«Μα καλά, υπάρχουν ακόμα οι Sunrise Avenue;». Αυτό αναρωτήθηκα όταν μου δόθηκε η αποστολή ν' ακούσω το νέο τους πόνημα. Κι όμως, υπάρχουν.
Για όσους πιθανόν να μην γνωρίζουν/θυμούνται, οι Sunrise Avenue είναι ακόμα ένα γκρουπ του Βορρά, που ανήκει στη γνωστή συνομοταξία Ελλάς-Φινλανδία-συμμαχία. Ξεπήδησαν λίγο μετά την έκρηξη που προκάλεσαν οι HIM, οι Rasmus και οι 69 Eyes, κάνοντας την παγωμένη χώρα τους μέγιστη μουσικομάνα (αδόκιμος όρος), η οποία γένναγε ασταμάτητα ντεμέκ σκοτεινά γκρουπάκια για μαζική κατανάλωση. Αυτοί, ωστόσο, κινήθηκαν διαφορετικά: λέγοντας ένα μεγάλο «απεταξάμην!» στη μαυρίλα των προαναφερθέντων, και υιοθετώντας ένα look που απέπνεε αέρα Καλιφόρνιας, έπαιξαν το ποπ/ροκ χαρτί. Το στοίχημα πέτυχε και το “Fairytale Gone Bad” –ένα ανέμπνευστο, στην τελική ανάλυση, τραγούδι– τους απογείωσε.
Η χώρα μας φυσικά βρέθηκε ανάμεσα σ' όσες τους αγάπησαν περισσότερο από τους υπόλοιπους. Τι συναυλίες, τι κράχτες σε μουσικά βραβεία, τι τηλεοπτικές εκπομπές, σε όλα υπήρχε θέση για τους συμπαθείς Φινλανδούς. Τα ίχνη τους χάθηκαν βέβαια μετά το τελευταίο τους χιτ “Hollywood Hills”, από το OutOfStyle του 2011, όμως φέτος οι Sunrise Avenue επιστρέφουν. Μ' ένα άλμπουμ για το οποίο οι ίδιοι λένε πως είναι εμπνευσμένο από τις εμπειρίες που μαζεύεις όταν ταξιδεύεις σε τόσες πολλές χώρες για να παίξεις λάιβ –συνυπολογίζοντας και τη μοναξιά του καλλιτέχνη όταν τα φώτα σβήνουν.
Το πρώτο single "Lifesaver" είναι μια μονότονη ποπ/ροκ σύνθεση, αφιερωμένη στην αληθινή φιλία και στον αληθινό έρωτα. Πάλι σύμφωνα με τους ίδιους τους Sunrise Avenue, αυτά είναι τα υλικά που στο τέλος μας σώζουν από τους εαυτούς μας, κάνοντάς μας να συνεχίζουμε στην ανηφόρα της ζωής... Σε ανάλογα μοτίβα κινείται και το υπόλοιπο UnholyGround, με αδιάφορες μπαλάντες ή με πιο δυναμικές ποπ/ροκ συνθέσεις, βασισμένες στη σταθερά υπερβολική ερμηνεία του Samu Haber. Ο οποίος δεν φτάνει που συγκαταλέγεται στους πιο κρυόμπλαστους και αντιπαθητικούς frontmen της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας, προσπαθεί κιόλας –όσο δεν πάει– να δώσει πόνο, απόγνωση κι ένα ροκ σταρ attitude, στα πρότυπα των Αμερικάνων συναδέλφων του. Αποτυγχάνει φυσικά παταγωδώς, αξίζει να το τσεκάρετε σε κομμάτια όπως το “Girl Like You” ή το πιο “σκοτεινό” “If I Fall” (που θυμίζει Rasmus).
Αν μάλιστα το πιάσουμε και στιχουργικά, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Καιρό είχα να ακούσω τόσο ανώριμους, παιδικούς σχεδόν, στίχους, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. Όσο κι αν οι Φινλανδοί κοπιάζουν να μας πείσουν για το αντίθετο, γίνεται εύκολα εμφανής η προχειροδουλειά. Θα περίμενε βέβαια κανείς από έναν άνθρωπο κοντά στα 40 –όπως ο Haber– να έχει πια αναπτύξει τα βιώματά του και να μην τραγουδάει λόγια που θυμίζουν εφηβικό ημερολόγιο. Όπως ας πούμε συμβαίνει στο “Aim For The Kill”, όπου αναλύει ιστορίες πνιγμένες στο αλκοόλ, ή στο “Afraid Of The Midnight”· πρέπει να είναι το χειρότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ με έμπνευση τους παιδικούς εφιάλτες.
Συνολικά, δεν υπάρχει ούτε μία φωτεινή στιγμή στο UnholyGround, ούτε ένα σημείο που να μπορείς να πεις ότι αυτοί οι Σκανδιναβοί αξίζουν ακόμη της προσοχής μας. Είναι ένα κακό άλμπουμ, με κακές συνθέσεις και με απίστευτες προχειρότητες στον στιχουργικό τομέα, κλασικό παράδειγμα ενός συγκροτήματος το οποίο προσπαθεί να περάσει για άγριο νιάτο (αλλά με ευαισθησίες), πείθοντας για το ροκ ύφος του και τη ροκ σταρ ζωή που απολαμβάνει. Δεν αφήνονται όμως –και μάλλον ποτέ δεν θα αφεθούν– να καψαλιστούνε από τη φλόγα του ροκ οι Sunrise Avenue, φοβούμενοι μην και τσουρουφλιστεί η άψογα στυλιζαρισμένη φράντζα. Εμ, δεν γίνεται έτσι παλικάρια...
{youtube}cd3XZ79MKpY {/youtube}
