Θα τρομάξετε. Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Πραγματικά θα τρομάξετε αν ακούσετε αυτόν τον δίσκο.
Θα ακούσετε μια απίστευτη χρήση της ταστιέρας, αλλά και την εξίσου απίστευτη χρήση του δεξιού χεριού πάνω από τους καβαλάρηδες ή το ηχείο (μιας και χρησιμοποιούνται ηλεκτρικές αλλά και κλασικές κιθάρες). Και θα χρειαστεί ξεχωριστή ακρόαση της κάθε σύνθεσης προκειμένου να αποκρυπτογραφήσετε τις μελωδίες και τα τερτίπια του παιξίματος του Pat Metheny, έστω κι αν ξέρετε ότι –κατά μαρτυρία πολλών φτασμένων κιθαριστών– είναι μάλλον ο κορυφαίος εξαχορδίτης του πλανήτη (ναι κύριε Meola, διότι υπάρχει και η λέξη ρίσκο στο λεξιλόγιό του).
Ακόμα και για όσους αρνούνται τις fusion και μελωδικές φόρμες του (όπως τις έχει παρουσιάσει στο Pat Metheny Trio), μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί πως έχει κάτσει πάνω στη μανιέρα του. Η υπέροχη συνεργασία του με τον Ornette Coleman (Song X/1986), ή οι εκτελέσεις του πάνω σε έργα του Steve Reich (Electric Counterpoint/1989) είναι τα πρώτα πειστήρια τα οποία έρχονται στον νου οποιουδήποτε έχει παρακολουθήσει τον θαυμάσιο αυτόν μουσικό, έστω και εξ αποστάσεως. Ο Metheny είναι επίσης ένας ακούραστος επινοητής: όπως απέδειξε με το project Orchestrion (2010), δεν παίζει απλώς, επινοεί –φτιάχνοντας μια πολυμηχανή ήχων επηρεαζόμενη αλγοριθμικά από τις νότες της κιθάρας του. Την πολυμηχανή Orchestrion την ακούμε κι εδώ, μόνο τα τύμπανα αποσυνδέθηκαν και παραδόθηκαν στον επί σειρά αρκετών σχημάτων και δίσκων συνεργάτη του Antonio Sanchez.
Αντίκρυ στον Metheny, ο John Zorn. Ο οποίος, μέσα στη φρενίτιδα παραγωγικότητας των τελευταίων χρόνων, κυκλοφορεί και μια ολόκληρη σειρά έργων γραμμένων κάθε φορά για ξεχωριστούς μουσικούς (Mark Ribot, Medeski, Martin & Wood κ.ά). Πολλοί ξαφνιάστηκαν βέβαια όταν αναγγέλθηκε το Tap, αν το καλοσκεφτείτε ωστόσο οι δύο μουσικοί δεν απέχουν παρά μόνο στιλιστικά –όντας κατά τα άλλα δεινοί παίχτες, εργασιομανείς και περφεξιονίστες. Μπορείτε και μόνοι σας άλλωστε να αποτιμήσετε το πόσο θαυμάσια κύλησαν όλα σ' αυτήν την ηχογράφηση.
Το "Mastema" στην έναρξη του άλμπουμ πιστοποιεί τον χαρακτηριστικό ήχο του Metheny, για να ξεχυθεί κατόπιν σε μια κοιλάδα ήχων όπου η Ανατολή εμπλέκεται ευχάριστα με τις γνωστές τεχνικές του, κορυφωνόμενη σε μια δαιμονική παραμόρφωση. Το "Albim" ακολουθεί λιγότερο φρενήρεις ρυθμούς, κρατώντας στο υπόβαθρο της ισραηλιτικές μελωδίες (που έτσι κι αλλιώς αποτελούν επίκεντρο αυτού του έργου του Zorn), απλώνει όμως πάνω τους υπέροχες new age και τζαζ πινελιές –σημείο όπου, ως γνωστόν, ο Metheny δεν έχει όμοιό του. Το "Tharsis" διαθέτει τον αέρα της Aνατολής να υπογραμμίζεται από χτυπήματα στο στεφάνι του ταμπούρου του Sanchez και μεταλλικά κουτάλια να επιτείνουν ως βροχή τη ρυθμολογία. Το μακρόσυρτο "Sariel" επενδύει με θαυμαστό τρόπο σε τσίγκινο ήχο οργάνων όπως ο τζουράς, ενώ στη συνέχεια εμποτίζεται από ηλεκτρική κιθάρα, η οποία παίρνει νότες μέχρι και από το Μεξικό. Στο τέλος δε ξεσπάει σε μια κλασική α-λα-Zorn σπασμένη ενορχήστρωση και καταλήγει σε έναν υπόγειο ψίθυρο(;) της ηλεκτρικής κιθάρας. Τις πρώτες υποψίες φωνής τις ακούμε στην πέμπτη κατά σειρά σύνθεση, διάσπαρτες μέσα σε μία παραμορφωμένη ambient αισθητική: φανταστείτε άρπες να παίζουν ισπανικά φλαμένκο συνοδεία πιάνων, που, περασμένα μέσα από ενισχυτή, αφήνουν ένα εξαίσιο feedback γεμάτο βιμπράτο. Στο εξάλεπτο "Humiz" το πιάνο ηχεί σαφώς πιο καθαρό και κινείται σε ελεύθερες διαδρομές, περνώντας ανά στιγμές ελικοειδώς από ισραηλιτικές μελωδίες για να επιστρέψει ύστερα σε ελευθεριακούς δρόμους, οι οποίοι τονίζονται από το έντονο drumming του Sanchez.
Τουτέστιν, η συνεργασία των τιτάνων Metheny και Zorn πέτυχε: το Tap συγκαταλέγεται στους καλύτερους δίσκους για το 2013. Πραγματικά δεν υπάρχουν πολλές μουσικές δουλειές που θα σας δώσουν φέτος ανάλογες συγκινήσεις.
{youtube}_YA8CIhKoN0{/youtube}
