H Tina Weymouth, η μπασίστρια των Talking Heads, όταν κάποτε ρωτήθηκε για το πώς ένιωθε ως μία από τις λίγες γυναίκες που έπαιζαν μπάσο στα 1970s, είχε πει ότι το κοινό ήθελε να τη δει να ματώνει πάνω στο όργανό της, γιατί δεν πίστευε ότι μπορεί να τα καταφέρει τόσο καλά όσο ένας άνδρας. Και κάπου εδώ θα μπορούσε να αρχίσει μια μεγάλη συζήτηση για τη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο, με συνθήκες που μάλλον προς τα πίσω πηγαίνουν τελικά κάποια πράγματα κι όχι μπροστά –όπως θέλουν να δείχνουν.
Η Tara Jane O’Neil από το Σικάγο, με μόνιμη κατοικία το Πόρτλαντ, είναι μία ακόμα γυναίκα που έπιασε το μπάσο στα χέρια της, δίχως ωστόσο να ματώσει προς τέρψιν του φιλοθεάμονος ανδρικού κοινού. Η οποία από τις αρχές του 1990 μέχρι και σήμερα δουλεύει, βγάζει δίσκους, συνθέτει μουσική για κινηματογράφο και θέατρο, όμως δεν μένει μόνο στο ηχητικό κομμάτι: συμμετέχει και ως ηθοποιός σε κάποιες από αυτές τις δουλειές, ενώ έχει περάσει με επιτυχία και στα εικαστικά, με εκθέσεις της ως visual artist να φιλοξενούνται στη Νέα Υόρκη, στη Βαρκελώνη και στο Τόκιο. Φέτος, τέσσερα περίπου χρόνια από την τελευταία της δισκογραφική δουλειά (A Ways Away), επιστρέφει με τον 7ο προσωπικό της δίσκο, που είναι και ο πρώτος της με το label της Kranky.
Το καλωσόρισμα ("Welcome") στον κόσμο της O’ Neil μοιάζει να έρχεται από τα βάθη ενός βυθού, με στοιχειωτικά φωνητικά τα οποία σβήνουν αργά και απαλά μέσα στον ήχο μιας καμπάνας που σε μεταφέρει από το υγρό στοιχείο στο κέντρο ενός δάσους ("Wordless In Woods"). Όπου επίσης υπάρχει διάχυτη η αίσθηση του μυστηριακού, του σκοτεινού παραμυθιού, με την αιθέρια φωνή της Αμερικανίδας να γίνεται ένα με τους κυματισμούς των ανεπαίσθητων πλήκτρων και των απαλών γρατζουνισμάτων στις χορδές της κιθάρας.
Μελωδίες που παίζουν μέσα στο κεφάλι σου και περνούν (υποδόρια σχεδόν) κάτω από το δέρμα σου, υποβλητικά, μα μ' έναν ήπιο τρόπο, βουβό και δίχως εξάρσεις. Σαν έναν τρυφερό υπνωτισμό υπό τους διακριτικούς ήχους πειραγμένης folk. Στρώματα φωνών και ήχων δένονται αρμονικά, με ψίθυρους και drone νανουρίσματα να μπλέκονται με βελούδινα κρουστά, με ξυλόφωνο και γλυκό reverb στις ηλεκτρικές χορδές, με διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία και απαλές μπασογραμμές, με ακουστικές folk μπαλάντες που στάζουν μια ηλιόλουστη μελαγχολία, με μελωδίες οι οποίες φλερτάρουν με τη sunshine pop της Δυτικής Ακτής των 1960s αλλά και με ambient ηχοτοπία.
Το Where Shine New Lights είναι ένα εσωστρεφές άλμπουμ γεμάτο ωστόσο διαύγεια, το οποίο αιχμαλωτίζει υπέροχα τον ακροατή στο soundtrack μιας ταινίας που, τελικά, ίσως να είναι και η δική του. Ένας δίσκος με επίκεντρο τις αισθήσεις που έχει κάποιος όταν κλείνει τα μάτια και βυθίζεται σε στιγμιότυπα του μυαλού. Η Tara Jane O’ Neil μοιάζει να παίζει εδώ τον ρόλο του στοργικού καθοδηγητή, δημιουργώντας για τον ακροατή ένα μέρος όπου μπορεί να διαλογιστεί, ήρεμος και απομονωμένος.
Το πετυχαίνει και με το παραπάνω, για όσους τουλάχιστον είναι διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν, εισερχόμενοι σε έναν πιο ονειρικό κόσμο –κόντρα στον ωμό ρεαλισμό που κυριαρχεί. Οι υπόλοιποι ίσως θεωρήσουν ότι οι εδώ ρυθμοί είναι υπερβολικά αργοί και ελαφρώς υποτονικοί σε μερικά σημεία, οπότε, μετά την πρώτη ακρόαση, ο δίσκος θα οδεύσει προς κάποιο από τα ράφια τους...
{youtube}eLm_Yu4d2WU{/youtube}
