Η Neneh Cherry με άφησε αποσβολωμένο.
Δεν περίμενα ότι ο καινούργιος της δίσκος θα ήταν τόσο καλός. Όχι επειδή οι δουλειές με το project CirKus (2006, 2009) ήταν κακές· το αντίθετο. Είχα όμως την εντύπωση ότι δεν ήθελε πια να βάλει την υπογραφή της, να πάρει την ευθύνη για ένα άλμπουμ ολότελα δικό της –πάνε άλλωστε 18 χρόνια από το θαυμάσιο Man. Δεν γνωρίζω βέβαια σχετική της δήλωση, αλλά έχω την προσωπική μου εκδοχή, που τη θέλει να ψήνεται ξανά επειδή την ευθύνη της κονσόλας ανέλαβε ο Four Tet. Το έκανε πάλι το θαύμα του ο Αφρικανοϊνδοαγγλομούρης.
Το BlankProject ηχογραφήθηκε στο Μεγάλο Μήλο, μέσα σε λίγες εβδομάδες. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που η Νέα Υόρκη έχει περάσει για τα καλά στα μουσικά χρωματόσωματα της Neneh Cherry: όπως λέει και η ίδια, την αντιμετωπίζει ως παλαιό εραστή. Η άτιμη, είναι πια 50 χρονών κι όμως διατηρεί στη φωνή της ένα παιχνίδισμα που θα απέδιδες με ευκολία σε μια περπατημένη 25άρα ή σε μια σοφή 35άρα. Και προσωπικά καθόλου δεν με πειράζει που δεν μπορεί να οριστεί επακριβώς το στιλ που παραθέτει στον συγκεκριμένο δίσκο. Καθόλου δεν θα με πείραζε λ.χ. να ζήλευε ο Sting το "Naked", διότι αν μη τι άλλο σε μέχρι και προ δεκαετίας φάσεις του έψαχνε ως παλαβός τέτοια τραγούδια, ικανά να συνδυάσουν Δυτική ποπ με ethnic τόνους (χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι η εν λόγω σύνθεση είναι πεπερασμένη).
Καθόλου επίσης δεν θα έπρεπε να σταθεί κανείς στο BlankProject δίνοντας σημασία μόνο στον ήχο του –όσο γοητευτικός κι αν είναι. Γιατί οι πρώτης ποιότητας στίχοι που συχνά οδηγούν είναι διδακτικοί για διαφορετικές οπτικές πάνω στη ζωή, μα και γεμάτοι πραγματική εσωτερική σκέψη πάνω σε ζητήματα όπως η συντροφικότητα, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών, ο θάνατος, ο έρωτας, η κοινωνικοποίηση και η απομόνωση του καθενός μας. Καθόλου μα καθόλου μην κάνετε λοιπόν το λάθος να ξεπεράσετε αυτόν τον δίσκο με πρόχειρες, αβίαστες ακροάσεις: κατά τη γνώμη μου, θα βρίσκεται στους κορυφαίους της χρονιάς.
Ωραία, αλλά γιατί βάζεις «ποπ» στο είδος, ίσως ρωτήσετε. Μα γιατί πάντα ποπ ήταν οι μελωδίες στις φωνητικές αρμονίες της Cherry –και ας είχαν παράλληλη εκφορά με trip hop ή και με σκέτο (hip) hop. Και εκείνη η περίεργη προφορά, που δεν ξέρεις αν έρχεται από την Ευρώπη ή από τη Βόρεια Αφρική, είναι και πάλι παρούσα, και πάλι γοητευτική. Και υψώνεται πάνω από ένα περίεργο τείχος, το οποίο πότε μετράει με βουρδουλιές τη ρυθμολογία του πάνω στον μετρονόμο και πότε αφήνει μεγάλα κενά ανάμεσα στις ανάσες παλαιολιθικών συνθετητών ή μυστηριώδη φίλτρα που ακούγονται απλά, όμως μελετημένα παραπέμπουν στις 1990s μέρες της ερμηνεύτριας ενώ ταυτόχρονα τη βάζουν να πατήσει γερά στο σήμερα, με το δεξί πόδι. Ο ποπ χαρακτηρισμός έρχεται λοιπόν περισσότερο ως ευχή: μακάρι η ανθοφορία τέτοιων κυκλοφοριών να ήταν ό,τι ευρέως θα ονομάζαμε «ποπ» στις χαλεπάς ημέρες μας...
{youtube}xksxl_eh3-g{/youtube}
