Μεμονωμένα, ίσως έχουμε ακούσει και τους δύο –τόσο τους Sunn O))) όσο και τους Ulver– σε καλύτερους δίσκους από το Terrestrials (ή σε πληρέστερους, για να ακριβολογώ). Έχει όμως σημασία κάτι τέτοιο; Απαντώ πως όχι, θαρρώ φαίνεται και απ’ τη βαθμολογία που πιθανότατα έχετε ήδη τσεκάρει. Τους έχουμε μάλιστα ακούσει να παίζουν και μαζί (ή περίπου) στο αυτοσχεδιαστικό σχήμα των Æthenor, όπου ο Stephen O’ Malley από τους μεν και οι Kristoffer Rygg & Daniel O’ Sullivan από τους δε συνεργάζονται με τον Βρετανό ντράμερ Steve Noble. Έχει μήπως αυτό σημασία; Και πάλι όχι...
Με άλλα λόγια, δεν δείχνει ενδεδειγμένο να προσεγγίσουμε με βάση τα επί μέρους πεπραγμένα (αφήνω τους Æthenor στην άκρη μιας και η συνθήκη εκεί είναι διαφορετική). Διότι αναζητώντας τις ποιότητες των μεν και τις ποιότητες των δε, θα έχουμε εξ αρχής τεμαχίσει το Terrestrials και μόνον εκ των υστέρων –ψάχνοντας μέσα στις αλληλεπιδράσεις και τις επικαλύψεις– θα μπορέσουμε να συνθέσουμε τα δύο μέρη σε ένα όλον. Κινδυνεύουμε δηλαδή να φυτέψουμε ένα ζύγι εκεί όπου δεν έχει καμία δουλειά να βρίσκεται· να ενεργοποιήσουμε την ψυχρή λογική εκεί όπου η χρήση της είναι από άσκοπη έως αποπροσανατολιστική: ορίστε οι δύο εαυτοί και τα σημεία τομής τους, ορίστε και η αξιολόγηση βάσει του ποιος διεισδύει βαθύτερα σε ποιον. Θα έχουμε μεν καταφέρει να βάλουμε τα πράγματα σ’ ένα πλαίσιο, όμως (μεταξύ άλλων) θα έχουμε υποβαθμίσει σημαντικά τη δυναμική μιας κατά βάση αυτοσχεδιαστικής συνύπαρξης, στην οποία ποτέ δεν είναι νομοτελειακό ότι 1+1 μας κάνει 2.
Αυτοσχεδιαστική ή μη, πάντως, μια τέτοια συνύπαρξη –στον βαθμό που αποκτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Terrestrials– ποτέ δεν βασίζεται στο πόσο από την καθεμιά προσωπικότητα θα επιδειχθεί· μάλλον στο τι θα μείνει ως υπονοούμενο, στο κατά πόσο η καθεμιά θα μπορέσει να αποκρυσταλλωθεί σε εύστοχες και περιεκτικές αφαιρέσεις. Αλλιώς δεν μιλούμε για διάλογο, μα για δύο παράλληλους μονολόγους. Και η περίπτωση εδώ δεν είναι καθόλου τέτοια.
Ο διάλογος τώρα προϋποθέτει χρόνο, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει περισσότερο το ότι προϋποθέτει και χώρο. Να μην σπεύδεις να ξεδιπλώσεις το σύνολο της –πληθωρικής, κατά τα λοιπά– προσωπικότητάς σου, μα να αποκαλύπτεις αυτά που χρειάζονται για να καταστήσουν τον διάλογο διεξοδικό και πετυχημένο. Ει δυνατόν, να φτάσεις στις αφαιρέσεις που λέγαμε παραπάνω, ώστε και η ταυτότητά σου να γίνει ευδιάκριτη και ο χώρος να παραμένει ελεύθερος για τη δράση του άλλου. Κάπως έτσι λειτουργούν αμφότεροι, με τους Sunn O))) να χαμηλώνουν τις παραμορφώσεις τους ώστε να αναδειχθούν οι πιο λεπτομερειακές ενορχηστρώσεις των Ulver και τους Νορβηγούς να επικεντρώνονται στα πιο αργόσυρτα των βημάτων του περσινού MesseI.X-VI.X, αναδεικνύοντας τους βρυχηθμούς με τους οποίους κινούνται οι Αμερικανοί. Προφανώς σημασία δεν έχει η δοσολογία, όσο το ότι οι δύο δρουν συμπληρωματικά· ότι ο ένας γίνεται η εκφραστική αιχμή της μουσικοτροπίας του άλλου.
Μπορούμε λοιπόν να προσεγγίσουμε το Terrestrials σαν να πρόκειται για το έργο μίας (έστω και διευρυμένης) οντότητας. Άλλωστε τα δύο σχήματα, εκτός του ότι μοιράζονται αρκετά κοινά –λ.χ. τις black metal καταβολές τους– δρουν όντας πλήρως εναρμονισμένα το ένα με το άλλο. Στηριζόμενοι λοιπόν σε αυτό το ομογενοποιημένο όλον, ίσως διαπιστώσουμε πως το άλμπουμβρίσκει τη δική του ιστορία να διηγηθεί. Μια ιστορία βέβαια που στηρίζεται σε βραδυφλεγείς εντάσεις και είναι γεμάτη από δραματικές πυκνώσεις και ανακουφιστικές αραιώσεις. Μέσα στους αργοκίνητους μουσικούς όγκους, ακούμε τις κιθάρες των Sunn O))), τα ηλεκτρονικά και τα συνθεσάιζερ των Ulver (+ τα φωνητικά του Kristoffer Rygg στο καταληκτικό πεντάλεπτο του δίσκου), ενώ βιολί, τρομπέτα και τύμπανα προστίθενται σε καίρια σημεία, ενισχύοντας τη συνολική δραματουργία. Μαζί κι ένα σαντούρι (ή τέλος πάντων κάτι που μοιάζει με σαντούρι), το οποίο εμφανίζεται μόνο για τα λίγα μέτρα εκεί προς το τέλος, ρίχνοντας τους τελευταίους κόκκους αλάτι στις πληγές που έχει ξύσει ο δίσκος στα προηγούμενα 34 λεπτά του.
Εν ολίγοις, είναι τέτοια η πυκνότητα των εντάσεων εδώ (αυτών που εκδηλώνονται ρητά, μα κι εκείνων που υπονοούνται), τέτοια η διαχείρισή τους, ώστε συγκρίσεις και κρίσεις οι οποίες γίνονται υπό το καθεστώς μιας ανυποχώρητης λογικής μοιάζουν παράταιρες. Μοιάζει δηλαδή να μην έχει σημασία τι έχει έρθει πριν από τούτο τον δίσκο, αλλά μόνον η ικανότητά του να στοιχειώσει για καιρό τις νυχτερινές σου ακροάσεις…
{youtube}7MQr-o4PFzk{/youtube}
