To μέταλ διακατεχόταν, διακατέχεται και θα διακατέχεται από μια ατέρμονη εφηβικότητα. Εκεί θα πρέπει ν' αποδώσουμε την εμμονική ενασχόληση με (πε)περασμένες αυτοκρατορίες, μάχες μεσαιωνικού χαρακτήρα κου λου που. Προσωπικά, ουδόλως με αφορούν θεματολογίες αυτού του τύπου σε επίπεδο αισθητικής. Στα σίγουρα όμως έχει τρομακτικό ενδιαφέρον όταν καλλιτέχνες με τέτοιες εμμονικές πύλες βρίσκουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν αυτήν την επικέντρωσή τους, ανοίγοντας τη βεντάλια του ποιους αφορά η συγκεκριμένη στιχοπλοκή δίχως να χρειαστεί να μετακινήσουν τον θεματικό τους άξονα. Μία τέτοια περίπτωση είναι και οι Grand Magus.
Οι σουηδικοί λύκοι έχουν πολλάκις δείξει τα δόντια τους· είτε στο Wolf's Return (2005), είτε στο προπέρσινο (πια) TheHunt ξέραμε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα «δεν αστειεύομαι ρε μαλάκες, κόβω κώλους για πλάκα» συγκρότημα. Το υποστηρίζουν άλλωστε και με την εικόνα τους –βασική παράμετρος στο μέταλ, αφού ίσως είναι το είδος με το μεγαλύτερο ποσοστό αντιστοίχησης εικόνας/μουσικής: αν δείτε φωτογραφίες των Grand Magus, θα διαπιστώσετε ότι μιλάμε για την πεμπτουσία του street-wise metal. Στα τέτοια τους τα κομμωτήρια, κορώνα όμως και καμάρι τα ραφτά και τα πέτσινα· και δεκαράκι τσακιστό δεν δίνουν για την εικόνα του metrosexual. Αντιθέτως, τα (true κι όχι ατενίστικα) γένια και οι μπυροκοιλιές προσυπογράφουν μια σχεδόν ιδεατή εικόνα για τον σύγχρονο heavy rocker, που τόσο μας έχει λείψει.
Στο TriumphAndPower οι Magus παίρνουν αγκαζέ τον ακροατή και κάνουν όλες αυτές τις αέναες μάχες βασιλιάδων και αρχόντων του Κακού για θρόνους και για γαίες να φαντάζουν ως απλή επιπλοκή/αναφορά/εξέλιξη της καθημερινότητας. Βγάζοντας δηλαδή με εντυπωσιακά έξυπνο τρόπο το μεταφυσικό στοιχείο από τη μέση, φέρνουν στο προσκήνιο την κλασική μάχη ανθρώπου εναντίον ανθρώπου, μαζί με έναν ζόρικο ήχο στα μετόπισθεν της φωνής.
Κι επειδή είναι έξυπνη μπάντα και όχι απλά τσίφτηδες στην παραγωγή, είναι ακριβώς σ' αυτόν τον ήχο όπου μας κλείνουν το μάτι μόρτικα. Διότι τα κουτιά παραμόρφωσης, η μίξη και το mastering του TriumphAndPower βρωμάνε Αμερική. Και όχι (μόνο) επειδή οι Grand Magus σκέφτονται ότι μπορεί να τους κάτσει και το πέραν του Ατλαντικού κόλπου. Αλλά και επειδή, όπως και να το κάνουμε, όταν μπαίνεις στα χωράφια του χαρντ ροκ και πρέπει μα και θέλεις να δοκιμάσεις τον αμερικάνικο ήχο. Οι Σουηδοί τον κάνουν λοιπόν εικονοστάσι χωρίς να εγκλωβίζονται στο χαρντ ροκ. Φαινόταν βέβαια και σε παλιότερα τραγούδια τους μια τέτοια αντιμετώπιση. Το "Song Of The Last Breath", ας πούμε (από το TheHunt): μπορεί να διακατέχεται από τον αχό των Manowar, αλλά η φωνητική γραμμή του Janne "JB" Christoffersson προέρχεται από το AOR· στη δε περίπτωση του "Blood Oath" (από το Wolf’sReturn) μπορούμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα για τους Journey.
Επιπλέον, ο JB –ο δίποδος κινητήρας των Magus– ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Έχει βάλει κάποια intro με οπλές και στρατιές κι έτσι κρατάει αιχμάλωτη τη φαντασία των επικάδων, ενώ παράλληλα έχει την εξυπνάδα να πετάει και μερικά ψιλομουρμουριστά tracks με lo-fi κιθάρα ώστε να αποσυμφορίζει την ένταση και να μην κάνει τον δίσκο ιδεολόγημα της σχολής των (πρόσφατων) Accept. Έχει βρει τη χρυσή τομή.
Μάγκας και μάγκες, λοιπόν, ο JB και οι Magus αντίστοιχα: παίζουν επίθεση με καθαρόαιμο και απόλυτα σύγχρονο heavy. Κι ακούς μεν τους Priest και τους Manowar στις πτυχές και στ' αυλάκια του TriumphAndPower, τους ακούς όμως φιλτραρισμένους. Οι Grand Magus διαθέτουν πια τον δικό τους ήχο και γι' αυτό τα τσεκούρια και τα σπαθιά τους αναδεικνύονται όχι μόνο κοφτερά, μα και αυτόφωτα –και μέσα στο σκότος οδηγούν προς την κατατρόπωση του εχθρού, έτσι για να σας βάλω στο κλίμα του δίσκου. Άψογο...
{youtube}Xi7_MadJ9bs{/youtube}
