Όσα κι αν δώσεις, θα είμαι πάντα άδειος· όσο μακριά κι αν ταξιδέψεις, δεν θα είμαι ποτέ εκεί· όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν θα δώσω ποτέ βάση· όσο κι αν σου λείπω, ποτέ δεν θα σε θυμάμαι· όσο κι αν ζεις για μένα, δεν θα πεθάνω ποτέ για σένα· όσο κι αν με αγαπάς, εγώ απλά θα σου ραγίσω την καρδιά.
Αυτές τις «οδηγίες» παρείχε ο bvdub, προς όσους ναυτιλομένους πορευτούν στα νερά της νέας του δουλειάς. Παίρνεις λοιπόν κι εσύ εφόδια για ένα ταξίδι στον ακριβή αντίποδα του «δύο καρδιές που χτυπάν σαν μία» και περιμένεις ένα έργο στυφό, κρύο και σκοτεινό, θεωρώντας ότι θα διαβείς την επικράτεια της στιμμένης λεμονόκουπας: τον κόσμο μιας σαρκικής/ψυχικής ένωσης που σήμαινε τα πάντα για το ένα μέρος και τίποτα για το άλλο. Όπου θα αντικρίσεις τα πράγματα από την οπτική γωνία εκείνου που δεν του κάηκε καρφάκι, που δεν θέλησε ποτέ τίποτα το περισσότερο, που βλέπει την αναισθησία του να μεγαλώνει γεωμετρικά, όσο αυξάνει το ενδιαφέρον της άλλης πλευράς.
Ακολουθώντας τις άνωθεν οδηγίες, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να ναυαγήσεις θεαματικά.
Ο ολίγον μυστήριος Αμερικανός παραγωγός, ο οποίος παράτησε τη Δύση για να εγκατασταθεί στα παράλια της ανατολικής Κίνας, δεν υπηρετεί τελικά το διαφαινόμενο concept με τη μουσική που παραδίδει στα πλαίσια του I'llOnlyBreakYourHeart. Κάτι τέτοιο καθίσταται μάλιστα σαφές ήδη από το εναρκτήριο “Embrace, Release”· ένα περίτεχνο καλειδοσκόπιο σαμπλαρισμένων φωνητικών τοποθετημένων σε κρεμμυδωτά επίπεδα, το οποίο εκπέμπει κάτι το λαμπερό, θετικό και κοσμοπολίτικο και διόλου δεν σε βάζει έτσι στην ψυχοσύνθεση που περίμενες. Εδώ δεν έχουμε καμία αφαιρετική ambient με «μαύρη» υφή, μα εκείνη τη γνώριμη, ζεστή, κάπως νυχτερινή electronica που έχει ποιήσει και στο παρελθόν ο Brock Van Wey.
Προσωρινά, με το κοντράστ μεταξύ του διαθλασμένου, θρυμματισμένου συναισθήματος της φωνής και των ρομαντικών γραμμών του πιάνο στην έναρξη του “Feel, Unfeel”, θεωρείς πως τελικά ο bvdub θέλει μάλλον να μας διηγηθεί την ιστορία –γιατί πάντα τον απασχολεί κάτι τέτοιο, σε κάθε έργο του– από την πλευρά του έτερου πόλου του συναισθηματικού δράματος. Είναι εντούτοις μια προσωρινή εντύπωση, την οποία γρήγορα διώχνει μακριά η συνέχεια του άλμπουμ. Αναδεικνύεται δε τόσο πλήρης η αναντιστοιχία περιεχομένου/θεωρίας, ώστε αναρωτιέμαι αν όσοι έγραψαν για «σκοτεινή ambient» άκουσαν έστω και μία νότα του I'llOnlyBreakYourHeart.
Ακόμα όμως και παραμερίζοντας το όλο concept, αδυνατείς να βρεις ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη φετινή μουσική του Van Wey: πολύ λίγα πράγματα αναπτύσσουν εδώ τη δυναμική αξιέπαινων προγενέστερων κυκλοφοριών, όπως λ.χ. τα CarefulEcstasy (2013), TribesAtTheTempleOfSilence(2011) ή TheArtOfDyingAlone (2010). Και στα 22 λεπτά του “Appear, Disappear” έχει πια γίνει φανερό πως η έμπνευσή του εκτελεί κουρασμένους κύκλους γύρω από τα ίδια και τα ίδια σχήματα· θαυμάζεις μεν την κατασκευή των όσων ακούς, μα πνίγεις με δυσκολία τα χασμουρητά –τα οποία αφήνονται τελικά ελεύθερα κατά τη (μακρά) διάρκεια του “Broken, Whole”.
Μια παραστρατημένη, αδιάφορη δουλειά, που λαμβάνει τη βαθμολογική βάση λόγω της αρτιότητας των τεχνικών της λεπτομερειών κι ενός πρότερου μουσικού βίου, παρά χάρη στο αξιόλογο των δικών της αισθητικών δυνάμεων.
{youtube}BN_C53iddZM{/youtube}
