Ο βατήρας του τίτλου αποτελεί εφαλτήριο για μια βουτιά στο παρελθόν. Γιατί είναι η νοσταλγία που κρατάει το τιμόνι στο νέο –τριακοστό πρώτο παρακαλώ– στούντιο άλμπουμ του Elton John. Ο οποίος δεν είναι, βέβαια, ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος καλλιτέχνης που στα 60φεύγα του γυρνάει να κοιτάξει πίσω. Όταν όμως μιλάμε για τον συγκεκριμένο, έναν άνθρωπο ο οποίος έζησε τη ζωή που έζησε, έχουμε να κάνουμε με έναν ωκεανό αναμνήσεων. Το υπονοεί και το εξώφυλλο.
Το Diving Board άρχισε να υλοποιείται σαν ιδέα έπειτα από την ολοκλήρωση του Union τρία χρόνια πριν, της συνεργασίας δηλαδή του Elton John με τον Leon Russell και τον παραγωγό T-Bone Burnett. Ο Burnett, ο οποίος και πρότεινε την επιστροφή του βετεράνου τραγουδοποιού στο αρχετυπικό σχήμα πιάνο/μπάσο/ντραμς, είναι παρών και εδώ. Ή μάλλον βρίσκεται ωσεί παρών, αφού είναι τόσο ελαφρύ το χέρι του στην παραγωγή, τόσο λιτό το ενορχηστρωτικό και ηχητικό περιβάλλον, ώστε σπάνια ασχολείσαι μαζί του. Όλα λειτουργούν για να μην τραβούν την προσοχή μακριά από τον μοναχικό καβαλάρη και το πιάνο του.
Αυτό το καδράρισμα, μαζί με τη μελαγχολική διάθεση που διέπει τα τραγούδια, κάνει τελικά το Diving Board να μην πιάνει μεγάλο σκορ στη βαθμολογία. Από τη μία, η φωνή του Elton John δεν διαθέτει πια μεγάλη συχνοτική γκάμα κι επομένως οι μελωδίες αναγκαστικά περιορίζονται αναλόγως. Από την άλλη, οι διακριτικές ενορχηστρωτικές παρεμβάσεις (κάποια γυναικεία φωνητικά εδώ, μερικές κιθάρες εκεί, λίγα έγχορδα παραπέρα κ.ο.κ.) δεν καταφέρνουν να σπάσουν τη γραμμικότητα της μπαλαντιέρικης φόρμας, η οποία και κυριαρχεί. Έτσι, από ένα σημείο και μετά, το όλο πράγμα χάνει τη δυναμική του.
Βέβαια, επειδή ακριβώς μιλάμε για τον συγκεκριμένο μελωδό, είναι προφανές ότι υπάρχει κι εδώ ικανός αριθμός συνθέσεων που αξίζουν της προσοχής μας. Το εισαγωγικό “Oceans Away”, ας πούμε, ή το αμέσως επόμενο “Oscar Wilde Gets Out”, ή το μπλουζάτο “Mexican Vacation (Kids In The Candlelight)” –μία από τις λίγες κάπως πιο ενεργητικές συνθέσεις– είναι μόνο κάποιες από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου. Αν τώρα βάλετε στην εξίσωση και την αειθαλή πένα του Bernie Taupin, έχετε μια καθ’ όλα άξια προς ακρόαση δουλειά.
Είναι τελικά ως σύνολο που δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά το Diving Board του Elton John. Η υπερβολικά μεγάλη διάρκειά του (περιέχει 15 τραγούδια), σε συνδυασμό με τη μονοδιάστατη ατμόσφαιρα και το γεγονός ότι δεν κρύβει ουσιαστικές εκπλήξεις, τού αφαιρούν αρκετούς πόντους. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Βρετανός τραγουδοποιός έχει στο παρελθόν –ακόμα και στο πιο πρόσφατο– παραδώσει άλμπουμ πολύ πιο περιεκτικά και ενδιαφέροντα από το συγκεκριμένο.
{youtube}W5elcOmjkuU{/youtube}
