- Πωλήσεις, έχει...
(καριέρα 100.000.000 αντιτύπων, όχι αστεία)
- Grammy, έχει...
- Emmy, έχει...
- Oscar Α΄ Γυναικείου Ρόλου, έχει...
(για το φανταστικό πορτραίτο της Λορέτα Καστορίνι στην κομεντί Κάτω Από Τη Λάμψη Του Φεγγαριού)
- Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες, επίσης έχει...
(για την ενσάρκωση της Florence "Rusty" Dennis στο Mask του Peter Bogdanovich)
- Μία από τις πιο ισχυρές γυναίκες της παγκόσμιας σόου μπιζ, είναι...
- Σύμβολο του σεξ, έχει διατελέσει (παραμένει;)...
- Gay icon, είναι...
- Farewell tour, έκανε...
Τι άλλο μπορεί να θέλει λοιπόν από τη ζωή της μια γυναίκα απέναντι στις χαμαιλεοντικές προσαρμογές της οποίας έχει κατά καιρούς θαμάξει ακόμα κι εκείνη η Βασίλισσα της Ποπ; Τι στοίχημα έβαλε άραγε πάλι με την πάρτη της, αποφασίζοντας να επιστρέψει με την πρώτη της νέα δισκογραφική δουλειά εδώ και 12 χρόνια;
Περιέργως, η Cher δεν ζητάει πολλά. Θέλει «απλά» να δείξει ότι μπορεί να σημαίνει κάτι σε μία ακόμα δεκαετία, κοντά μισό αιώνα μετά την πρώτη της εμφάνιση στο πλευρό του Sonny Bono με το "Baby Don't Go" (Σεπτέμβριος 1964). Και το καταφέρνει. Όχι γιατί έβγαλε κανά σπουδαίο άλμπουμ• αλλά γιατί είναι αυτή που είναι.
Ας τα κάνω όμως πιο λιανά. Το Closer To The Truth μοιράζεται σε μια εκκωφαντική και σε μια πιο ήσυχη πλευρά, με κοινή συνισταμένη το νυν αμερικάνικο mainstream. Η υπόθεση είναι ασφαλώς ποπ από την κορυφή ως τα νύχια, απλά στο πρώτο μισό έχουμε μια ποπ με χορευτικές διαθέσεις, η οποία στοχεύει στα κλαμπ, ενώ στο δεύτερο επικρατεί το μπαλαντοειδές στιλ που στις Η.Π.Α. ονομάζουν «adult contemporary». Αρκετά από όσα ακούμε ηχούν κλισέ και απλώς ακολουθούν οικείες και δοκιμασμένες συνταγές, με τον διττό στόχο να αναδείξουν μια γνώριμη Cher σε ένα σύγχρονο πεδίο: τα ηλεκτρονικά που απογειώνουν τραγούδια σαν το "My Love" ή το "Lovers Forever" αρθρώνονται σε τυπικές disco/house γραμμές, ενώ μπαλάντες τύπου "Sirens" και "Lie To Me" κολυμπάνε στο σιρόπι –και ομολογουμένως λιγώνουν.
Αλλά το πακέτο στέκει, με κραυγαλέα εξαίρεση το single "Woman's World", όπου ο Paul Oakenfold εκτροχιάζει την ερμηνεύτρια, βάζοντάς τη να τσιρίζει στο αυτί μας ότι θα τα καταφέρει γιατί είναι αρκετά δυνατή κι αυτός είναι ένας γυναικείος κόσμος (μας τα έχει ξαναπεί, πολύ πιο πετυχημένα). Με ή χωρίς τη βοήθεια της στουντιακής τεχνολογίας –αν πάντως στοιχηματίσετε στο «χωρίς», θα χάσετε τα λεφτά σας– η φωνή της Cher πέφτει στα συγκεκριμένα τραγούδια ωσάν κεραυνός. Γίνεται έτσι η ψυχή του πάρτυ στο πρώτο μισό, η γριά κότα που έχει το ζουμί, ενώ στο δεύτερο μισό αναδύεται ως η περπατημένη και κατασταλαγμένη Γυναίκα, η οποία σώζει τα βαρετά ερωτοτράγουδα επειδή στα σερβίρει με κάτι τις το βιωματικό.
Λαμπερή, ορεξάτη, αναμενόμενα υπερβολική εδώ κι εκεί, αέναα σαγηνευτική, alive 'n' kickin' όπως λένε στην πατρίδα της, η Cher του Closer To The Truth δηλώνει έτοιμη να γιορτάσει 50 χρόνια παρουσίας. Όχι νοσταλγικά, ως μνημείο του αμερικάνικου παρελθόντος, μα ως καλλιτέχνιδα η οποία στα 67 της διαθέτει ακόμα την ικανότητα να πρωταγωνιστεί, υπερβαίνοντας με το βεληνεκές της περσόνας της το πώς ορίζει η μουσική βιομηχανία το mainstream των '10s. Απλά γιατί μπορεί.
{youtube}WehoWc5mYvA{/youtube}
