Όταν η τραγωδία της αυτοκτονίας του Brad Delp χτύπησε το στρατόπεδο των Boston (2007), πολλοί πίστεψαν ότι ο δρόμος τους έφτασε στο τέλος του. Άλλωστε η φωνή του –μία από τις πιο κρυστάλλινες και ευέλικτες στο ροκ– συμπλήρωνε τον ήχο που σμίλευε ο ιδρυτής και παραγωγός τους Tom Scholz, ορίζοντας το δίπολο γύρω από το οποίο χτίστηκε η πορεία του αμερικάνικου γκρουπ. Δυστυχώς, ο Scholz είχε διαφορετική άποψη...
Θα περίμενε κανείς να είναι τα φωνητικά που θα ξενίζουν στο Life, Love & Hope, εντούτοις ο Scholz καταφέρνει και μπαλώνει τα πράγματα, χρησιμοποιώντας διάφορους καλεσμένους ερμηνευτές (συν την Kimberley Dahme). Προδώθηκε όμως στο δικό του το γήπεδο, στην παραγωγή. Γιατί αυτά τα 11 τραγούδια ακούγονται πραγματικά αδύναμα. Όχι μόνο ως συνθέσεις, κυρίως εξ αιτίας μιας ανισόρροπης ηχητικής προσέγγισης, η οποία σε κάνει να αναρωτηθείς μήπως οι Boston έστειλαν στο εργοστάσιο τα... λάθος αρχεία. Η μίξη ας πούμε είναι ένας αχταρμάς, με τα φωνητικά πολύ μπροστά και τα τύμπανα θαμμένα –και με ψόφιο ήχο. Δεν μιλάω για λεπτομέρειες τώρα, αναφέρομαι σε κάτι που σε χτυπάει από το πρώτο δευτερόλεπτο και βάζει συνεχώς τρικλοποδιές στην ακρόαση.
Ακόμα πάντως κι αφού συνηθίσεις τον ήχο, πάλι μένεις απογοητευμένος. Δεν κρύβει κανέναν άσσο στο μανίκι του ο Scholz για το Life, Love & Hope· δεν έχει ούτε ένα πραγματικά σπουδαίο τραγούδι να καταθέσει. Αντίθετα, γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας να υπηρετηθεί ξανά ο ήχος που έκανε τους Boston αφέντες του ραδιοφωνικού σινγκλ, με τις νέες συνθέσεις ν' αναλώνονται σε ερωτική θεματολογία και σε μελωδικά κλισέ. Εντάξει, κανένα τραγούδι δεν προσβάλλει τη νοημοσύνη σου, κανένα όμως δεν ξεχωρίζει κιόλας από τον σωρό. Με πολλή προσπάθεια θα διάλεγα τα “Didn’t Mean To Fall In Love” και “Sail Away”, δύο κομμάτια τα οποία φέρουν φωνητικά του Brad Delp (με το πρώτο να είναι απλώς νέα εκδοχή του ομότιτλου track από το CorporateAmerica του 2002).
Είναι γνωστή η τελειομανία του Tom Scholz, όπως και η πολλή δουλειά που πάντα κατέθετε σε κάθε άλμπουμ των Boston. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτή τη φορά υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Έμεινε πίσω στις τεχνολογικές εξελίξεις; Έγινε, με τα χρόνια, υπερβολικά μονομανής σε θέματα ήχου; Φταίει το ότι ανέλαβε να παίξει τα περισσότερα όργανα ο ίδιος; Το θέμα είναι ότι, ασχέτως δικαιολογίας, το Life, Love & Hope ακούγεται σαν ντέμο φτιαγμένο σε κάποιο οικιακό στούντιο. Ίσως λοιπόν ήρθε πράγματι η ώρα να κλειστεί το όνομα Boston στο χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας...
{youtube}G4obU7gXZ4o{/youtube}
