Αυτό που μας έμεινε από τη φάση με τους prog/pop/post (βλέπε Manitou και Holy Fuck) είναι ετούτο εδώ το απότοκο. Μια περίεργη μπάντα, στις απανταχού φλέβες της οποίας κάνει την εμφάνισή της η Καλιφόρνια. Γιατί είναι περίεργοι οι Foster The People; Διότι εκεί που νομίζεις ότι έχουν ως αποκλειστικό σκοπό να ξεσηκώνουν τα πλήθη και ειδικότερα τις γυναίκες, σου πετάνε ένα σχήμα στην κιθάρα, μια ανάποδη λούπα ή ένα τετράστιχο που σε κάνει να ξανασκεφτείς τη βιαστική και επιπόλαιη κρίση σου. Κι από την άλλη, δεν επιτρέπουν κανένα επίπεδο σοβαροφάνειας που θα τους απόσχιζε από ό,τι οι ίδιοι θέλουν να γιορτάσουν. Ίσως σας φανεί υπερβολικό, όμως έχω την εντύπωση πως οι Foster The People είναι ένα από τα πλέον σύγχρονα σχήματα –προσοχή στη λέξη, δεν είπα «πρωτοποριακό»· την ίδια στιγμή, είναι κι από εκείνα που με ευχαριστούν (κι ας μην είναι καθόλου του στυλ μου ο ήχος τους) ακριβώς γιατί «εορτάζουν τη ζωή». Όπως συμβαίνει και στο Supermodel.
Αλλά οι Αμερικανοί είναι και κάτι ακόμα. Νέοι. Και μάλλον γι' αυτό μπλέκουν τα πάντα στα τραγούδια τους, χωρίς να ιδρώσουν προκειμένου να τα ξεκολλήσουν: προβληματισμό για το μέλλον ("A Begginers Guide To Destroy The Moon"), σαρκασμό ("Pseudologia Fantastica"), λυρισμό ("The Truth"), σκοτεινή ντίσκο ("Best Friend"). Εξακολουθούν επίσης να επενδύουν σε μια φωνητική λογική της οποίας η πολυδομικότητα –απανωτές επιστρώσεις διαφορετικών φωνών– έχει γίνει σήμα κατατεθέν ύστερα από το υπερχίτ "Pumped Up Kicks" του 2011. Κι έτσι ανοίγουν δύο ταυτόχρονες πόρτες, εκείνη του ποπ κοινού κι εκείνη του σκεπτόμενου νεανία, που πέρα από ιδεολογικές εμμονές αντιμετωπίζει το μέλλον με περίσκεψη.
Είναι σκεπτόμενοι γλεντζέδες οι Foster The People του Supermodel. Μπορεί να ξινίσει σε κάποιους ορθόδοξους indie rockers ο σχεδόν Wham ήχος τους (όποιος διαφωνεί, ας μου πει τι άλλο του θύμισε το "Best Friend"), πάντως το μέλλον είναι αυτό –τουλάχιστον στην Καλιφόρνια. Ξαναθυμίζω τον βιοθόλο της μπάντας διότι μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το απίστευτο χαρμάνι τους, το οποίο τους εμφανίζει ως ηλιοκαμμένους Talking Heads. Σε καμία ασφαλώς περίπτωση δεν δηλώνω βέβαιος ότι το Supermodel θα επαναλάβει την επιτυχία του Torches, πιστεύω μάλιστα πως η αιτία που έμειναν μακριά από το στούντιο για 3 χρόνια είναι το εκτεταμένο touring κι ένας γενικότερος προβληματισμός περί του δεύτερου δισκογραφικού βήματος, πράγματα δηλαδή που έχουν κάμψει την απήχηση κι άλλων καλλιτεχνών που βρέθηκαν να απολαμβάνουν μεγάλης δημοσιότητας ήδη από το ξεκίνημά τους.
Ακόμα πάντως και αν το παρόν άλμπουμ δεν πετύχει τις πωλήσεις του προκατόχου του, το σίγουρο είναι ότι με έβαλε προσωπικά σε μια διαδικασία να παρακολουθώ τους δημιουργούς του, καθώς πείθει ότι οι Foster The People δεν είναι «ακόμα μία indie μπάντα». Αυτό μάλιστα το υπογράφω...
{youtube}MBqzrj18S2w{/youtube}
