Χαζεύοντας το big bubble αισθητικής εξώφυλλο του τρίτου δίσκου της Λαίδης Γκάγκα, παρατήρησα όπισθεν της γυμνής της πόζας θραύσματα από τη Γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι και από το Απόλλων & Δάφνη του Μπερνίνι. Προσομοιάζουν ίσως στην αρτίστικη ματιά της πάνω στη σύγχρονη ποπ; Δυστυχώς για εκείνη, το μεδούλι της νέας της κυκλοφορίας περισσότερο φέρνει στη μπλε μπάλα/φούσκα την οποία φαίνεται να έχει μόλις ξεγεννήσει –μιας και ξεπροβάλει έμπροσθεν των ορθάνοιχτων ποδιών της– ενώ η ίδια φαντάζει ως άψυχο κέρινο ομοίωμα δια χειρός Jeff Koons.
Το πρώτο τώρα συνθετικό του ARTPOP τίτλου ίσως δικαιολογείται να συνοδεύει τη φυσική παρουσία της Lady Gaga, μα όχι και τη μουσική που αυτή πρεσβεύει: οι δημόσιες εμφανίσεις αποτελούν μια διαρκώς εναλλασσόμενη μπαρόκ/καλειδοσκοπική εκδοχή του εαυτού της, η μουσική ωστόσο βολεύεται άνετα κάτω από το μπάνερ μιας χορευτικής ποπ, η οποία έχει σαν βάση της τα 1980s και ως πρότυπο την αυτού εξοχότητα του είδους, Madonna. Παρότι όμως ουκ ολίγες φορές η Lady Gaga έχει επιτυχώς διαφοροποιήσει το image της –λ.χ. με το ενίοτε γκροτέσκο παρουσιαστικό που προβάλλει σε κάποια βιντεοκλίπ και σε ορισμένα λάιβ– δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά στο μουσικό μέρος. Ειδικά το παρόν άλμπουμ ακούγεται ακίνδυνο, ψευδοδυναμικό και αναλώσιμο, καταρρέοντας υπό το βάρος της κενότητας των συνθέσεων που (δεν) εμπεριέχει.
Κι αν το Born This Way αποδείχθηκε ένα αμετροεπές και άστοχο εγχείρημα, το οποίο ολοκληρώθηκε με μια ακυρωμένη περιοδεία (επισήμως λόγω τραυματισμού της Gaga), η Λαίδη δείχνει με το ARTPOP να συνεχίζει να βολοδέρνει συνθετικά, μην κατορθώνοντας να σταθεί αντάξια όσων προσδοκιών γέννησε η απροσδόκητη και υπέρογκη επιτυχία των The Fame και The Fame Monster EP. Ολόκληρο το νέο άλμπουμ κυλάει έτσι και χάνεται χωρίς να αφήνει τίποτα άξιο θαυμασμού, αποτυγχάνοντας πανηγυρικά να ακολουθήσει το εντυπωσιακό εισαγωγικό τρίπτυχο των "Aura", "Venus" & "G.U.Y.", τα οποία και κεντρίζουν το ενδιαφέρον με το δυνατό τους μπάσιμο και τον κλαμπάτο (sic) τους ήχο. Ειδικά το "Aura", με τη b-movie Machete Kills γοητεία του, τα ποικίλα ηχητικά κεντρίσματά του και την πίσω-από-τη-μπούργκα θεματική του («I'm not a wandering slave/I'm a woman of choice») αποτελεί και το highlight του δίσκου, μαζί βέβαια με το προορισμένο για mega-hit "Donatella".
Ξεφουσκώνει λοιπόν πολύ γρήγορα αυτή η φαντεζί, γυαλιστερή μπλε φούσκα της Lady Gaga. Όσο κι αν η Αμερικανίδα σταρ ορέγεται τον τίτλο του θηλυκού Warhol ή Bowie, με το να καταθέσει ένα δεύτερο σερί αδύναμο άλμπουμ δείχνει ότι απλά δεν κατέχει το ειδικό βάρος για να αγωνιστεί σε τέτοιο επίπεδο. Με τις δε συνεργασίες της με τον Τ.Ι. ("Jewels n' Drugs") και τον R. Kelly ("Do What U Want") να συγκαταλέγονται στις χειρότερες στιγμές της μέχρι τώρα δισκογραφίας της, τις μπαλάντες να προκαλούν αφόρητη ανία και τα υπόλοιπα τραγούδια να αδυνατούν να ξεφύγουν από τη μετριότητα, το ARTPOP αποτυγχάνει να εκμεταλλευτεί το dance/sex/art/pop/tech μότο του.
{youtube}pco91kroVgQ{/youtube}
