Tookah σημαίνει κάτι σαν το «γλυκέ μου», κι αν το ψάξετε θα φάτε πολλές ώρες μέχρι να ανακαλύψετε ότι πρόκειται για λέξη που απαντάται στα ιουδαϊκά, αλλά όχι στα σύγχρονα (ισραηλιτικά) εβραϊκά.
Πάντως, σε επίπεδο ιδιοτροπίας, είναι ο μόνος τίτλος που θα σας δυσκολέψει στο νέο άλμπουμ της Emilíana Torrini, μιας και πλατφόρμα των υπολοίπων είναι τα αγγλικά. Όπως άλλωστε αγγλοσαξονικές είναι και οι επιρροές αυτής της Ισλανδής τραγουδοποιού, η οποία χρόνια τώρα κρατάει την τέχνη της σε ένα συγκεκριμένο (υψηλό) επίπεδο. Είναι δε αδικία που μόλις για δεύτερη φορά φιλοξενούμε στο Avopolis ηχογράφημά της. Γιατί δεν είναι μόνο μια πάρα πολύ καλή φωνή, αλλά διαθέτει και μια δική της ισορροπία, είτε στις μουσικές φόρμες που βάζει στο καλάθι της, είτε στις στιλιστικές σχολές στις οποίες αναφέρεται η ερμηνεία της.
Σαφώς και ποιεί ποπ η Torrini (και) στο Tookah, ασαφώς electro, trip hop υποδορίως, folk πονηρώς, με παραδοσιακότητα και τοπικισμό στα ισοτρόπως, σε μια αναμφιβόλως ευρωπαϊκή παρακαταθήκη. Ο λυρισμός δε και η ρομαντικότητα των στίχων της Ισλανδής πρέπει πια να θεωρούνται δεδομένα με βάση τα ως τώρα πονήματά της, ακόμα και όταν ομιλεί για αναπάντητες κλήσεις από εραστές. Όσο για τη φωνή, ας ειν' καλά η θεία Banshee και η ηγουμένη Björk, με τη σημαντική ωστόσο σημείωση ότι η Torrini δεν πέφτει θύμα των εύκολων παραπομπών στα πρότυπά της, όπως λ.χ. πολλές άλλες τραγουδίστριες σε ημεδαπή και αλλοδαπή.
Από τους ιδιαίτερους δίσκους της χρονιάς το Tookah, μια δουλειά που θα λατρέψει η σύζυγος, θα κάνει τους φίλους να ονειροπολήσουν κατά τα βροχερά βράδια του χειμώνα, θα κινητοποιήσει τη φιλενάδα να σας φιλήσει στο στόμα με πάθος για την ευρυμάθεια και την ευαισθησία σας και τον σύντροφο ή/και γκόμενο να αντέξει με μεγάλη άνεση τις δόσεις μελαγχολίας. Γιατί σε αντίθεση με κάτι άψυχες που μας κουβαλιούνται με τα κοντέινερ πια, προσποιούμενες ότι όλη η Γη είναι γεμάτη μελαγχολία, η Torrini βάζει το στοιχείο αυτό στο πλαϊνό ντουλάπι και εδράζει τη στιβαρή της τραγουδοποιία στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής διανοουμενίστικης ποπ. Σε βοήθειά της σπεύδει εδώ ο Dan Carey, με τις βαριές περγαμηνές του σε κάθε είδος συγκροτήματος (από Hot Chip μέχρι Kylie και Kills), ο οποίος της φτιάχνει ακριβώς ό,τι χρειάζεται στη συγκεκριμένη φάση της καριέρας της: στρογγυλό ήχο με λίγες επιστρώσεις και θόλο ήχου κυρτό, αντί για μια επίπεδη πεδιάδα οργάνων.
Μπορεί έτσι, σε όσους προβούν σε βιαστική ακρόαση, να φανεί το Tookah σαν δίσκος-επίτευγμα της παραγωγής, βρίθει ωστόσο από μικρολεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά αν τον ακούσετε πιο επισταμένως, ενώ αφήνει και την υποψία ότι η Torrini θέλησε μ' αυτόν να χαράξει μια χρυσή γραμμή ανάμεσα στο πλατύ ακροατήριο και στο πιο σοφιστικέ κοινό, που έτσι και αλλιώς την ακολουθεί. Τα κατάφερε νομίζω θαυμάσια.
{youtube}ytqvkWCpZf4{/youtube}
