Προ τριμήνου περίπου, ανυποψίαστη μητέρα εισέρχεται σε γνωστή και μη εξαιρετέα τράπεζα, συνοδεύοντας τις δύο κόρες της –9 και 6 χρονών. Προσεγγίζει το μηχάνημα αυτόματων πληρωμών και ζητάει από υπάλληλο να τη βοηθήσει στην έκδοση εισιτηρίων για τον κινηματογράφο. Αυτός αφήνει ευθύς αμέσως το πόστο του και ευγενικά ξεναγεί την πελάτισσα στο μενού επιλογών, πριν τη ρωτήσει για ποια ταινία ενδιαφέρεται. Πριν εκείνη προλάβει να απαντήσει, οι δύο κόρες ζητωκραύγασαν με περίσσια χαρά: «θέλουμε να δούμε τους One Direction»!
Ο υπάλληλος παγώνει, απευθύνεται στη μητέρα με βλέμμα σοβαρό και την ενημερώνει ότι δεν μπορεί να της επιτρέψει να βγάλει εισιτήρια για το One Direction: This Is Us. Εκείνη πανικοβάλλεται προς στιγμήν, αναλογιζόμενη την ακαταλληλότητα της ταινίας για τα δύο μικρά κορίτσια, προτού καθησυχαστεί από τα χαμόγελα και τους αστεϊσμούς του υπαλλήλου για την ανυπαρξία των Ιρλανδών ποπ μεγαστέρων. Όπως και να έχει, το τρολάρισμα παρέμεινε επικό.
Στο φετινό Midnight Memories –το τρίτο τους δισκογραφικό βήμα– οι One Direction υιοθετούν πιο «ροκ» χαρακτήρα και ήχο, προσπαθώντας να τηρήσουν αποστάσεις από τη ζαχαρένια ποπ του πρόσφατου παρελθόντος. Όχι ασφαλώς λόγω καλλιτεχνικής ωριμότητας, αλλά γιατί έτσι επέβαλλε στους Niall Horan, Zayn Malik, Liam Payne, Harry Styles & Louis Tomlinson δημογραφική έρευνα της ομάδας παραγωγής πίσω από την τεράστια, υπερατλαντική τους επιτυχία: στον κόσμο ενός τηλεοπτικά κατασκευασμένου (X-Factor) boy band, τέτοια πράγματα μετράνε όσο τίποτα άλλο...
Εκτελώντας λοιπόν πιστά τις εντολές του μάρκετινγκ, οι Ιρλανδοί εμφανίζονται τώρα ολίγον πιο αιχμηροί από όσο τους ξέραμε, με μερικές ηλεκτρικές κιθάρες εδώ κι εκεί να διανθίζουν τη γνώριμη νεανική τους ποπ. Και, όπως ανέμεναν οι προβλέψεις, το Midnight Memories έσπασε με χαρακτηριστική άνεση κάθε ρεκόρ πωλήσεων, μονοπωλώντας το ενδιαφέρων των προεφηβικών νιάτων σε Βρετανία και Αμερική (και όχι μόνο), θυμίζοντας εποχές πρωτοκαθεδρίας των Backstreet Boys, Take That ή New Kids On The Block. Στην πιο μοντέρνα φυσικά εκδοχή τους, αφού η νυν πραγματικότητα επιβάλλει στα boy bands ένα ακόμα πιο ασφαλές/φιλικό ίματζ: αυτό των καλών παιδιών που θα γυρίσουν σπίτι τα κορίτσια τα οποία βγάζουν ραντεβού πριν τα μεσάνυχτα, που δεν θα διακορεύσουν την τιμή τους και θα κάνουν ευτυχισμένους τους ανήσυχους μπαμπάδες τους.
Τον δίσκο πάντως κακό δεν τον λες: έχει τα ρεφρέν του και τ' ακόρντα του, ενώ διαθέτει μια κάποια γοητεία για τα ακροατήρια στα οποία απευθύνεται. Είναι ωστόσο μια πέρα ως πέρα ψεύτικη δουλειά, ένα κατασκεύασμα με μηδαμινή συμμετοχή της ίδιας της μπάντας. Χαρακτηριστικά, το μόνο μέλος της που δείχνει να ξεχωρίζει –ο 19χρονος Harry Styles– δεν στηρίζεται στις ιδιαίτερες φωνητικές του δυνατότητες, αλλά στο πόσο γλυκούλης, ρομαντικούλης και φασιονίστας παρουσιάζεται. Έτσι, ενώ τείνεις σε σημεία να μιλήσεις για ορισμένες συμπαθητικές στιγμές στο σύνολο των 18(!!!) τραγουδιών που αποτελούν το Midnight Memories, ο εντελώς προκάτ και ασυγχώρητα μελό του χαρακτήρας έρχεται να ισοπεδώσει τα πάντα, στερώντας κάθε πιθανό άλλοθι.
Αλλά δεν είναι μόνο τα παραπάνω, τελικά. Κι από μόνο του το ότι οι πέντε 1D αποτελούν απλά την καλογυαλισμένη βιτρίνα ενός project παραγωγών –οι οποίοι ακολουθούν τις τάσεις της εκάστοτε μόδας στη μουσική βιομηχανία, χωρίς ίχνος καλλιτεχνικών ανησυχιών– αρκεί ώστε να εξασφαλίσει την αδιαφορία οποιουδήποτε ακροατή έχει ξεπεράσει την εφηβεία, για την περίπτωσή τους.
{youtube}W-TE_Ys4iwM{/youtube}
