Η ιστορία είναι λίγο/πολύ γνωστή: πριν έναν χρόνο, ο Tim Smith –ερμηνευτής και κύριος συνθέτης των Midlake– αποχώρησε από το γκρουπ για να ακολουθήσει προσωπική καριέρα. Τα εναπομείναντα μέλη αποφάσισαν να συνεχίσουν χωρίς εκείνον και τη θέση πίσω από το μικρόφωνο πήρε ο κιθαρίστας Eric Pulido. Έτσι, το Antiphon δεν είναι απλά ο πρώτος καρπός αυτού του νέου line-up, αλλά και ο δίσκος που επιχειρεί να δικαιολογήσει την απόφαση του Pulido και των υπολοίπων να κρατήσουν το όνομα Midlake.
Πράγματι, τα όσα ακούμε εδώ δεν μαρτυρούν ουσιαστική αλλαγή κατεύθυνσης, αλλά μάλλον την προσπάθεια της μπάντας να συνεχίσει στο μονοπάτι όπου την είχε οδηγήσει ο Smith. Η μόνη διαφοροποίηση είναι ότι πλέον η φολκ κατεύθυνσή τους –όπως διαγράφηκε στο The Courage Of Others του 2010– υπηρετείται από έναν ήχο με ευδιάκριτα psych στοιχεία, με κιθάρες που αντηχούν σαν να ηχογραφήθηκαν σε κάποιο σπήλαιο. Αυτό το στοιχείο δίνει αρχικά, συν το διαφορετικό φωνητικό ηχόχρωμα, μια αίσθηση φρεσκάδας στο Antiphon.
Αλλά η αίσθηση γρήγορα υποχωρεί, καθώς κυλάει ο δίσκος, γιατί ανακύπτουν θέματα τα οποία δεν μπορείς να προσπεράσεις εύκολα. Το κυριότερο είναι ότι σε αυτήν τη νέα εκδοχή τους οι Midlake ακούγονται πιο απρόσωποι από ποτέ. Κι ένας τέτοιος χαρακτηρισμός είναι όπως καταλαβαίνετε βαρύς για ένα συγκρότημα που, αν και υπήρξε πάντα απολαυστικό, σχεδόν ποτέ δεν ακούστηκε ιδιαίτερα πρωτότυπο... Θέλω να πω, τον συγκεκριμένο ήχο τον έχουμε ακούσει τόσες φορές, ώστε πλέον απαιτείται κάτι πραγματικά αξιόλογο συνθετικά για να μπορέσει να φανεί αποτελεσματικός. Κι αυτό το κάτι παραπάνω διαφεύγει από τους Midlake στο Antiphon.
Για να μην είμαστε άδικοι, το πρώτο μισό του άλμπουμ διαθέτει αρκετές όμορφες στιγμές (το ομώνυμο, το ορχηστρικό “Vale” ή το “The Old And The Young”, που είναι μάλλον και το καλύτερο τραγούδι εδώ), οι οποίες κερδίζουν κάποιους πόντους. Στη συνέχεια, όμως, η ακρόαση καταλήγει σε μια αίσθηση deja-vu, που τελικά καταπίνει ολόκληρο τον δίσκο. Και δεν βοηθάει δυστυχώς η μονόχρωμη φωνή του Pulido, ούτε βέβαια και κάτι στιχουργικές λοξοδρομήσεις από την πεπατημένη.
Δεν είναι πάντως κακός δίσκος το Antiphon. Περισσότερο είναι μια αποπροσανατολισμένη δουλειά, η οποία προσπαθεί να σαγηνεύσει με την ατμόσφαιρά της, παρά με το περιεχόμενο των τραγουδιών της. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να είμαστε υπομονετικοί με τους Midlake, καθώς προέρχονται από ένα σοκ που δεν είναι καθόλου μικρό. Το Antiphon, λοιπόν, μπορεί να λογιστεί και ως ένας αντιπερισπασμός, που πιθανότατα θα τους δώσει χρόνο για να ανασυνταχθούν πλήρως.
{youtube}WbyPGAKYCQE{/youtube}
