Εύκολα κατανοείς, ακούγοντας το Dubna, τι ακριβώς βρήκε ο Nicolas Jaar στον Vtgnike και τον προσκάλεσε στην Other People, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να ακουστεί και εκτός Ρωσίας –όπου έχει κάνει όνομα ως DJ στα πιο χοτ underground πάρτυ της μοσχοβίτικης νεολαίας κι έχει ήδη εκδώσει και κάποιες άλλες δουλειές (στη RAD, με πιο αξιόλογη το Sueta Nebitya του 2011). Παρότι οι δυο τους δεν μοιράζονται ακριβώς την ίδια αντίληψη ως προς τα μέσα τα οποία χρησιμοποιούν ή τα ηλεκτρονικά «είδη» στα οποία αναφέρονται, αποσκοπούν στην ίδια ατμόσφαιρα και στο ίδιο (πάνω/κάτω) sound design.
Ο Vtgnike φτιάχνει εδώ έναν δίσκο ο οποίος συνειδητά αναπνέει ανάμεσα στις αντιθέσεις: ζεστό/ψυχρό, μετρονομικό/αισθαντικό, φυσικό/τεχνητό. Επιδεικνύει τον πιο πειραματικό του εαυτό στον τρόπο που κοιτά τα ηλεκτρονικά πράγματα, βασίζει κάμποσα πράγματα στα samples και επιδιώκει να φτάσει στο συνολικό μέσω της ένωσης των ετεροκλήτων. Ως έναν βαθμό, το όλο πράγμα είναι εγκεφαλικό και έχει σε πολλά να κάνει με το κατασκευαστικό κομμάτι: η μουσικότητα δηλαδή αντιμετωπίζεται πρωτίστως ως επιστήμη των ήχων και –υπό ένα τέτοιο πρίσμα– δεν δείχνει τυχαίος ο τίτλος του άλμπουμ· Dubna είναι μια κωμόπολη στα περίχωρα της Μόσχας, την οποία οι ντόπιοι καλούν «Πόλη της Επιστήμης», λόγω της πληθώρας των ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων που εδρεύουν εκεί.
Η διαδρομή του Vtgnike είναι βεβαίως επικίνδυνη: εύκολα όλα αυτά θα μπορούσαν να εκτραπούν, καταλήγοντας σε κάτι το κλινικό και κρύο, ενώ εξίσου εύκολα η όλη ποικιλία διαθέσεων στην οποία βασίζεται ο δίσκος θα μπορούσε να υποβιβαστεί σ' ένα ακόμα και καλά ψαγμένο κολάζ. Δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Υπάρχει μια μαστοριά, ένας τρόπος, μια αναμφίβολη οπτική. Ορισμένοι είδαν μάλιστα εδώ μια «ρωσικότητα», ένα σημάδι εντοπιότητας –δεν θα συμφωνήσω. Ο Vtgnike διαθέτει ταυτότητα, μα οι κατευθύνσεις του και οι παραπομπές του έργου του μυρίζουν Βερολίνο κι εκείνον τον γερμανικό ηλεκτρονικό κοσμοπολιτισμό που υποθέτω έφτασε μέχρι τη Μόσχα διαμέσου Πολωνίας, με αφετηρία την Κολονία (“Panarama Bar Shitt”, “Umida”, “Rewind Ioseliani”).
Δεν πρόκειται για συναρπαστική δουλειά. Μπορεί να τη διαλέξουν ως σημείο αναφοράς άνθρωποι των dance πραγμάτων που γοητεύονται από ό,τι ανήκει στον χώρο τους μα ξεφεύγει από τη σύμβαση του ψαγμένου DJ σετ, αλλά βαλμένο στον ωκεανό όσων κυκλοφοριών απλώθηκαν στον πειραματισμό ξεκινώντας από techno και house βάσεις, το Dubna δεν έχει κάτι σημαντικό να συνεισφέρει: ο κονστρουκτιβιστικός του λυρισμός κρίνεται πρωτόλειος και κάπως επιδερμικός, ενώ μια πρόχειρη σύγκριση με τα magnum opus των Future Sound Of London (γιατί υπάρχει μια συγγένεια μεταξύ “Panarama Bar Shitt” και “Papua New Guinea”) εύκολα αποδεικνύει ότι κινούμαστε σε διαφορετική «εθνική κατηγορία». Μπορεί πάντως να σταθεί μια χαρά και ανά στιγμές να γοητεύσει. Ίσως δεν είναι πολύ, δεν το λες πάντως και λίγο...
{youtube}SzCWpA5nlXQ{/youtube}
