Πίσω στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, το ντεμπούτο των Maximo Park είχε γίνει δεκτό με μια κάποια απορία. Όχι βέβαια για την τόλμη την οποία επεδείκνυε στο πεδίο της σύνθεσης, αλλά περισσότερο γιατί είχε κυκλοφορήσει μέσω της Warp –αντιπροσωπεύοντας ένα κάπως αλλόκοτο άνοιγμα της αφοσιωμένης στα ηλεκτρονικά εταιρείας προς τον κιθαριστικό ήχο. Και το ότι θυμάται κάποιος τα περιφερειακά μιας κυκλοφορίας προτού θυμηθεί τη μουσική, είναι από μόνο του ένα θεματάκι...
Εν πάση περιπτώσει, αυτά ανήκουν στο παρελθόν και λίγη σχέση έχουν με το TooMuchInformation. Διότι εδώ η πεντάδα από το Νιούκαστλ δείχνει για πρώτη φορά διάθεση να αλλάξει το κέντρο βάρους της, μεταφέροντας σε σημαντικό μέρος του δίσκου την πρωτοβουλία από τις κιθάρες στα συνθεσάιζερ. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως αδρανοποιούν εκείνο το γρήγορο (μα και ολίγον ναΐφ) κιθαριστικό indie το οποίο τους χαρακτήριζε στους προηγούμενους 4 δίσκους, ψάχνοντας τρόπους να εκφραστούν σε ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό βάθος.
Και η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνουν κι άσχημα. Τα “Brain Cells”, “Leave This Island” και “Is It True?” συγκροτούν μια καλοσχηματισμένη ποπ τριάδα, στην οποία οι Maximo Park ισορροπούν μεταξύ της indie μελαγχολίας και της ελαφρότητας που (σχεδόν) προϋποθέτει η ποπ φόρμα. Απ’ αυτήν την παλάντζα δεν καταλήγουν βέβαια με καμιά σπουδαία ανακάλυψη· δείχνουν όμως να ξέρουν πώς να ξεσκονίζουν τα πολυκαιρισμένα κλισέ που χρησιμοποιούν, έτσι ώστε να τα προφέρουν με μια κάποια φρεσκάδα. Πλάι δε στις πιο επικεντρωμένες στα συνθεσάιζερ απόπειρες, υπάρχουν και αρκετές κιθαροκεντρικές –κάποιες από τις οποίες πιο αμφιλεγόμενων αποτελεσμάτων (για να το θέσω κομψά).
Προχωρούν λοιπόν οι Maximo Park ή απλώς δημιουργούν την ψευδαίσθηση της κίνησης; Θα έλεγα πως προχωρούν, μα το κάνουν διστακτικά. Το ενδιαφέρον στο TooMuchInformationείναι ότι οι καλύτερες στιγμές έρχονται εκεί που φαίνεται να δοκιμάζουν πράγματα και όχι εκεί που απλώς μεταφέρουν στο τώρα όλα όσα έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν. Δείγμα του ότι τουλάχιστον κοιτούν προς μια σωστή κατεύθυνση –ή, έστω, του ότι αναγνωρίζουν πως η προγενέστερη πορεία δεν μπορεί να αναπαράγεται αιωνίως (αφήστε που δεν ήταν και κάτι το συναρπαστικό per se).
Δείχνουν λοιπόν κάπως να ωριμάζουν οι Maximo Park· αν αποφασίσουν να γίνουν και λιγάκι πιο τολμηροί –ακόμα και δίχως να αφήσουν τις ποπ προκαλύψεις τους– ίσως τα πράγματα γίνουν ακόμα καλύτερα. Μέχρις ώρας, βολευόμαστε μ’ έναν δίσκο ο οποίος περιέχει ορισμένα όμορφα κομμάτια και σίγουρα κυλάει αβίαστα, ακόμα κι όταν σκοντάφτει σε διαχρονικές αδυναμίες της μπάντας.
{youtube}AJK82x8wkxA{/youtube}
