Υπάρχει ένα άλυτο ζήτημα με τη μουσική ταυτότητα των Young Fathers, το οποίο δεν φαίνεται να βρίσκει λύση ούτε στο Dead: εδώ και 5 χρόνια, απ' όταν ξεκίνησαν απ’ το Εδιμβούργο, πατινάρουν ανέμελα στο χορευτικό χιπ χοπ και στο dub, εξελισσόμενοι πρόσφατα σε επιθετική μηχανή break beat και βίαιων samples. Καταφέρνουν όμως και επιβιώνουν χωρίς τις καρικατούρες του machismo και μπορούν να επικοινωνούν τη λεκτική βία των τραγουδιών τους χωρίς τη βαρυτική δύναμη των «αγορίστικων» στιχομυθιών στις οποίες καταφεύγουν οι 9 στους 10 ράπερ, που, προκειμένου να παρουσιαστούν οργισμένοι, πρέπει να πατήσουν σε ποταμούς από βρισιές.
Εδώ τα λόγια δεν αποτελούν τον κινούμενο πλοηγό της ατμόσφαιρας και οι στίχοι σπάνια ξεφεύγουν από το επίπεδο των «κραυγών στο μυαλό»· σαν δαίμονες από το υπερπέραν, που χορεύουν εκστατικά πάνω σε οριακά αυτιστικά beats. Κάπου ανάμεσα στο χαοτικό πάθος του The Weeknd, στα βρώμικα μονοπάτια του Tricky και στο τίγκα στις λεπτομέρειες σύμπαν των TV On The Radio, οι Young Fathers αφήνονται στην κινούμενη άμμο όπου συνήθως αρέσκονται να βυθίζονται οι «βινυλιάκιδες» ρακοσυλλέκτες των samples.
Η μπάντα δημιουργεί απίστευτα απροβλέπτους ηχητικούς διάκοσμους που, αν και ασυντόνιστοι καμιά φορά, παραπέμπουν σε μια εφιαλτική πλην όμως ασυμμάζευτη ατμόσφαιρα, η οποία οξειδώνεται μονάχα αν την αντιληφθούμε σαν μια συνολική, αδιαίρετη αίσθηση –και όχι σαν επί μέρους τραγούδια, που από μόνα τους ακούγονται αφιλόξενα και δυσοίωνα. Πουθενά μέσα στο Dead δεν χαρίζονται οι Young Fathers σε ένα έστω εύκολο ρεφρέν, ώστε ο ακροατής να νιώσει ευπρόσδεκτος. Οποιαδήποτε νωχελική διάθεση είναι από νωρίς καταδικασμένη εδώ.
Ας μη γελιόμαστε πάντως, παρά το μεθυστικό αμάλγαμα μηχανιστικών εκφράσεων στην παραγωγή το άλμπουμ είναι σαφώς χαμηλοτάβανο και θα μπορούσε να λειτουργήσει πιο πειστικά σαν mixtape. Πρόκειται στην ουσία για βρετανικής κατασκευής, άγουρο στις ιδέες χιπ χοπ, που πιθανότατα να κούμπωνε σαν δειλό opening act στην παγκόσμια περιοδεία του Yeezus, καθώς βρίσκει πρακτική εφαρμογή σαν παράξενο αγχολυτικό για να αποφορτιστεί (αλλά χωρίς να χαλαρώσει) ο ακροατής απ’ το ντελιριακό σύμπαν του Kanye West.
Σαν αίσθηση, λοιπόν, το Deadδεν είναι και τόσο ραπ: έχει περισσότερο να κάνει με λεκτικά παιχνιδίσματα μπροστά σε έναν πολυσυλλεκτικό ηχητικό «τοίχο» από ζοφερά dub χρώματα και από αιχμηρά μοτίβα, τα οποία ανασαίνουν καλύτερα σε ημιφωτισμένα καταγώγια.
{youtube}E7UmjvbmHQM{/youtube}
