O Damien Jurado δεν θέλει να είναι «της μόδας». Ακόμα και τις αγαπημένες του φωτογραφικές μηχανές Polaroid έβαλε για ύπνο, όταν κατάλαβε ότι έχουν αρχίσει να γίνονται μόδα.
Επίσης, δεν του αρέσει να διαβάζει κριτικές. Θεωρεί πως όσοι κάνουν αρνητικά σχόλια δεν έχουν ακούσει καλά τους δίσκους του. Στην πραγματικότητα, δεν τον πολυενδιαφέρουν οι κριτικές: του αρκεί να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους θα αρέσει η μουσική του και θα αγοράσουν τους δίσκους του. Και ακούγεται αρκετά λογικό, από έναν μουσικό που δεν τα έχει καταφέρει κι άσχημα εδώ που τα λέμε. Με 11 άλμπουμ κι άλλα τόσα EPs –αν όχι παραπάνω– με τη δεκαετή του θητεία στη Secretly Canadian και νωρίτερα στη Sub Pop, o Αμερικανός τραγουδοποιός στέκεται ακόμα όρθιος και φτιάχνει καινούργιους δίσκους, κάνει περιοδείες, μπλέκει με ανθρώπους οι οποίοι του δίνουν τις απαραίτητες «αναπνοές» ώστε να πάει ακόμα πιο μακριά.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Richard Swift (Shines), με τον οποίο ο Jurado συναντήθηκε για πρώτη φορά στο SaintBartlett του 2010. Δύο χρόνια αργότερα, ο Swift θα γινόταν ο παραγωγός του Maraqopa, ενός δίσκου που απελευθέρωσε τη δημιουργική ενέργεια του Jurado σε ένα τοπίο ανατροπών και αντιθέσεων –εκεί όπου η folk συναντούσε τα μπλουζ κι άγγιζε την ελαφρότητα της bossa nova, μα και τη dream pop των 1960s. Οι συνταγές πέτυχαν λοιπόν και ίσως αυτός να είναι ο βασικός λόγος που οι δύο τους συνεργάζονται φέτος για ακόμα μία φορά στο Brothers And Sisters Of The Eternal Son, το οποίο λειτουργεί ως φυσική συνέχεια του Maraqopa.
Maraqopa είναι το όνομα μιας φανταστικής τοποθεσίας· ο ήρωας της ιστορίας βρίσκεται εκεί και κάνει ένα ταξίδι αυτογνωσίας, προτού επιστρέψει στον πραγματικό κόσμο. Στο Brothers And Sisters Of The Eternal Son ο ήρωάς μας απλώς επιλέγει να μην ξαναγυρίσει ποτέ στον κόσμο όπως εμείς τον γνωρίζουμε. Ξεκινάει έτσι την περιπλάνησή του και συναντά πολλούς ακόμα «χαμένους» ήρωες άλλων ιστοριών: όλοι μαζί ψάχνουν την απάντηση στις υπαρξιακές τους αναζητήσεις και στη μοναξιά που συχνά τους περικυκλώνει, μέσα-έξω. Και είναι το soundtrack αυτής ακριβώς της μοναχικής περιπλάνησης που συνθέτει εδώ ο Jurado.
Όπως ένας χαμαιλέοντας αλλάζει χρώμα ανάλογα με το περιβάλλον όπου βρίσκεται, έτσι κι ο Jurado αλλάζει εδώ το περίβλημά του: απομακρύνεται από τα πιο βολικά και πολύ περπατημένα μονοπάτια της folk και κάνει βουτιά σε παραμορφωμένα, γεμάτα echo 1970s ηχοτοπία (τα οποία θυμίζουν Traffic και Crosby Stills & Nash), σε ψυχεδελικές ηλεκτρικές ατμόσφαιρες, σε μπόλικα κρουστά και τύμπανα (παραπέμπουν σε ρυθμούς Λατινικής Αμερικής, άλλοτε και αφρικανικής ζούγκλας), σε σύνθια και drones, σε φαζαριστές κιθάρες που θα απολάμβανε ο Dan Auerbach των Black Keys, σε ηλεκτρονικά στοιχεία που θυμίζουν το OKComputer των Radiohead –θα τα ζήλευε ο Danger Mouse– αλλά και σε πιο ήρεμες, ακουστικές μελωδίες, οι οποίες ταιριάζουν σε έναν Bon Iver και ακουμπούν την ίδια στιγμή πάνω σε έναν Donovan.
O Swift έχει κάνει πραγματικά εξαιρετική δουλειά στην ενορχήστρωση και στην παραγωγή και, για ακόμα μία φορά, λειτουργεί –τηρουμένων των αναλογιών– όπως ένας θαυματοποιός Rick Rubin στους Metallica ή στην Adele, δίνοντας δηλαδή περισσή λάμψη στις μελωδίες του Juradο. Ο οποίος συνθετικά δείχνει ότι τολμάει να σπάσει τα στεγανά του παρελθόντος, τολμάει να δοκιμάσει κι άλλα πράγματα κι αυτό δεν του βγαίνει καθόλου σε κακό. Με την πολύτιμη λοιπόν βοήθεια του Swift, απελευθερώνει και πάλι τη δημιουργική του ενέργεια, ακόμα και στο επίπεδο των φωνητικών, με τις ψιλές νότες στο τραγούδι “Jericho Road” να θυμίζουν ελαφρώς τον τρόπο του Ian Gillan.
Το Brothers And Sisters Of The Eternal Son είναι ένας πραγματικά απολαυστικός δίσκος, γεμάτος groovy, ψυχεδελικές ατμόσφαιρες· ένας δίσκος που αξίζει πολλές ακροάσεις και σε τραβάει εύκολα μαζί του από τις πρώτες κιόλας νότες. Μετά κι από αυτό το άλμπουμ, ο Damien Jurado θα διαβάσει πολλές καλές κριτικές. Αλλά ακόμα κι αν δεν το κάνει, η δουλειά του θα αρέσει σίγουρα σε πολύ περισσότερο κόσμο απ’ ότι φαντάζεται…
{youtube}A4sQz6Y5g88{/youtube}
