Comeback επιχειρούν φέτος με το Burials οι Davey Havok, Hunter Burgan, Jade Puget & Adam Carson, θέλοντας να αφήσουν πίσω τους το (σχετικά) ανεπιτυχές Crash Love του 2009 και να αποδείξουν ότι –μετά από (σχεδόν) εικοσαετή πορεία– η φωτιά καίει ακόμα στα σωθικά τους.
Άλλοτε δυναμικό, περιπετειώδες, με μετρημένη χρήση ηλεκτρονικών υποβοηθημάτων (βλέπε το πρώτο single "I Hope You Suffer") και άλλοτε κλισέ και κοινότοπο ("17 Crimes", το έτερο single), το Burials διατηρεί μια λεπτή ισορροπία μεταξύ της επιθυμίας των Καλιφορνέζων για εξέλιξη/ραφινάρισμα του ήχου τους και της ανάγκης να μην αποξενωθούν από το κοινό τους. Τα καταφέρνουν περίφημα στον δεύτερο στόχο, προσφέροντας ένα καλογυαλισμένο και δυναμικό αποτέλεσμα που θα αρέσει στους οπαδούς, μα μόνο ξώφαλτσα αγγίζουν τον πρώτο: στην πλειονότητά τους, τα 13 κομμάτια του νέου άλμπουμ δεν περιέχουν εκπλήξεις, κρατώντας τον γνώριμο punk/hardcore/emo προσανατολισμό που θα περίμενες από εκείνους.
Και είναι κρίμα. Γιατί το εναρκτήριο "The Sinking Night", ας πούμε, βασίζεται στις υπόνοιες σκοτεινού μεγαλείου που πάντα υπήρχαν στη μουσική των AFI, οι οποίες εκδηλώνονται εδώ μέσω της βαριάς ατμόσφαιρας, των σοβαρών, αργόσυρτων κιθάρων, όπως και μέσω φωνητικών απαλλαγμένων από τις καρτουνίστικες παρεκτροπές του Havoc. Το δε "I Hope You Suffer" ακολουθεί κατά πόδας, με την επιβλητική του μνησικακία να εκφράζεται φάτσα φόρα στο προσκήνιο. Υπήρχαν λοιπόν οι προοπτικές. Αλλά μετά ήρθε το πανκ...
Δίχως διάθεση υποτίμησης των καταβολών της μπάντας, το γκαζιάρικο παρελθόν της έρχεται στο Burials όχι για καλό, μα για να προσγειώσει απότομα την όλη προσπάθεια για διαφοροποίηση. Και είναι ο κύριος λόγος για τον οποίον καταλήγουμε στα συνήθη ανθεμικά ποπ ρεφρέν και στα γρήγορα ριφάκια. Από την άλλη, η παραγωγή του Βρετανού Gil Norton (φήμης Foo Fighters, Pixies κλπ.) δένει το σύνολο και προσφέρει την απαραίτητη δυναμική, χάρη στην αποτελεσματική αξιοποίηση του χώρου και του βάθους, καθώς και των ατμοσφαιρικών στοιχείων της τραγουδοποιίας του γκρουπ.
Είναι λοιπόν το Burials η μεγάλη επιστροφή για τους AFI; Όχι. Μπορεί να στέκει ως ένα αρκετά άρτιο αποτέλεσμα μετά από σχετικά μεγάλο διάστημα δισκογραφικής αποχής, όμως δεν ξεπερνάει –πέραν των προαναφερόμενων εξαιρέσεων– τις προσδοκίες. Είναι ένας δίσκος που αξιοπρεπώς αγκαλιάζει ξανά τις ηχητικές/θεματολογικές εμμονές τους, μα δεν αφήνει στον εαυτό του περιθώρια για κάτι παραπάνω. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως τη συγκεκριμένη τελετουργία την έχουμε ξαναβρεί στο παρελθόν σε καλύτερες εκδοχές.
{youtube}DSNyOYT3dJ8{/youtube}
