Πάρτε τον τίτλο με την κυριολεκτική του έννοια: το FellowTravelers είναι ένα άλμπουμ διασκευών, στο οποίο περιλαμβάνονται τραγούδια καλλιτεχνών που συνταξίδεψαν με τους Shearwater σε κάποια από τις περιοδείες τους κατά τα τελευταία 10 χρόνια. Ακόμα όμως κι αυτήν την κουρασμένη δισκογραφική σύμβαση, οι Τεξανοί βρήκαν τον τρόπο να την παρουσιάσουν υπό ένα κάπως διαφορετικό πρίσμα.
Οφείλω να πω ότι έκανα την πρώτη ακρόαση χωρίς να έχω στα αυτιά μου τις αυθεντικές εκδοχές των τραγουδιών που περιλαμβάνονται εδώ –αρκετές δεν τις θυμόμουν, κάποιες δεν τις ήξερα καν. Σε εκείνη την πρώτη επαφή, το FellowTravelers ακουγόταν μια χαρά: κύλησε όμορφα και έμοιαζε εν πολλοίς σαν ένα ορίτζιναλ άλμπουμ των Shearwater. Ο χαρακτήρας δηλαδή του γκρουπ δίνει κανονικά το παρών εδώ, παρότι οι πηγές του υλικού είναι αρκετά ετερόκλητες μεταξύ τους.
Φυσικά, στη συνέχεια χρειάστηκε να γίνουν και οι συγκρίσεις ανάμεσα στις διαφορετικές εκδοχές. Αυτές λοιπόν μαρτύρησαν άλλοτε μια τολμηρή αναδόμηση των συνθέσεων κι άλλοτε μια αρκετά πιστή απόδοση του πρωτοτύπου. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει λ.χ. το “Hurts Like Heaven” των Coldplay, το οποίο εδώ αποκτά μια δραματική ατμόσφαιρα και μια πιο αργόσυρτη ανάπτυξη, που μάλλον του έπεσε κάπως βαριά· στη δεύτερη κατατάσσεται το “Natural One”, που στην κατά Shearwater βερσιόν του διατηρεί όσα βασικά συστατικά του είχαν δοθεί από τους Folk Implosion. Αλλού, βρίσκουμε το “Ambiguity” του David Thomas Broughton να σουλουπώνεται και να αποκτά έναν ακόμα πιο υπνωτιστικό βηματισμό, αλλά και το “Cheerleader” της St. Vincent να μετατρέπεται σε μια στρέητ ροκ μπαλάντα, χάνοντας έτσι αρκετή από την ιδιαιτερότητα της πρώτης ηχογράφησης. Και πάει λέγοντας...
Θα έλεγα ότι το κυρίως πρόβλημα του FellowTravelers εντοπίζεται στα σκαμπανεβάσματα του ενδιαφέροντος, τα οποία παρατηρούνται εκεί γύρω στη μέση του και ολοκληρώνονται με το “A Wake For The Minotaur”, την μοναδική πρωτότυπη σύνθεση, στην οποία συμμετέχει η Sharon Van Etten. Εξ αιτίας αυτών των εναλλαγών, αποτυγχάνεται η διατήρηση του μομέντουμ κι έτσι μένουμε κυρίως με μια πολύ δυνατή αρχή –με το “I Luv The Valley OH!!” των Xiu Xiu– και μ' ένα εξίσου καλό τελείωμα, με το “Mary Is Mary” των Wye Oak και το “Fucked Up Life” των Baptist Generals.
Θα μου ήταν εντούτοις πολύ δύσκολο να μην εκτιμήσω ένα άλμπουμ που ξεκινάει με ένα (σύντομο έστω) απόσπασμα του “Deeper Devastation” της Jesca Hoop. Το FellowTravelers έχει –νομίζω– να προσφέρει ευχάριστες ακροάσεις, ενώ δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί και το ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ διασκευών που δεν ακολουθεί εύκολες συνταγές, ούτε επαναπαύεται σε γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια. Κι ας μην καταφέρνει στο τέλος να αποφύγει τον χαρακτηρισμό «συμπαθητικό», ο οποίος αποδίδεται συνήθως στην πλειοψηφία των πονημάτων της συγκεκριμένης συνομοταξίας...
{youtube}pHIOasVuYc0{/youtube}
