Α πα πα παιδάκι μου, γιατί φωνάζουν έτσι αυτοί οι σατανάδες;!

Σύμφωνα με στατιστικές μελέτες, η παραπάνω ερώτηση έχει απευθυνθεί σε τουλάχιστον 842 νεανίες, από απηυδισμένες μανάδες/γιαγιάδες/θειάδες που αναγκάστηκαν να ακούσουν έστω και λίγα δευτερόλεπτα κάποιου τραγουδιού των Comeback Kid. Hardcore punk ποιούν όμως οι Καναδοί, δεν είναι η δουλειά τους να είναι φωνακλάδες; θα μου πείτε –και θα έχετε δίκιο. Απλά δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο παρηγορεί ιδιαίτερα τα προσβεβλημένα ακουστικά νεύρα των συγγενικών προσώπων όσων ακούνε τη μουσική τους...

Σαφώς, ο συγκεκριμένος ήχος διαθέτει δικούς του κώδικες και δεν είναι για όλους. Όσοι έχουν πάντως συστρατευθεί με τα τύμπανα που μπαίνουν στη ρύθμιση «κατά ριπάς», με τα τραχιά φωνητικά και με τα φρενήρη παραμορφωμένα ακόρντα έχουν βρει καταφύγιο στις αγκάλες των Comeback Kid, οι οποίοι εδώ και πάνω από μια δεκαετία παράγουν το ηχητικό ισοδύναμο της πυρίτιδας. Το πιστοποιώ και προσωπικά, μιας κι έτυχε να τους παρακολουθήσω ζωντανά σε φεστιβάλ του εξωτερικού το προηγούμενο καλοκαίρι, στα οποία όχι μόνο κατάφεραν να κλέψουν τις εντυπώσεις από συγκροτήματα σαν τους Torche και τους Kvelertak, αλλά με ανάγκασαν να θυσιάσω και το ξεκίνημα του Nick Cave σε διπλανή σκηνή. Όταν όμως έχεις μπροστά σου ανθρώπους που όχι μόνο ιδρώνουν τη φανέλα, μα καταθέτουν και την ψυχή τους επί σκηνής δύσκολα στρέφεις το βλέμμα αλλού.

Το DieKnowing έρχεται 4 χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο τους, κάτι που αποτελεί το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μεταξύ άλμπουμ για τους Καναδούς. Το Symptoms + Cures του 2010, βλέπετε, ήταν δίσκος που είχε κάνει αίσθηση, κάτι που σήμαινε εκτεταμένες ζωντανές εμφανίσεις αλλά και σημαντική προετοιμασία για τη γραφή/ηχογράφηση νέου υλικού. Κι αν το Symptoms + Cures έγερνε περισσότερο προς το μελωδικό σκέλος του hardcore, το DieKnowing καθιστά σαφές –από την αρχή του κιόλας– πως το κέντρο βάρους έχει αυτή τη φορά μεταφερθεί στην ατόφια χαρντκορίλα. Εκεί δηλαδή που τα φωνητικά μαλάκωναν στα ρεφρέν και οι δεύτερες κιθάρες προσέθεταν μελωδικές πινελιές, τώρα συναντούμε οργή: μια ηθελημένα μανιασμένη επίθεση στα ηχητικά αντανακλαστικά των οπαδών.

Κατά τα λοιπά, δεν έχει αλλάξει τίποτα ως προς την ποιοτική στάθμη της τέχνης των Comeback Kid. Πιστοποιούν λοιπόν και με αυτόν τον δίσκο το υψηλού επιπέδου αισθητήριό τους στο γράψιμο εθιστικών, καλοστημένων και προπάντων μπαρουτοκαπνισμένων ηχητικών χειροβομβίδων. Δεν κάνουν μεν το παραπάνω βήμα που θα μπορούσε να τους καταστήσει άρχοντες της hardcore αυλής –όπως υποδείκνυε η κατεύθυνση που είχαν πάρει με το Symptoms + Cures– επιστρέφουν όμως στον πιο ωμό ήχο των πρώτων τους άλμπουμ, παράγοντας στην πορεία μια νέα δουλειά η οποία ίσως δεν ενθουσιάσει, σίγουρα πάντως θα ικανοποιήσει στα περισσότερα μέτωπα των οπαδικών τάξεων του hardcore ιδιώματος.

{youtube}7qW-SaC7t4s{/youtube}