να το πω λαϊκά, ο Σκωτσέζος την ψάχνει: είναι ένας «ποντικός» των στούντιο ο οποίος μπλέκεται συνεχώς είτε με παλιότερους φίλους, είτε με νεότερα παλικαράκια (όπως π.χ. στις αρχές των '00s, με τον κολοσσό του μπάσου Bernie Wareel και με τον Vernon Reid από τους Living Colour) με αποκλειστικό γνώμονα τη μουσική. Κι αν καταλαβαίνεις κάτι στο SilverRails, είναι το μεράκι του.
Το "No Surrender" θα ήθελε πολύ να το είχε γράψει ο Jerry Cantrell, στη θέση όλων αυτών των ανακυκλωμένων αποφαγιών των Alice In Chains που απευθύνει τα τελευταία χρόνια στους γκραντζολάγνους και στους αλτερνατιβομεταλλάδες. Το "Drone", από την άλλη, αποκαλύπτει ότι ο Bruce διατηρεί άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν στη μουσική των ημερών μας: το γεμάτο chorus ολόκληρης της μίξης θα έκανε τον Ty Segall να γλύφει τα δάχτυλά του. Εκεί όμως που πραγματικά συγκινήθηκα ήταν στο "Industrial Child", όπου εμπεριέχεται ατόφιο το στοιχείο της αρχέγονης, συναισθηματικής ροκ (και όχι rawk) μπαλάντας. Αν τώρα στο "Rusty Lady" εντοπίσετε κάτι από Cream, δεν ακούσατε λάθος. Έτσι είναι τα καλά κόλπα, τι να κάνουμε· τα ανακαλείς μερικές φορές, ειδικότερα αν τα έχεις εφεύρει προσωπικώς. Και οι Cream μπορεί να υπήρξαν σούπερ γκρουπ, αλλά χωρίς τούτον τον –σκληρό– τροβαδούρο τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Ειδικότερα χωρίς τη soul (προσοχή, όχι μπλουζ) φωνή του.
Ακούμε λοιπόν καλή μουσική στο SilverRails. Ωστόσο, όπως είπα και προηγουμένως, η ηχητική της λογική αφορά κυρίως ανθρώπους οι οποίοι όχι απλά άκουσαν στην εφηβεία τους Cream, αλλά είναι σήμερα και άνω των 40. Δεν είναι κακό, μη βάζετε τους αντίχειρες προς τα κάτω: πρόκειται για μια συνθήκη η οποία θέτει απλά ταβάνι σε ένα καλό άλμπουμ. Διότι κανείς άλλος δεν μπορεί να αντιληφθεί για ποιον λόγο είναι ωραίο ένα αργόσυρτο boogie (έστω και καμουφλαρισμένο) όπως το "Don’t Look Now", αν δεν θαυμάζει τον Alexis Corner και την παρακαταθήκη του στο αγγλικό ροκ. Και γίνεται φανερό εδώ ότι ο Jack Bruce κηρύττει τον δικό του λόγο. Cheers mate!
Υ.Γ.: Μην παραξενευτείτε αν ανακαλύψετε ότι συνθέσεις όπως το "Hidden Cities" διαθέτουν μια ψυχεδελική χροιά που δεν πιστεύατε ότι μπορούσε να επιβιώσει ως τις μέρες μας, έχοντας μάλιστα κι εκσυγχρονισμένο χαρακτήρα. Είπαμε, ο άνθρωπος ανήκει στους εφευρέτες του heavy rock. Κι αν κάπως γινόταν οι Soundgarden να είχαν γράψει το SilverRails αντί για το τελευταίο τους ξέπλυμα, τότε θα μιλούσαμε για δισκάρα...
{youtube}ss1fIDEKSdM{/youtube}
