Την πρώτη φορά που έβαλα να παίξει ο νέος δίσκος των Dum Dum Girls στο Spotify είπα «ΟΚ, ωραίο αλμπουμάκι, ευχάριστο, μπράβο στα κορίτσια». Έπειτα το άφησα για λίγες μέρες, ώσπου είδα φίλους στο Facebook να ποστάρουν δισκοκριτικές του Too True από τα διάφορα μεγάλα έντυπα του εξωτερικού (βλέπε Uncut, Mojo και τα τέτοια). Διθυραμβικά σχόλια και αναφορές περί «τολμηρού» και «φιλόδοξου» δίσκου με έκαναν να τα βάλω με τον εαυτό μου: «γιατί δεν πρόσεχες την ώρα της ακρόασης Μιχαλιό;» Έτρεξα λοιπόν να ξανακούσω, ψάχνοντας να βρω τι μου είχε διαφύγει· ξεχνώντας ότι τα εν λόγω περιοδικά μοιράζουν τα 8άρια σα να 'ναι στραγάλια...
Γιατί εντάξει, αν το θέλεις πολύ, μπορείς πράγματι ν' ανακαλύψεις «τόλμη» στο Too True. Αλλά μόνο αν θεωρήσεις τόλμη τη μετατόπιση από τις 1960s lo-fi αναφορές προς μία 1980s γυαλάδα. Και «φιλοδοξία» μπορείς ακόμα να βρεις, αν την εννοείς μόνο ως θέληση για μια πιο ευρεία αποδοχή. Καθόλου αθέμιτο κίνητρο το τελευταίο –το λέω ειλικρινά. Όσο όμως και να χτυπιούνται οι δισκοκριτικοί και των δύο πλευρών του Ατλαντικού, κάπου εδώ εξαντλούνται τα επίθετα που φόρτωσαν στο νέο πόνημα της Dee Dee Penny και της παρέας της.
Θα ήταν βέβαια εξίσου λάθος επιλογή το να θάψει κανείς το Too True, απλά για να πάει κόντρα στη λογική του hype. Γιατί, πολύ απλά, πρόκειται για μια δουλειά με σαφή προτερήματα. Κατ’ αρχάς, έχουμε μια ενσάρκωση της ποπ με όλη τη σημασία του όρου: τραγούδια απλά, φωτεινά, τα οποία χαίρεσαι να ακούς. Επίσης, έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο των Dum Dum Girls. Τους πάει σαφώς περισσότερο αυτή η πιο αεράτη και διαυγής ηχητική φορεσιά, τα τραγούδια που έγραψαν είναι πιο συμπαγή, ενώ και η φωνή της Dee Dee Penny βρίσκεται στα καλύτερά της –είτε παραπέμπει στη Siouxsie Sioux, είτε στη Belinda Carlisle.
Από την άλλη, εκτός του ότι και τούτος ο τρίτος δίσκος μοιάζει να προέκυψε αποκλειστικά και μόνο ως αποτέλεσμα μιας προσπάθειας ανασύστασης παρελθοντικών μεγαλείων, δεν διαθέτει κι ένα δεύτερο επίπεδο ικανό να σε απασχολήσει μετά τις πρώτες ακροάσεις. Ωραία τα στιχουργικά, συνθετικά και ενορχηστρωτικά κλισέ: σε θέλγουν και σε ταξιδεύουν σε μέρη που αγάπησες. Πολλές φορές, όμως, κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει την επιστροφή σου στις αρχικές πηγές και τη λησμονιά της αφορμής που σε οδήγησε σε αυτές...
{youtube}pOF_oo3EgnQ{/youtube}
