Θυμάστε το SeaChange; Μα τι ρωτάω, φυσικά και το θυμάστε... Έστω κι αν έχουν περάσει 12 χρόνια από την κυκλοφορία του, μιλάμε για έναν από τους πλέον λατρεμένους δίσκους του Beck, για ένα άλμπουμ χωρισμού από αυτά που έκαναν θραύση στον καιρό τους. Μπορείτε να χαρείτε, λοιπόν, καθώς με το MorningPhase ο Αμερικανός καλλιτέχνης καταθέτει το δισκογραφικό αδερφάκι του.
Δεν χρειάζεται καν να διαβάσεις την επίσημη «ομολογία» στο δελτίου τύπου, ούτε να μάθεις ότι παίζουν και εδώ οι ίδιοι μουσικοί που είχαν παίξει και στο Sea Change για να καταλάβεις τις ομοιότητες μεταξύ των δύο εργασιών. Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του (σχεδόν) εναρκτήριου “Morning” γίνεται πλήρως αντιληπτό ότι ο Beck βρίσκεται, μουσικά τουλάχιστον, ξανά σε εκείνη τη folk rock διάθεση· ότι επικαλείται και πάλι το πνεύμα των τραγουδοποιών του L.A., ενίοτε και του Nick Drake. Πράγματι, ολόκληρο το MorningPhase κυλάει παραδομένο στους ζεστούς ακουστικούς τόνους της κιθάρας, των εγχόρδων, του μπάντζο και των ψυχεδελικών διπλο-τριπλο-και-τετραπλο-γραμμένων φωνητικών.
Θεματολογικά, πάντως, υπάρχουν διαφορές. Απουσιάζει για παράδειγμα η βαριά κατάθλιψη που απέπνεαν οι στίχοι του SeaChange, έχοντας δώσει τη θέση της σε φιλοσοφημένες –και κάπως αποστασιοποιημένες– παρατηρήσεις πάνω στη ζωή του οικογενειάρχη την οποία ζει πια ο Beck και στο ανθρώπινο γίγνεσθαι γενικότερα. Επίσης, ακολουθείται μια πολύ πιο συνεκτική, σχεδόν ασφυκτική, γραμμή υφολογικά: είναι σαν ο Αμερικανός να πήρε την παλέτα του "The Golden Age" (του εναρκτήριου τραγουδιού του SeaChange) και να έστησε μια ντουζίνα παραλλαγές του.
Αυτό που σώζει το MorningPhase από τη μεσοβέζικη βαθμολόγιση με 6 είναι ότι διαθέτει τρεις συνθέσεις –δύο στην αρχή και μία στο τέλος του– που πραγματικά σαγηνεύουν: τα "Morning", "Heart Is A Drum", και "Country Down" είναι τόσο μαγικά μέσα στην απλότητά τους, ώστε αποδεικνύονται ικανά να σου χαρίσουν εκείνη την καθαρή και άμεση απόλαυση, που συναντάς σπάνια. Από την άλλη, το 8 μοιάζει πολύ για έναν δίσκο που ως σύνολο είναι υπερβολικά μονοδιάστατος και (επομένως) κάνει στο μέσο του μια εμφανή κοιλιά, έστω κι αν δεν χάνει ποτέ τον βηματισμό του (άλλωστε μόνο έναν τέτοιο μοιάζει να διαθέτει και να ακολουθεί).
Με λίγα λόγια, έχουμε εδώ έναν Beck ο οποίος έχει επιτύχει μεν πολύ καλή ανταποδοτικότητα στο πάρε-δώσε μεταξύ αυθορμητισμού και εμπειρίας, μοιάζει όμως σε αρκετές στιγμές να ισορροπεί οριακά ανάμεσα στο στυλ και στην ουσία. Όπως και να 'χει, η επιστροφή του με μια «κανονική» κατάθεση μετά από αρκετά χρόνια δεν απογοητεύει.
{youtube}GZo8_IV0IGQ{/youtube}
