Μου φαίνεται σαν χτες, αλλά πάνε πια 10 χρόνια από τότε που ανακοινώθηκε η επανένωση των Pixies. Παραδόξως (ή όχι και τόσο), όλον αυτόν τον καιρό το γκρουπ προτίμησε να επιδοθεί σε παγκόσμιες περιοδείες, παίζοντας τα παλιά κι αγαπημένα τραγούδια σε γεμάτες αρένες, ενώ μάς έδινε νέο υλικό με το σταγονόμετρο –και μόνο υπό μορφή ψηφιακών σινγκλ: το “Bam Thwok” το 2004, το “Bag Boy” πέρυσι κι αυτό πάνω-κάτω ήταν όλο. Μέχρι πρότινος δηλαδή...
Η πρώτη συλλογή με καινούργια τραγούδια από την εποχή του TrompeLeMonde (1991 θυμίζω) ήρθε το περασμένο φθινόπωρο, αφού προηγουμένως η Kim Deal την είχε κάνει για άλλες πολιτείες. Το «ευφάνταστα» τιτλοφορημένο EP1 κυκλοφόρησε ανεξάρτητα και σφαγιάστηκε από τους κριτικούς, στη βάση της απόστασης που το χώριζε από τα επίπεδα τα οποία είχε αγγίξει η μπάντα στο παρελθόν. Αν όχι οι φαν των Pixies, άλλωστε, τότε ποιοι δικαιούνται να έχουν μεγάλες προσδοκίες;
Το EP2, με 4 ακόμη κομμάτια από τα ίδια sessions με παραγωγό τον Gil Norton, δεν πρόκειται να αλλάξει την άποψη όσων νιώθουν ότι δεν υπήρχε πραγματικός λόγος να μαγαρίσουν οι Pixies τον μυθικό κατάλογό τους. Εδώ που τα λέμε, θα ήταν πράγματι απίθανο να ξαναγγίξουν οι Βοστωνέζοι εκείνη τη χρυσή τομή που τους έκανε τόσο αγαπητούς και επιδραστικούς στις τάξεις της alternative κοινότητας. Ποιος όμως θα μπορούσε να τους απαγορεύσει να δοκιμάσουν;
Εντάξει, πράγματι ετούτα τα τραγούδια δεν μπορούν να σταθούν δίπλα στα κατορθώματα μιας Surfer Rosa, ενός Doolittle, μιας Bossanova. Δεν είναι πάντως άσχημα, ειδικά αν λάβει κανείς υπ' όψιν του τη χρονική απόσταση. Το εναρκτήριο “Blue Eyed Hexe” ίσως να το παρακάνει στην προσπάθειά του να αγγίξει κάτι από την τραχύτητα του παρελθόντος, αλλά το “Magdalene” με τα φαλσέτο φωνητικά του Frank Black και τη μουρτζούφλω μα ταυτόχρονα σέξι διάθεσή του είναι πράγματι καλοστεκούμενο –σώζει από μόνο του την τιμή και την αξιοπρέπεια του ΕΡ. Σε ό,τι δε αφορά στα “Greens And Blues” και “Snakes”, παρότι έχουν τα θέλγητρά τους, ακούγονται άχρωμα και συμβατικά.
Αυτό που απουσιάζει από το νέο υλικό των Pixies είναι εκείνη η αστάθεια, εκείνο το αμφίσημο, παραληρηματικό στοιχείο που έκανε τις ηχογραφήσεις τους (ενίοτε) συναρπαστικές. Στη θέση τους υπάρχει πλέον μια επαγγελματικότητα, μια γυαλάδα, η οποία τους κάνει να ακούγονται σαν μια οποιαδήποτε indie μπάντα της σειράς. Δεν είναι οι πρώτοι, βέβαια, ούτε οι τελευταίοι που το πέρασμα του χρόνου τους έκανε πιο πλαδαρούς...
Προκύπτουν επομένως κάποια εύλογα ερωτήματα. Αξίζουν τελικά αυτά τα τραγούδια την ετικέτα «Pixies»; Από τη στιγμή που η Deal δεν βρίσκεται πια στις τάξεις του γκρουπ (με τη θέση της να έχει μετατραπεί σε ηλεκτρική καρέκλα, παρεμπιπτόντως), δεν θα μπορούσε ο Frank Black να συνεχίσει με τους υπόλοιπους, απλά υπό διαφορετικό όνομα; Μην το ψάχνετε, η ροκ ιστορία έχει δώσει τις απαντήσεις της: ένα όνομα σαν των Pixies ισοδυναμεί με χρυσωρυχείο και δεν το βάζεις εύκολα για ύπνο.
Μας αρέσει λοιπόν ή όχι, η μπάντα συνεχίζει –έστω ως σκιά του παλιού εαυτού της. Μείνετε συντονισμένοι, όπου να 'ναι σκάει μύτη και το EP3…
{youtube}LDRAQfgUPZQ{/youtube}
