Το έβαζα και στοίχημα ότι η Μελωδία της Ευτυχίας (1965) είναι μία από τις αγαπημένες ταινίες του «εγκέφαλου» των Pink Martini, Thomas Lauderdale. Βρίσκεται βλέπετε τόσο κοντά στην αισθητική του υπέρ ενός ατσαλάκωτου ελαφρού τραγουδιού παλαιάς κοπής, με καθάριες ενορχηστρώσεις, στρογγυλεμένες επιφάνειες και συντηρητική οπτική ως προς τα ερωτόλογα των στίχων, ώστε δεν χρειάζεται να είσαι Σέρλοκ Χολμς για να το μαντέψεις. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, είναι αλήθεια –κοροϊδεύω τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Pink Martini! Λιγάκι ωστόσο, λιγάκι... Αν μη τι άλλο, αναγνωρίζω ως ειλικρινή την καψούρα του Lauderdale με το κοσμαγάπητο μιούζικαλ.
Πώς σχετίζεται όμως η Μελωδία της Ευτυχίας με τον νέο δίσκο των Pink Martini; Εδώ θα πρέπει να επιστρατεύσετε τη μνήμη σας από τις συνεχείς προβολές του μιούζικαλ στην ελληνική τηλεόραση και να θυμηθείτε την Τζούλι Άντριους να τραγουδάει στροβιλιζόμενη περιχαρής στα αυστριακά λειβάδια, πριν εγκαταλείψει τα σχέδιά της να αφοσιωθεί στον Κύριο και γενεί γκουβερνάντα της στρατιάς παιδιών του βαρόνου von Trapp.
Η Maria Kutschera, την οποία ενσάρκωνε, ήταν υπαρκτό πρόσωπο και, πράγματι, έτσι είχε πάνω/κάτω η ζωή της, όπως τη δείχνει στην ταινία: τα φονΤραπάκια τη λάτρεψαν, ο βαρόνος την ερωτεύτηκε και θα ζούσαν αυτοί καλά (κι εμείς ενδεχομένως καλύτερα) αν δεν μπλέκονταν στη μέση οι Ναζί. Να σημειώσουμε εδώ ότι, προς τιμήν τους, οι von Trapp –αν και οικογένεια με έξτρα συντηρητικές ιδέες– δεν έτρεφαν καμία συμπάθεια στον φασισμό. Προτίμησαν λοιπόν να τα χάσουν όλα και να το σκάσουν στις Η.Π.Α., όπου κέρδισαν φήμη τραγουδώντας (ως «singing family», σαν τους Kelly Family καλή ώρα).
Η Maria von Trapp πέθανε το 1987, ενώ πριν κάποιες μέρες πέθανε και το τελευταίο επιζών τέκνο από όσα έμαθε ο πλανήτης μέσω του φιλμ, Μαρία κι εκείνη. Θέλοντας λοιπόν να ενισχύσει την παρακαταθήκη της οικογένειας, ο Lauderdale απλώθηκε ως προστατευτική φτερούγα πάνω από τη Σοφία, τη Μέλανι, την Αμάντα και τον Ώγκουστ και τους πρότεινε να βγάλουν παρέα έναν δίσκο. Μια χαρά ντιλ, αν με ρωτάτε· τα μεν φονΤραπάκια-the next generation βρήκαν το μάννα εξ ουρανού, ο δε Lauderdale άδραξε την ευκαιρία να εμβαπτίσει τη ροζουλί του αισθητική στη χρυσόσκονη της Μελωδίας της Ευτυχίας. Και μάλιστα δίχως κανείς να χρειαστεί να προσποιηθεί ότι τα δύο σχήματα δεν είναι ούνα φάτσα/ούνα ράτσα. Κάπου εδώ απαλλάξτε με σας παρακαλώ από την άγνοιά σας και σταματήστε να επιμένετε ότι οι Pink Martini «παίζουν τζαζ». Άντε μπράβο.
Όλα καλά λοιπόν. Για μισό λεπτό, όμως... Τι δουλειά έχει ακόμα μία βαρετή εκτέλεση στο "Dream A Little Dream"; Γιατί ακούω μια κλινικά νεκρή διασκευή στο "Fernando" των Abba; Πώς κολλάει στο όλο σετ ένα παραδοσιακό εβραϊκό τραγούδι σαν το "Hayaldah Hachi Yafa Bagan"; Τον εθνικό ύμνο της πολύπαθης Ρουάντα τι να τον εκάνω ρε παιδιά; Πού είναι ο δίσκος ο οποίος θα τιμούσε το πλέον παραδοσιακό ρεπερτόριο των von Trapps; Γιατί στη θέση του παίρνω ένα σύνηθες σετ ελαφριών επιλογών, σταχυολογημένων από εδώ κι από εκεί, προς τέρψη ενός αμερικάνικου κοινού ενδιαφερόμενου μόνο για τη νοσταλγία;
Ευτυχώς, δεν είναι όλο το Dream A Little Dream έτσι. Ευτυχώς, διατίθεται και χώρος ώστε ο Lauderdale να κομίσει την ενορχηστρωτική του πειθαρχία, την οργανοπαιξία των Pink Martini και τη ματιά που διαθέτει για παραγωγές τέτοιου είδους απλά για να υπηρετήσει το πνεύμα των von Trapp προγόνων. Και είναι σ' αυτό το κομμάτι που βρίσκουμε επιτέλους και μερικές επιλογές ουσίας, μακριά από τον εύκολο χυλό με τον οποίον σταδιοδρόμησαν οι Pink Martini ή από την αφόρητη συγκαταβατικότητα των ζωντανών εμφανίσεων των von Trapp-the next generation: μια υπέροχη εκτέλεση λ.χ. στο αυστριακό παραδοσιακό "Die Dorfmusik" (με το απαραίτητο γιόντελινγκ)· μια μετρημένα μελαγχολική απόδοση στο "Le Premier Bonheur Du Jour"· μια ενδιαφέρουσα συνάντηση με το κέλτικο πνεύμα των Chieftains ("Thunder")· και μια συγκινητική εκτέλεση στο "Edelweiss", με πρωτοστατούσα την 71χρονη σήμερα Charmian Carr –την ηθοποιό/τραγουδίστρια που είχε ενσαρκώσει τη Liesl von Trapp στη Μελωδία της Ευτυχίας.
Κάτι πάει κι έρχεται, λοιπόν. Κάτι πάει κι έρχεται... Κάτι καταφέρνει να υπηρετήσει τούτος ο δίσκος και κάτι αφήνει. Κι ας μένουν οι ισορροπίες του στην κόψη του (αβοπολίτικου) ξυραφιού.
{youtube}3HQFWGqRq_0{/youtube}
