Είμαι σίγουρος ότι το έχετε αντιμετωπίσει κι εσείς: αν βγάλει δίσκο καλλιτέχνης του οποίου η εκτός μουσικής στάση βρίσκεται (δικαίως, ενίοτε) στο στόχαστρο σχολίων –ο Γιώργος Νταλάρας, ας πούμε, ή οι U2– και αναφέρετε την καλή σας εντύπωση για το περιεχόμενό του (σε παρέα ή σε ανάρτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης), συνήθως αντιμετωπίζεστε με ελαφρό μειδίαμα ή με ένα «έλα μωρέ με τον τελειωμένο…».
Να τι έπαθα με τον Sting, ο οποίος σαφώς και ανήκει στα προαναφερθέντα τοτέμ αντιδημοφιλίας, ειδικά μετά από εκείνο το αλήστου μνήμης ταξίδι του για τη σωτηρία του Αμαζόνιου... Τον Sting που ήδη κατά τα 1990s έφτιαξε μια καινούρια καλλιτεχνική περσόνα (η οποία θα τον έφερνε στις αγκάλες της Deutsche Grammophon κατά τα '00s), παράλληλα με διάφορα singles τα οποία επεδίωκαν μεν το αναπάντεχο, είχαν όμως την προβλέψιμη τιρκουάζ ποπ κατάληξη. Περσόνα βαθιά συντηρητική για αρκετούς, ανανεωτική για εκείνον –με βάση τα όσα ο ίδιος υποστηρίζει. Πάντως, είτε με κλασικές επανεκτελέσεις παλιότερων συνθέσεών του (βλέπε το άλμπουμ Symphonicities του 2010), είτε σε μακροσκελείς διάλογους μεταξύ ποπ και μεταρομαντικής λόγιας μουσικής, έδειξε πως έχει πράγματι ανάγκη από κάτι νέο.
Αναζητώντας αυτό το «νέο», με βασικό βέβαια όπλο του μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες και με σωστή άρθρωση φωνές στο σύγχρονο ποπ/ροκ πεδίο, βρέθηκε κατά καιρούς να συμμετέχει τόσο στο Peter And The Wolf του Προκόφιεφ (ως αφηγητής), όσο και ως ερμηνευτής στη δίγλωσση α-λα-Kurt Weil όπερα του Steve Nieve Welcome To The Voice (παραγνωρισμένο, θαυμάσιο κατ' εμέ έργο), παρέα με άλλους συμπατριώτες του από το Νησί, όπως τον Robert Wyatt και τον Elvis Costello. Διάλεξα επίτηδες τις συγκεκριμένες συμμετοχές, διότι είναι από εκείνες που πηγάζει η θεατρικότητα η οποία χαρακτηρίζει το Last Ship.
Θα διαπράξει λάθος όποιος επιχειρήσει να ακούσει το Last Ship ως παράθεση τραγουδιών ή βάλει μια/δυο επιλογές στο YouTube ώστε να πάρει μια ιδέα. Περιβαλλόμενο από έναν εκπληκτικό θόλο ήχου –ακριβώς για να τονιστεί η θεατρικότητα που λέγαμε– το νέο άλμπουμ του Sting μοιάζει περισσότερο με σκηνή πάνω στην οποία παρελαύνουν διάφορες προσωπικότητες, οι οποίες αφηγούνται ιστορίες από τα πέρατα (κυριολεκτικά) του κόσμου: ναυτικοί, πόρνες, καπετάνιοι σιδερόφραχτων πλοίων, σαλταρισμένοι κουτσοί λοστρόμοι, ονειροπόλοι λιανοπωλητές του λιμανιού, υπηρετριούλες της βικτοριανής εποχής γεμάτες απογοήτευση. Ο ίδιος τώρα ο Sting κρατάει έναν περίεργο ρόλο. Πότε αφηγείται και πότε κινεί τα νήματα, παραχωρώντας το μικρόφωνο σε άλλες παρουσίες, όπως λ.χ. στη θεϊκή Becky Unthank (από τις μονίμως κυοφορούσες ποιότητα Unthanks), στον παλιόφιλο Jimmy Nail με την πάντα χαρακτηριστική ρινική ερμηνεία ή στην έκπληξη που ακούει στο όνομα Brian Johnson: ναι, ο frontman των AC/DC, ο οποίος συμμετέχει στο "Sky Hooks And Tartan Paint", κομμάτι που θα βρείτε στα εξτρά της deluxe έκδοσης του δίσκου.
Ακούω ότι το Last Ship θα μεταφερθεί στο Μπρόντγουεϊ το 2014 και είμαι σίγουρος πως ο Sting το έφτιαξε εξ αρχής με μια τέτοια προοπτική κατά νου. Η αυτοβιογραφικότητά του είναι μάλιστα έντονη, παρά την επινόηση ιστοριών που διασκεδάζουν αυτήν την εντύπωση. Ο τίτλος ας πούμε δεν είναι τυχαίος, αναφέρεται στο κλείσιμο των ναυπηγείων του Wallsend, όπου μεγάλωσε ο κατά κόσμον Gordon Sumner. Και αφήνει υπόνοιες πως ο τραγουδοποιός –με τη γνωστή μεγαλομανία του– επιθυμεί ο δίσκος αυτός να καταστεί σημείο αναφοράς στην προσωπική του πορεία (αν όχι το magnum opus του).
Και θαρρώ θα τα καταφέρει, γιατί και στη σύνθεση τα πράγματα έχουν πάρει την ανιούσα εδώ, μετά από πολύ καιρό –θυμίζω ότι το τελευταίο του καινούριο υλικό εντοπιζόταν στο Sacred Love του 2004. Γίνεται παραπάνω από διακριτό στις mid-tempo στιγμές με το «επιστροφή στις ρίζες» πνεύμα τους, το οποίο τονίζουν παραδοσιακά όργανα από την Ουαλία, την Αγγλία και την Ιρλανδία, διάσπαρτα στις ενορχηστρώσεις. Σαν κιθαρωδός λοιπόν μιας παλιάς εποχής, ο Sting κάθεται στην πλώρη αυτού του Τελευταίου Πλοίου και άδει για το πώς ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται μέσω των εμπειριών του. Λέξη-κλειδί εδώ μέσα η «εμπειρία»: θα τη βρείτε μεταμφιεσμένη ή ακόμα και στα ίδια σας τα πρόσωπα μπροστά, μιας και ο δημιουργός του Last Ship δείχνει περιχαρής τις δυνατότητές του στην κατασκευή αυτού του δίσκου.
Είμαι μερικές φορές στη ζωή που ζορίζεσαι, αλλά δεν μπορείς τελικά να μην το πεις το μπράβο. Ακόμα κι αν είναι ο Sting εκείνος που το λαμβάνει…
{youtube}NXbOjOAnzX4{/youtube}
