Αρχιτεκτονικού μπρουταλισμού του μπετόν (sic) συνέχεια: με όχημα μια βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση με οικουμενικό χαρακτήρα, οι Βρετανοί μεταλκοράδες παρέδωσαν –κάτω από τη σκέπη της Epitaph, πλέον– τον πιο ακραίο ηχητικά δίσκο τους. Η έκτη αυτή 11μελής κατασκευή, ο σχεδιασμός της οποίας επήλθε διαλειμματικά ενόσω η μπάντα βρισκόταν σε περιοδεία, υλοποιήθηκε στη Σουηδία κάτω από την επίβλεψη του Fredrik Nordstrom και κατέληξε να αποκτά μια καλώς εννοούμενη μαζικότητα, δίνοντας έμφαση σε μια επιθετικότατη κατεύθυνση.
Με τις κτιστές υποδομές του δίσκου να στηρίζονται σε φουριόζικα blastbeats και με την εργονομική του κατεύθυνση να αβαντάρει τις ζωντανές εμφανίσεις της συμμορίας από το Μπράιτον, δεν θα ήταν υπερβολή αν στεκόμασταν αξιολογικά στο πιο πλήρες δισκογραφικό βήμα των Architects –ικανό να κατακρημνίσει μία και καλή τις οδυνηρές για πολλούς μνήμες του The Here And Now ατοπήματος του 2011, αν και εφόσον υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε με το Daybreaker που το διαδέχθηκε έναν χρόνο αργότερα, επαναφέροντας ως προτεραιότητα στις τάξεις τους την κοπτοραπτική.
Καλύπτοντας θεματολογικά τόσο το μακροσκοπικό (οργανωμένη θρησκεία), όσο και το μικροσκοπικό (προσωπικές περιπέτειες υγείας), σε ένα πλήρες χωροταξικό πακέτο λυσσαλέας και αισιόδοξης εκφραστικής επίθεσης εκ μέρους ενός φορμαρισμένου Sam Carter, οι Architects τοποθετούν εαυτούς στο επίκεντρο των σύγχρονων Δυτικών προβληματισμών. Χωρίς αυτή τους η επιδίωξη να στερείται μειονεκτημάτων –όπως λ.χ. τη χρήση σχετικά απλοϊκών εκφραστικών διεξόδων– απαιτεί τσαγανό το οποίο οι Βρετανοί κατέχουν και επιδεικνύουν εδώ με το παραπάνω. Σε συνδυασμό δε με τα γνώριμα κιθαριστικά μοτίβα, που βάλλουν κατά ριπάς προς πάσα κατεύθυνση, αποτελεί νικηφόρα συνταγή, η οποία φέρνει το Lost Forever // Lost Together στην κορυφή της δισκογραφίας τους.
Το γεγονός αυτό δεν τους φέρνει πάντως και στην κορυφή του ιδιώματος που υπηρετούν. Μπορεί η ιδέα συμπληρωματικών ορχηστρικών θεμάτων –τα οποία προσθέτουν διαστρωματική ποικιλία στον ήχο τους– να κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά, αν θέλουν μια μέρα να κυριαρχήσουν, επιβάλλεται για τους Architects να ακονίσουν ακόμα περισσότερο τις ικανότητές τους. Αποτυπώνοντας μια εναλλακτική μα πέρα ως πέρα στιβαρή πρόταση, η οποία θα επισκιάσει το σύνολο των κυκλοφοριών του είδους. Έως τότε θα κοσμούν την εμπροσθοφυλακή του metalcore χωρίς περαιτέρω βλέψεις προς το Στέμμα. Όχι πως κάτι τέτοιο είναι κατακριτέο, βεβαίως-βεβαίως...
{youtube}V_kjf2J7Als{/youtube}
