Tόλμησαν να χαρακτηρίσουν το νέο τους άλμπουμ ως το δικό τους BackInBlack οι Nashville Pussy και –ως εκ τούτου– έθεσαν από μόνοι τους τη βάση κάτω από την οποία αξιολογούνται στην παρούσα κριτική. Τηρουμένων των (δυσ)αναλογιών βέβαια, αλλά και του προφίλ της και-καλά-προκλητικής μπάντας, που μας πρωτοσυστήθηκε δισκογραφικά το 1998 με το LetThemEatPussy και συνεχίζει μέχρι σήμερα να μας ταΐζει με κάθε πορνο-διαστροφικό rock n' fuck n' roll κλισέ, κάτω από την επίφαση ενός southern coolness.
Κοντά 5 χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά και με νέα μπασίστρια για πολλοστή φορά (αφού καμία δεν λέει να στεριώσει), οι Nashville Pussy δοκιμάζουν φέτος να αυξήσουν τη δοσολογία των χαρντ ροκ ριφ τους, αναζητώντας τον επιπλέον πάταγο που θεωρητικά θα τους προσέφερε κάτι τέτοιο. Ειρωνικά, είναι τελικά οι δύο ακουστικές στιγμές του UpTheDosage που προσφέρουν μια κάποια ευχάριστη νότα: τα “Spent” και “Pussy's Not A Dirty Word” περιορίζουν στο ελάχιστο την ηλεκτρική διάλεκτο του ζεύγους Blaine Cartwright & Ruyter Suys, λειτουργώντας ωσάν southern σιγαστήρες στην ακατάσχετη στιχουργική παπαρολογία η οποία ανέκαθεν βάραινε τα δισκογραφήματά τους.
Κατά τα λοιπά, ροκάρουν εδώ ακατάπαυστα οι Αμερικανοί, γεμίζοντας ριφάκια τα περίπου 37 λεπτά του καινούριου τους άλμπουμ και διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις με το καλοδουλεμένο και –υπό προϋποθέσεις (τόνοι μπύρας και παντός είδους καταχρήσεις)– διασκεδαστικό trash rock τους. Αδυνατούν όμως να βρουν τη φόρμουλα εκείνη που θα το ανασύρει από τις παρωχημένες του ρίζες, οι οποίες, έτσι δύστροπες καθώς είναι, δεν του επιτρέπουν να δώσει καρπούς. Το αποτέλεσμα ηχεί έτσι ξεπερασμένο, ανεξάρτητα από το πόσο δεμένα αποδίδει η μπάντα τις συνθέσεις· kudos για ακόμα μία φορά, παρεμπιμπτόντως, στη Ruyter Suys για το «αντρίκιο» παίξιμό της στην ηλεκτρική κιθάρα, από την οποία κι εκμαιεύει πάμπολλα σόλο.
Αλλά τι μένει, εκτός του εκτεταμένου καυλαντίσματος που διαπερνά το UpTheDosage κι εκτός της υπόσχεσης για μια ζωντανή του παρουσίαση στα (όχι και τόσο πλέον) extreme πρότυπα του Nashville Pussy παρελθόντος; Μία ακόμη αναχρονιστική χαρντροκίζουσα πρόταση, καταδικασμένη να μη βρει ανταπόκριση πέρα από την cult κοινότητα όσων φίλων ήδη ακολουθούν πεισματικά τη μπάντα, παρ' όλη την πενταετή της απουσία από τα δρώμενα. Και ναι μεν “If It Ain't Loud, It Ain't Right”, καλό πάντως θα ήταν να είχε ξεμείνει και λίγη από εκείνη την επιθετική φούρια του υποψήφιου για Grammy πρώτου δίσκου...
{youtube}xu3GoqAkNzE{/youtube}
