Τίμιος δίσκος ή αναπόφευκτος; Ιδού η... Ουαλία, ιδού και το δίλημμα. Μήπως όμως δεν υπάρχει δίλημμα; Μήπως απλά δεν ξέρουμε πώς να αποτιμήσουμε την ολοκαίνουρια κίνηση των Manics;
Έξυπνοι άνθρωποι καθώς είναι, είδαν ότι ο ηλεκτρισμός των ημερών τους έχει ξεπεράσει: αυτές οι σήμα κατατεθέν απλωμένες κιθάρες έχουν μεν δώσει στίγμα τόσα χρόνια τώρα, αλλά τα νέα παιδιά φτιάχνουν πεδία και ηχητικές δομές που τους καθιστούν μάλλον πεπερασμένους, αν πάνε να παίξουν στα ίσα μαζί τους. Επίσης –παράλληλη αλήθεια– μεγάλωσαν οι Preachers και θέλουν να δοκιμάσουν και διαφορετικά πράγματα. Βρήκαν λοιπόν τη χρυσή τομή, ώστε να μην κάνουν ένα βαρετό ακουστικό άλμπουμ: πήραν τον άνθρωπο με τον οποίον ηχογράφησαν τον καλύτερο ίσως δίσκο της καριέρας τους (βλέπε Alex Silva και The Holy Bible), έκλεισαν τα Hansa Studios στο Βερολίνο (διότι αρέσκονται στο να ακούγεται ο χώρος του στούντιο) και, προπάντων, δεν ξέχασαν την πολιτικο-κοινωνική τους χροιά.
Ζήτημα είναι λοιπόν αν θα ακούσετε παραπάνω από 2-3 φορές ηλεκτρική κιθάρα στο Rewind The Film, μην ξεγελαστείτε όμως και φανταστείτε τους Manic Street Preachers να τραγουδάνε με τις ακουστικές γύρω από καμιά φωτιά σε προάστιο του Βερολίνου. Ο Silva τους βάζει να ξαναψάξουν όσους δίσκους μαύρης μουσικής τους ενθουσίασαν και να τους τοποθετήσουν ύστερα δίπλα στα άλμπουμ των Clash που έλιωναν στην εφηβεία τους, έστω κι αν σήμερα βρίσκονται στη Γερμανία και εν μέσω... γαλλικών κόρνων σε τραγούδια όπως το πρώτο single "Show Me The Wonder" –το οποίο αποκαλύπτει ωστόσο την απειρία τους στο να γράψουν ένα ανεβαστικό soul ρεφρέν.
Η κριτική για την αποθανούσα Θάτσερ βρίσκεται επίσης εδώ ("30 Years War"), ενώ το "(I Miss The) Tokyo Skyline" είναι σαφώς το διαμαντάκι της υπόθεσης, πλήρως διαφοροποιούμενο από το υπόλοιπο κλίμα, χάρη στις υποδόριες α-λα-Brian Eno πινελιές οι οποίες ορίζουν το βασικό του τέμπο. Τον Richard Hawley, πάλι, θα τον αναγνωρίσετε με το που θα ξεκινήσει το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, αλλά εκείνο που θα θαυμάσετε είναι η δουλειά του στην κιθάρα (μην ξεχνάμε εξάλλου ότι είναι πρώτα απ' όλα κιθαρίστας…). Φυσικά υπάρχουν και φιλεράκια, για παράδειγμα το "Anthem For A Lost Case", ακόμα κι αυτά πάντως συντηρούν την ατμόσφαιρα, μιας και κινούνται προς κλασικές Manic κατευθύνσεις.
Radio-friendly ήταν βεβαίως πάντα οι Manic Street Preachers, έστω και με τον δικό τους τρόπο. Απλώς τώρα θα τους γουστάρει και η γκομενέα που στο παρελθόν βρήκε ξεχειλωμένη τη φωνή του Bradfield, γεγονός τόσο άδικο όσο και η καταδίκη του Γαλιλαίου: η χαρακτηριστική φωνή του εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα βασικά ατού του συγκροτήματος. Θετικό λοιπόν το πρόσημο για το Rewind The Film, οπωσδήποτε, έχω ωστόσο αφάνταστη περιέργεια για το τι θα ποιήσουν οι Ουαλοί μετά τον ήπιο αυτόν σιτοβολώνα ήχου. Οι πληροφορίες λένε ότι το Futurology (ηχογραφήθηκε σχεδόν παράλληλα και θα εκδοθεί το 2014) γκαζάρει. Ενδιαφέρον να δούμε πώς…
{youtube}PwwtOd3pMlk{/youtube}
