«May the fuzz be with you». Έτσι καταλήγουν τα liner notes του νέου δίσκου των τρομερών και φοβερών Truckfighters, αφού πρώτα έχουν συμβουλέψει τους οπαδούς να ακούσουν το Universe ολόκληρο, από αρχής μέχρι τέλους και χωρίς διακοπή, καθώς μόνο έτσι θα μπορέσουν να αγκαλιάσουν αυτή την περιβόητη δύναμη του fuzz.
Δεν βρίσκεται μακριά από την αλήθεια η παραπάνω προτροπή. Όντως, το –σχεδόν 45λεπτο– νέο τους πόνημα λειτουργεί καλύτερα ως σύνολο, καθώς έτσι αναδεικνύεται περισσότερο η υφολογική συγγένεια των 7 συνολικά κομματιών. Δυναμισμός και μελωδία ενυπάρχουν αρμονικά στις συνθέσεις, με τη μπάντα να ηχεί πιο δεμένη από ποτέ μα παράλληλα να κρατά αποστάσεις από τις stoner ρίζες του Gravity X, περισσότερο μάλιστα από όσο ίσως θα περίμενε κανείς. Μιλάμε πλέον για την απόδοση ενός σκληρού και fuzzy εναλλακτικού ροκ, που ενίοτε κλείνει το μάτι προς το progressive, αφού η διάρκεια των περισσότερων τραγουδιών υπερβαίνει (κατά πολύ) τα συνήθη ραδιοφωνικά πρότυπα.
Δείγματα βέβαια μιας τέτοιας πιθανής κατεύθυνσης είχαν ανέκαθεν καταγραφεί στη δισκογραφία των Σουηδών, για παράδειγμα στο εξαιρετικό Mania του 2009. Έτσι, φέτος επιλέγουν να καταθέσουν –σε σύνολο μόλις 7 κομματιών, υπενθυμίζω– δύο σχεδόν 8άλεπτα τραγούδια κι ένα που αγγίζει τα 14, πράττοντας ιδιαιτέρως σοφά, αφού τα εν λόγω ("The Chairman", "Get Lifted" & "Mastodont") αποδεικνύονται οι καλύτερες στιγμές του Universe, με διαφορά. Αποτελούν δε χαρακτηριστικά παραδείγματα της τραγουδοποιίας των Truckfighters, όταν εκφράζονται δίχως τους φραγμούς μιας αόρατης και αυτοεπιβαλλόμενης φόρμας –όπως δυστυχώς συνέβη στο ατυχές πρώτο single, το μαλθακό "Prophet". Είναι άλλωστε τα δαιδαλώδη περάσματα και οι βαριές, τζαμαριστές εξάρσεις που κερδίζουν τις εντυπώσεις στον κόσμο των Νταλικομαχητών και όχι τα τετριμένα ποπ ρεφραίν.
Όπως λοιπόν καταδεικνύει με απολυτότητα και ο τίτλος, φέτος οι Dango, Ozo & Poncho στοχεύουν στο όλον. Στόχο τον οποίον και επιτυγχάνουν, έχοντας ως κύριο όπλο την οργανοπαιχτική ωριμότητα και τη μεταξύ τους σύμπνοια –έστω κι αν ο Poncho αποτελεί νέα σχετικά προσθήκη στο πόστο των κρουστών. Δεν είναι όμως όλα τα πράγματα πιο νόστιμα σαν ωριμάσουν: υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που χάνεται η τραγανή αίσθηση και η σφριγηλότητα της υφής και τη θέση τους παίρνει μια μελωμένη, ζουμερή σύσταση· εύγευστη μεν, μα χωρίς εκείνες τις κριτσανιστές αρετές που ενθουσιάζουν τον ουρανίσκο. Και γίνεται εξίσου αντιληπτό εδώ ότι κάποιες από αυτές τις αρετές τις απώλεσαν στην πορεία και οι Truckfighters.
Είναι πάντως μικρή η ποσοστιαία κατάπτωση από την αρχέγονη ενέργεια, η οποία και συνιστούσε το καμάρι της μπάντας στα προηγούμενα δισκογραφήματά της. Μπορεί έτσι το Universe να φαντάζει λιγότερο αιχμηρό, παραμένει πάντως πέρα ως πέρα αξιόλογο, ένας δίσκος που ανταμείβει αδρά τις πολλαπλές ακροάσεις: με μετριασμένες μεν τις δονήσεις τις οποίες προκαλεί κάθε φορά που στροφάρει στο CD player, αλλά διατηρώντας ένα επικίνδυνο εστιακό βάθος, όπως και κάθε γνήσιο τέκνο των Σουηδών ρόκερ.
{youtube}dnMXxmdzfEI{/youtube}
