Η κυκλοφορία του 84ου στούντιο δίσκου των φορτηγατζήδων από τον αμερικάνικο νότο συνοδεύεται –όπως και οι υπόλοιπες– με συναισθήματα χαράς και ευεξίας. Στη πραγματικότητα το EnglishOceans είναι «μόλις» το 12ο άλμπουμ τους, αλλά με τόσες κυκλοφορίες που έχουν πραγματοποιήσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων 16 χρόνων διατηρείς την εντύπωση πως βγάζουν δουλειές από το τσεπάκι τους, με ακατανόητη άνεση. Η συγκεκριμένη βέβαια σηματοδοτεί και το μεγαλύτερο διάστημα δημιουργικής απουσίας για το συγκρότημα, μιας και έρχεται 3 χρόνια μετά το Go-GoBoots, κάτι που στον κόσμο των Drive-By Truckers (πρέπει να) φαντάζει σαν μια αιωνιότητα.
Αν και σημειώθηκαν αποχωρήσεις και αντικαταστάσεις μελών κατά τη διάρκεια όλης αυτής της πορείας, η μπάντα έχει καταφέρει να διατηρήσει ένα αξιοθαύμαστο επίπεδο καλλιτεχνικής αρτιότητας, διατηρώντας το συνολικό της όραμα παρά τις απαραίτητες μικροαλλαγές στον ήχο. Το southern στοιχείο, ας πούμε, πέρασε στη θέση του συνοδηγού στις τελευταίες κυκλοφορίες –παραχωρώντας το τιμόνι στην πιο παραδοσιακή ροκ τραγουδοποιία– όμως ο αέρας που το συγκρότημα καταφέρνει να φέρει σε όλες τις δουλειές του παρέμεινε σταθερός. Είναι οι γλυκόπικρες μελωδίες τους, η θαυμαστή ευκολία με την οποία περνούν από το πιο ενεργητικό κιθαρόπληκτο τραγούδι σε εσωτερικές μπαλάντες, εκείνη η αίσθηση απώλειας που βγάζουν σε κάθε τους σχεδόν σύνθεση και φυσικά το στιχουργικό τους υπόβαθρο, που εγγυώνται ότι κάθε νέος δίσκος θα φέρει τη σφραγίδα ποιότητας των Τζορτζιανών.
Έτσι συμβαίνeι και στο EnglishOceans, όπου το γκρουπ συνεχίζει τη δική του παράδοση με μία ακόμα δόση ηλεκτρισμένων rockers και ακουστικών χαμηλότονων ασμάτων, συνοδευόμενων από ιστορίες παράνοιας και πόνου βγαλμένες από τον «βρώμικο Νότο», τις οποίες ζωντανεύουν οι ζεστές, γήινες και ανά στιγμές σπαραξικάρδιες φωνές των Mike Cooley & Patterson Hood. Είναι γεγονός πως η πρώτη αίσθηση που σου δημιουργεί ο δίσκος είναι αυτή του γνώριμου εδάφους, ενός δηλαδή μουσικού déjà vu. Και εν μέρει ισχύει. Όμως κάτι τέτοιο έρχεται ως αποτέλεσμα μιας συνεχιζόμενα εμπνευσμένης πορείας, δεν είναι περίπτωση στείρου μιμητισμού του παρελθόντος. Αυτή τη μουσική κάνουν οι Drive-By Truckers: το γνωρίζουν, το ξέρουμε κι εμείς. Κι έχει έτσι σημασία ότι δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους· αντιθέτως, μπαίνουν στο στούντιο με αποφασιστικότητα και ταπεινοφροσύνη, χωρίς να παίρνουν τίποτα ως δεδομένο.
Δεν γράφονται εξάλλου τραγούδια σαν τα “When Walter Went Crazy” και “First Air Of Autumn” επειδή απλά έτυχε. Ή το “Pauline Hawkins”, στο οποίο σχεδόν αισθάνεσαι την πνευματική παρουσία του αδικοχαμένου Mark Linkous, τόσο στα φωνητικά όσο και στην ψυχή του κομματιού. Αναγνωρίζεις μέσα τους επιμονή, δουλειά, έμπνευση, αλλά και τη συμμετοχή του προσωπικού στοιχείου στους στίχους.
Θα μπορούσατε ασφαλώς να πείτε ότι, παρ' όλα τα παραπάνω, έχουμε τελικά μια απ' τα ίδια. Έτσι όμως θα χάνατε την ευκαιρία να ακούσετε ένα σύνολο ανθρώπων που, μετά από τόσα χρόνια, παραμένουν στην κορυφή του είδους που επιλέξανε να ακολουθήσουν: τη φυσική δηλαδή συνέχεια του southern rock ήχου, ο οποίος στέκει τώρα εξελιγμένος σε ένα γενικότερο alternative rock, που πορεύεται παρέα με τη μουσική παράδοση των λευκών κατοίκων της βόρειας Αμερικής. Έχει πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ της η εν λόγω νταλίκα, ωστόσο τα μέρη που την απαρτίζουν φροντίζουν να διατηρούν το ταξίδι συναρπαστικό. Και με το EnglishOceans δείχνουν να περνούν άλλον έναν σταθμό διοδίων, με το κεφάλι ψηλά.
{youtube}tb54nKMGyo8{/youtube}
