«Γιατρέ μου μη διστάζεις, απόφαση το πήρα/τα σωθικά μου τα 'φαγε το χαρντ ροκ και η εβδομηντίλα»... Παραφράζω τον μεγάλο αοιδό Τόλη Τσιμογιάννη, διότι αλλιώς δεν εξηγείται πώς βρίσκομαι ν' απολαμβάνω τα 3 πρώτα τραγούδια του διπλού MTVUnplugged των Scorpions, ενώ δεν υπήρξα ποτέ φανατικός τους. “Sting In The Tail”, “Can’t Live Without You” και “Pictured Life” με κατακτούν, αλλά τελικώς ο ιατρός δεν θα χρειαστεί, καθώς ανέλαβαν οι ίδιοι οι Γερμανοί να αφαιρέσουν και την τελευταία ικμάδα δηλητήριου που είχε μείνει, σε μία εκ της συμβάσεως δύσκολη αποστολή.
Μπορεί η μπάντα να απολαμβάνει αυτή την ημισυμφωνική και ποιμενικής χαρντροκίλας άποψη περί του ήχου της, αλλά –πώς να το κάνουμε;– όταν μιλάμε για Scorpions, καθείς οπαδός τους (ή οπαδός του είδους) περιμένει ποζεριλίκι και κιθάρες να κόβουν φιλετάκια μινιόν με τα πριμαρισμένα ακόρντα τους. Αλλά στα δύο λάιβ των Σκορπιών στον Λυκαβηττό στις 11 και 12 Σεπτέμβρη του 2013 (δείτε και την κριτική της συναυλίας από τον Μιχάλη Τσαντίλα, εδώ) σιγόκαιγε μεν στην αρένα ο ζεστός οπαδισμός, πάω όμως στοίχημα ότι αντικρίζονταν και με μισή καρδιά από όσους πήγαν. Πού 'ναι ρε παιδιά τα δώστα/πάρτα/ξύστα χωσίματα;
Γιατί στο εν λόγω unplugged σετ δεν έχουμε, εκ της συμβάσεως, να κάνουμε ούτε με την εσωτερικότητα του Νιρβανικού σάγκα, ούτε με τις απέλπιδες προσπάθειες μιας Αλίκης εν Αλυσίδαι να κρατηθεί στη ζωή. Καλοί και άγιοι οι Scorpions, όμως η μισή τους προσωπικότητα διαμορφώθηκε από κοφτές ηλεκτρικές κιθάρες κι η άλλη μισή από τη φωνή του Klaus Meine. Εδώ λοιπόν παρούσα είναι μόνο η δεύτερη και μάλιστα με αρκετές αξιομνημόνευτες στιγμές –κι ας τα έχει παίξει αυτά τα τραγούδια σε πάνω από 45 εκατομμύρια συναυλίες.
Η καλλιφωνία λοιπόν του Meine και η εκφραστικότητά του, παραμένουν στα δεδομένα. Δεν φτάνει ωστόσο κάτι τέτοιο, όταν από το 4ο τραγούδι κι έπειτα επικρατεί μια απίστευτη βαρεμάρα: θα χρειαστεί να φτάσουμε στο δεύτερο CD προκειμένου να ακούσουμε μια εμπνευσμένη από τους R.E.M. ενορχήστρωση /εεεμμμ, συγγνώμη, με μπέρδεψε το διαολεμένο το μαντολίνο.../ μαζί με τα συνοδευτικά φωνητικά ενός τραγουδάω-πιο-κακά-αγγλικά-κι-απ'-τον-Meine, Johannes Strate. Τίποτα της προκοπής, όπως θα καταλάβατε, μα τουλάχιστον ξύπνησαν τα αίματα.
Και θα μείνουν ζεστά μέχρι τέλους για τις υπόλοιπες 7-8 συνθέσεις, μιας και από το σημείο αυτό οι Scorpions ξεκινάνε ένα άτυπο best of, το οποίο ανακινεί αναμνήσεις και ξεσηκώνει τον κόσμο. Παραδέχομαι μάλιστα ότι μ' έπιασε εξ απήνης το “Blackout”, μ' εκείνη την έξυπνη ζαβολιά που κάνει με τα έγχορδα, τρυκάζ βέβαια που διαθέτει ακόμα πιο έντονη παρουσία στο “Hit Between The Eyes” –απλά εκεί νομίζεις προς στιγμήν πως βρίσκεσαι σε διαφήμιση Campari, έχοντας δίπλα στην πισίνα τον Klaus Nomi (και όχι τον Klaus Meine).
Το όλο λοιπόν MTVUnpluggedInAthens εγχείρημα καταβυθίζεται και μόνα σωσίβια απομένουν τελικά οι καλές ερμηνείες του Meine και η καλή πίστη των Ελλήνων οπαδών των Scorpions. Όσο για εκείνους που έπεσαν να φάνε τους Γερμανούς, αφενός για το σκηνικό των δύο συναυλιών, αφετέρου για το εδώ εξώφυλλο, πιστεύω πως αυτό ξέρει από μας ο κόσμος στο εξωτερικό, αυτό και προτιμά. Ας είχαμε κάνει και τίποτα πιο αξιόλογο μετά την αρχαιότητα, ώστε να είχαν να διαλέξουν, αντί να προβάλλει μπροστά τους ως μονόδρομος το ouzo και ο mousakas...
{youtube}d7A6ZtlrRBg{/youtube}
