Ο μυστηριώδης τύπος πίσω από το όνομα The Weeknd που κατέκτησε το ίντερνετ το 2011 διαθέτει πλέον ονοματεπώνυμο. Με το πέρας του χρόνου, ο Abel Tesfaye ξεπέρασε τη μυστικοπάθειά του και φανέρωσε –εκτός από το όνομά του– και το πρόσωπό του: στο βιντεοκλίπ για το δεύτερο single του Kiss Land, “Belong To The World”, τον βλέπουμε να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στο μεγαλύτερο μέρος του σκοτεινού σύμπαντος στο οποίο μας μεταφέρει το οπτικό κομμάτι του άσματος.
Ακούγοντας το Kiss Land για παρθενική φορά, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πως πρόκειται για ένα σύνολο όμορφων και εύηχων τραγουδιών, τα οποία όμως στερούνται της ιδιαιτερότητας και του τσαγανού που χαρακτήρισαν τα τρία πρώτα mixtapes του πολυσυζητημένου Καναδού. Αρκετές ακροάσεις μετά, η αρχική εντύπωση δεν άλλαξε: δεν θα σε ενοχλήσει κάτι στο Kiss Land, δεν θα σου χτυπήσει τίποτα άσχημα στο αυτί, λίγες φορές όμως θα εντοπίσεις τη δυναμική που κάνει ένα τραγούδι να ξεχωρίσει ως αυτόνομη οντότητα. Υπάρχει βεβαίως λόγος για αυτό, ως προς το ηχητικό τουλάχιστον κομμάτι της εξίσωσης.
Παραγωγικά μιλώντας, η περίφημη τριλογία του Weeknd αποτελείτο από τρεις βασικούς συμμετέχοντες/συνθέτες: οι Jeremy Rose, Doc McKinney & Illangelo είχαν πολύ σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία που σημείωσαν τα τραγούδια πάνω στα οποία αυτοσχεδίαζε φωνητικά ο Tesfaye. Το γεγονός επομένως πως κανένας τους δεν βρίσκεται στα credits αυτού του πρώτου «επίσημου» δισκογραφικού βήματος, αποτελεί αιτία προβληματισμού. Ειδικά από τη στιγμή που οι διάδοχοί τους στην κονσόλα δεν διαθέτουν την ίδια φλόγα, με το αποτέλεσμα να προκύπτει υποτονικό και άνευρο –παρά τις περιστασιακές δόσεις ομορφιάς.
Κάπως έτσι, τα φυσικά highlights της Χώρας των Φιλιών λάμπουν σχετικά αβίαστα: τα “Wanderlust”, “Tears In The Rain”, “Belong To The World” (σαμπλάρει το “Machine Gun" των Portishead), καθώς και η συνεργασία με τον Kavinsky για το “Odd Look”, δεν θα ξεφύγουν της προσοχής κανενός –ακόμα κι αν η προσοχή αυτή μοιραστεί ίσως μεταξύ ακρόασης και κάποιας άλλης ασχολίας. Οι υπόλοιπες όμως στάσεις της γραμμής δεν αποδεικνύονται εξίσου ελκυστικές, ισορροπώντας ανάμεσα στο καλοφτιαγμένο (“Pretty”, “The Town”, “Love In The Sky”, “Kiss Land”), στο μέτριο (“Adaption”, “ Live For”) ή ακόμα και στο αδιάφορο, με το “Professional” να είναι από τα πιο άχρωμα ξεκινήματα δίσκου ever και το remix του Pharrell στο “Wanderlust” να ανήκει δικαιωματικά σε συλλογή του Buddha Bar, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Ακίνδυνο επομένως ηχογράφημα το Kiss Land. Θέτει σε πρώτο πλάνο τις απαλές του μελωδίες, τα ερωτόλογα, τον αισθησιασμό, αλλά πίσω τους κρύβεται ο φόβος μην και ενοχλήσει τα πιο mainstream αυτιά, όσα μάθανε τον Weeknd στο μεσοδιάστημα μεταξύ του παρόντος και του House Of Balloons. Υπάρχουν ασφαλώς κι εδώ μερικές εμπνευσμένες (έως ιδιαιτέρως εμπνευσμένες) στιγμές, ωστόσο στον τελικό απολογισμό –όπου συνυπολογίζονται και όσα κομμάτια δεν απαίτησαν replay ή εκείνα που επέβαλλαν τη χρήση του skip– η ετυμηγορία βγάζει «μέτριο». Έστω κι αν προσθέσεις δίπλα, «με ανοδικές τάσεις»...
{youtube}Wq6V9YpE1aE{/youtube}
