Οι ρυθμοί που ακολουθούσαν οι Hold Steady στο διάστημα 2004-2010, κυκλοφορώντας δίσκο (σχεδόν) κάθε χρόνο, ήταν επόμενο ότι θα είχαν κι ένα τίμημα. Μετά λοιπόν την αποχώρηση του κιμπορντίστα Franz Nikolay και το «χλιαρό» HeavenIsWhenever (2010), η μπάντα φαίνεται πως πήρε το μήνυμα και αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο –για τα δεδομένα της– διάλειμμα. Αφού στο μεταξύ ο Craig Finn κυκλοφόρησε ένα σόλο άλμπουμ συμπαθητικό αλλά όχι ριζικά διαφορετικό σε σχέση με όσα ξέραμε (ClearHeartFullEyes, 2012), οι Αμερικανοί επιστρέφουν φέτος στη δράση με 10 καινούργια τραγούδια.
Το TeethDreams είναι το πρώτο άλμπουμ που στήθηκε από τη νέα σύνθεσή τους, με τον Steve Selvidge να αναλαμβάνει πλέον μόνιμο ρόλο, αναβαθμιζόμενος από τη θέση του βοηθητικού κιθαρίστα για τις περιοδείες. Η συγκεκριμένη προσθήκη γίνεται για τα καλά αισθητή κατά την ακρόαση του άλμπουμ, καθώς ο ήχος της μπάντας είναι πλέον πιο «μυώδης» από ποτέ. Η αντίστιξη, μάλιστα, ανάμεσα στο στυλ του Selvidge και εκείνο του Tad Kubler –του έτερου χειριστή της εξάχορδης– είναι ένα από τα σημεία που κεντρίζουν το ενδιαφέρον σε τούτη την ηχογράφηση.
Παρά ταύτα, και διαψεύδοντας όσους περίμεναν ότι η διακοπή εργασιών θα σήμαινε και το μαγείρεμα μιας διαφορετικής κατεύθυνσης για το κουιντέτο, οι Hold Steady μένουν πιστοί στο όνομά τους και σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά: ροκ τραγούδια, πιστά στην παράδοση του Bruce Springsteen και του Bob Dylan (ίσως και του Elvis Costello), τα οποία διηγούνται ιστορίες κραιπάλης, αναζητήσεων, καταστροφής και λύτρωσης με φόντο την αμερικανική μεγαλούπολη. Ίσως η μόνη ουσιαστική αλλαγή να είναι ότι οι ήρωες που πλάθει ο Finn μοιάζουν ελαφρώς πιο ώριμοι ετούτη τη φορά.
Δεν το συζητώ ότι για τους φίλους της μπάντας το TeethDreams θα αποτελέσει ιδιαίτερα απολαυστικό άκουσμα. Είναι άλλωστε δίσκος με κάμποσες καλές στιγμές, με τα “The Ambassador” και “Big Cig” να αποτελούν τα αντιπροσωπευτικότερα, κατα την άποψή μου, δείγματα των δύο «ατμοσφαιρών» του. Το πρώτο αποτελεί μια μεσόρυθμη, στρογγυλή μπαλάντα και το δεύτερο είναι χαρακτηριστικό της ικανότητας των Hold Steady να σκαρώνουν κολλητικά ρεφραίν. Σε αυτά τα δύο μονοπάτια κινείται το TeethDreams, με τη φωνή του Finn να αποτελεί όπως πάντα αγκυροβόλι –αλλά και τροχοπέδη, με δεδομένους τους περιορισμούς της.
Αποχωρώντας από το γκρουπ το 2010, ο Franz Nikolay δήλωνε ότι η δουλειά του με το γκρουπ αποτελούσε για τον ίδιο ένα κεφάλαιο που είχε κλείσει. Εκείνη η δήλωσή του επανέρχεται στον νου και διεκδικεί τώρα ευρύτερη ισχύ, αφού μετά το οριακό BoysAndGirlsInAmerica του 2006 οι Hold Steady μοιάζουν να κινούνται –άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο– στον αυτόματο πιλότο. Και το TeethDreams, παρότι δεν απογοητεύει, παγιώνει την αίσθηση ότι δεν έχουμε πλέον και πολλά να περιμένουμε από εκείνους· πέρα, δηλαδή, από την απάντηση σχετικά με το αν θα αρκεστούν να αργοσβήνουν στο μέλλον ή θα επιχειρήσουν κάποια ηρωική έξοδο...
{youtube}R0nunvMkNE8{/youtube}
